Dýravinurinn - 01.01.1889, Qupperneq 33

33
geti farið burt í friði. J>að er og sagt að sú trú sje til á Grænlandi, að þegar
smábörnin deyja, þá fylgi liundarnir þeim inn í sálnalandiö.
í indverska sögukvæðinu Maliabhárata, sein ritað er mörgum öldum
fyrir Krists burð, er sögð þessi saga:
Hetjan Yudhishthira er á gangi og hundur hans fylgir honum. ]>á
birtist honum guðinn Indra, og býður honum að uppncina hann til hitnins, en
hundurinn má ekki fylgja lionum. I>á svarar hctjan: „I>essi hundur hefur neitt
matar síns með mjer, fylgt mjer og elskað mig, á jeg nú að yfirgefa hann?“
Indra skipar honum aö gjöra það og lofar honum dýrð og gleði hiinnanna.
I>á svarar Yudhishthira:
„Heldur vil jeg vera án þeirrar sælu, því jeg vil það ekki til vinna
að sleppa nokkurri lifandi skcpnu, sem jeg hef elskað.
Jeg vil ekki vinna það fyrir sælu Paradísar, að yfirgefa þennan veslings
hund, sem skelfur fyrir dauðanum og á engan að nema mig einan, mig scm menn
kalla rjettlátan og trúfastan'".
I>á brosti Indra. Ilundurinn uinmyndaðist, og varð að guðdómi dauðans
og rjettlætisins, sem fylgt hafði hetjunni, til þess að reyna hann, og mælti nú
til Yudhishthira:
„Fyrst þú ekki vildir yfirgefa vesalings skepnuna, sem var þjer trygg,
skal cnginn sitja ofar á himnum enn þú, konungur. Barata sonur, þú skalt
lifandi inn ganga til hinnar eilífu gleði. Rjettlætið og kærleikinn fagna koinu þinni“.
ísraelsmenn höfðu ekki miklar mætur á hundum, þó er í Tobíasar bók
talaða um hundinn sem húsdýr og tryggan fylginaut mannarina.
* *
Hjá Grikkjum og Rómverjum voru hundarnir í meiri metum hafðir.
í Odyssevs-kvæði er hin fagra frásögn af liundinuin Argus, er þekkti húsbónda
sinn aptur, er hann kom heim eptir ’tuttugu ára hralminga og dó svo af gleði:
„I>annig ræddust við
rckkar snjallir,
ítr Evmeus
ok Odysseifr.
Lypti höfði,
lá fyri dyrum,
Argus, ok upp
eyru reisti.
Svo hétu höldar
hilmis rakka,
Odysseifs
hins eljunfrækna.
Hafði hund þann
hilmir sjálfr
ungan upp fædt,
en hans ekki naut;
því at fyrr fór
fylkir snjallr
tívum helgrar til
Trójuborgar.
Önnur var þá æíi,
er með ungutn sveinuin
rann at rádýrum
rakki sporvatr,