Dýravinurinn - 01.01.1889, Blaðsíða 47

47
Við þetta mætti ýmsu bæta, sem íslendingar hefðu gott af að leggja á minnið.
Munið eptir því, aö hesturinn hefur borið yður allt sutnarið, ]>egar þjer
þurftuð að ferðast; gleymið ekki að hann hefur borið heim hey, eldivið og allt
annað, er ilytja þurfti til heim-
ilisins; hugsið eptir því, livort
það er sanngjarnt, að hann skuli
hafa, að launum fyrir þetta, að
standa úti á gaddinum lengst
fram á vetur og hafa moðrusl
og það versta úr heyforðanum
það sem eptir er af vetrinum.
Gleymið ekki að það er mannúð
og skylda að láta hestinn ckki
ganga á gaddinum langt fram
á vetur í frosti og jarðleysum,
þangað tiJ hann er orðinn grind-
horaður. Látið hann ekki standa
í dimmu og loptillu liúsi. Horlið
ekki aðgjörðalausir á það, að
drukknir menn berji hesta sína af
hugsunarleysi eðaillmennsku, eða
brúki þá halta og meidda. Hafið
vit fyrir fjörhestunuin. Gjöriö
ekki hestana hvumpna, heldur
farið vingjarnlegu að þeim, þá
gjöra þeir allt fyrir yður ánægðari og með betra geði. Gleymið ekki að járna
hestana þegar þeir eru að ganga fyrir yður, látið þá ekki ganga berfætta ineðan
þeir eru aö hjálpa yöar. Hættið þeim ósið að hníta í taglið, ekki sízt nautum.
I>að er þreyta fyrir hestinn og hugraun fyrir áhorfendur, útlenda og innlenda,
sem ekki eru vanir við að sjá slíkt atlagi. Gleymið því allra sízt, að selja ekki
eða fara illa með gamla hesta, sem hafa þjónað yður lengi og trúlega. Neiniö
burt úr máli og venju, í orði og verki orðtækið að „láta liesta vinna sjer til
húðarinnar“. I>að orðtæki er þjóðarminnkun.
Gleymið ekki hundunum, sem aldrei gleyma yður, og fara út, í lífs-
hættur til þess að fylgja yður, og liafa enga ró vegna tryggöar, þegar þeir missa
eigendur sína. Munið eptir að útvega hundunum mat, þegar þeir eru með yður
á ferðalagi, og gleymið ekki að reiöa þá ylir ár, svo þeir ekki blotni og
þreytist að óþörfu.
Munið eptir að kýrin þarf birtu og gott lopt, tyrfðan bás og eigi of
lítinn, og einkuin hreinlæti. Gleymið ekki að nokkuð af fóðrinu gengur einungis
til þess að viðhalda lífinu; það sem þar er frain yfir borgar hún með mjólk.
Fái hún aðeins fóður til lífsins viðurhalds, getur hún enga mjólk gefið. Munið