Dýravinurinn - 01.01.1889, Blaðsíða 25

Strok.
erkilegt er hvernig hestar eptir mörg ár geta fundið upp á að strjfika
til fornra átthaga, þótt þeir lengi ekki hafi lagt til. Helgi bóndi Bene-
diktsson á Svínavatni í Húnavatnssýslu átti fyrir skcmmstu hest, sem
var kynjaður frá Koti, fremst í Vatnsdal. faðan hafði hann, tvævett tryppið,
komizt í eign Jóns bónda Pálmasonar í Stóradal, og þegar hann var 12 vetra,
eða eldri, varð hann eign Helga á Svínavatni. Aldrei lagði hann neitt til stroks,
hvorki í Stóradal eða á Svínavatni, en þegar Hclgi hafði átt hann 2 ár eða
lengur, lánaði hann kaupamanni eitt haust klárinn og átti kaupamaðurinn að sleppa
honum á Reykjum á Reykjabraut, í því trausti að klárinn stryki heim. Nfi líður
og ekki kemur hesturinn, spyrst þá að kaupamaðurinn hefur tckið liann Bessaleyfi
dálítið Iengra, enn um var sainið, og fyrst sleppt honum á Helgavatni, en þá var
komið inn í Vatnsdalinn. Löngu seinna, einhverntíma á jólaföstunni, frjettir
Helgi til hests síns, að hann er frammi í Kotslandi í Vatsdal. En aldrci lagði
hcsturinn til stroks eptir það.
fngvar bóndi forsteinsson á Sólheimum í Svínavatnshrepp átti hest
góðan, gráan að lit, firvalsgrip og var hann talinn mesti vithestur. Hann var
kynjaður úr Blönduhlíð í Skagafirði. lngvar var vanur að gefa klárnum töðutuggu
heima í hlaði í hvcrt skipti sem hann kom fir ferð, og það enda í gróandanum.
Eitt vor komur ingvar heim á þeiin gráa, og þá hafði hann átt hann í mörg ár,
en honum gleymdist að gefa honum tugguna, og sleppir honum, því að góður
hestahagi var kominn. Daginn eptir biður hann einhvern heimilisinann að svipast
að þeim gráa, og segir að liann liafi ekki fengið neitt gott hjá sjer í gær greyið,
en hesturinn finnst þá hvergi. Löngu síðar frjettist til hans norður f Blönduhlíð,
þar sem hann hafði alizt upp, og hafði hann lagt í Blöndu ófæra, en engum kom
til hugar að spyrja eptir honum í þeirri átt. Eptir það lagði liann aldrei neitt
til frá Sólheimum.
(Guíunundur Helgason.)
Sagan sögð af fiorlialli Bjarnarssyni.