Muninn - 01.12.1966, Blaðsíða 31

SKÁLDIÐ
Á BAK VIÐ
Nú hringja til tíða þær klukkur, sem fegurst kalla,
í kyrrðinni hljómurinn margfalt endurómar.
Musteri guðsins af helgiljósum ljómar.
Það er lífsins hús og nóg rúm fyrir alla.
Svo labba allir inn og leggjast á kviðinn
og lofa sinn drottin með söngvum og inargskonar skjalli.
Fram eftir degi þeir liggja í leiðsludái
og láta sem þeir trúi, þótt allir sjái,
að guðinn er skurðgoð á gömlum og sprungnum stalli,
og gyllingin hylur fúinn og ónýtan viðinn.
Hann reikar hljóður,
harmþrunginn
með hugarvíl
um auðar götur,
einsamall.
Neyðaróp
í nýjum stíl.
Fólkið horfir
furðu lostið
fyrst á hann,
unz einhver kveður
úrskurðinn:
„Eitthvað skrítinn.
Góðir hálsar,
grýtum hann.“
Og skáldið hverfur
heim í kaldan
hjallinn sinn.
Tárast yfir
illsku fólksins.
Yndislegt
að mega vera
misskilinn.
Gr. E.
Anonymus.
MUNINN 67