Muninn - 01.12.1966, Blaðsíða 27

vorin var einnig nokkur selveiði, og þá sóttu
menn í fuglabjörgin norður með firðinum,
en þar var gnótt matar að fá. Allir höfðu
líka haft einhvern búskap. Þegar faðir hans
drukknaði, hafði hann tekið við búinu og
skömrnu síðar kvænzt.
En tímarnir breyttust. Til landsins komu
stærri og sterkari skip, sem gátu sótt lengra
á miðin. Þetta olli því, að útræðið lagðist
að mestu niður hérna, og margt af fólkinu
flutti burt. Hinir juku bústofninn, þó að
áfram væru mikil björg sótt í gullkistur
hafsins.
Staðurinn var afskekktur, og ráðamenn-
irnir höfðu talið ókleyft að leggja akveg
hingað, og þeir urðu að láta sér nægja flóa-
bátinn. En sífellt hallaði á ógæfuhliðina,
unga fólkið undi ekki hag sínum hér, það
vildi komast þangað, sem meiri fjölbreytni
var. Hann hefði átt mörg börn, sem öll væru
fyrir löngu farin burt, nema tveir synir
hans, sem höfðu fengið hina votu gröf.
Þeir höfðu róið til fiskjar að vetrarlagi
norður á fjörðinn, þegar skyndilega gerði
norðan garð, og þeir höfðu ekki náð landi,
þeir höfðu beðið ósigur í baráttunni við
Ránardætur.
Svo hafði að lokum verið komið, að hér
voru aðeins eftir tvær fjölskyldur fyrir utan
þau gömlu hjónin. Þeir höfðu stór fjárbú,
því að hér voru afréttarlönd góð og fé því
vænt. En sauðkindin var haldin þeirri nátt-
úru að rása um óbyggðirnar fjarri manna-
byggðum, og svo hafði verið komið, að
smalamennskan varð þeim ofraun.
Á síðastliðnu hausti flutti önnur þessi
fjölskylda á brott. í vetur hafði svo blessuð
konan hans dáið, og í vor hafði hin fjöl-
skyldan flutt burt, svo að nú var hann einn
eftir.
„Börnin okkar vildu alltaf fá okkur héð-
an burt, vildu að við flyttum til þeirra. Við
þráuðumst við, héldum, að við myndum
aldrei una okkur annars staðar, hér vorurn
við fædd og alin upp og hér var allt, sem
við áttum, nema börnin okkar. Nú hef ég
beðið ósigur í þessari baráttu. Ég býst við,
að þetta verði síðasta sumarið mitt hér.“
Með þessum orðum hafði liann lokið frá-
sögn sinni. Ég hafði þakkað fyrir mig og
kvatt.
Ég spurði einn hásetann, sem ég þekkti,
hvort liann vissi, hvernig stæði á ferðum
gamla mannsins.
„Hann er að flytja burt.“
„Hvert fer hann?“
„Hann sagði mér, að hann ætlaði í síld-
arvinnu austur á fjörðu í sumar, hann vissi
ekki, hvað tæki svo við. Ég held, að hann
liefði átt að flytja burt fyrr, héðan af festir
hann hvergi rætur.“
Það er líklega rétt, sem hásetinn sagði,
hann mundi aldrei festa rætur. Jurtirnar,
sem ég hafði tínt þarna í hlíðinni, áttu að-
eins fyrir sér að fölna. Örlcig hans voru lík,
hann hafði verið rifinn upp með rótum, og
hvert sem tímans bárur mundu skola hon-
um, átti liann ekki annað framundan en að
visna upp, liann gæti hvergi fest rætur.
Við vorum komnir norður á móts við
fuglabjörgin.
„Þaðan fengum við gnótt matar,“ hafði
hann sagt við mig í gærkveldi. Hver mundi
í framtíðinni nytja björgin?
Brátt sigldum við fyrir næsta nes og fjörð-
urinn luktist að baki okkar. Gamli maður-
inn gekk fram úr stafni og niður í káetu.
Mér sýndust blika tár í augum hans.
Mér fannst sem ég hefði séð ísland
minnka.
Jón.
MUNINN 63