Dýravinurinn - 01.01.1889, Page 34

34
hendi héra,
hlóp upp fjallgeitr:
lá nú svívirðr
í sauri miklutn
sízt lávarðr hans
úr landi fór.
Var fyri dyrurn
dyngja vorpin
mikil af mykju
mfila ok nauta;
þeiin skyldu jiaðan
þrælar haugi
á braut aka,
buðlungs at teðja
aðalteig Odysseifs
afarstóran.
Hjer Iá nú Argus
á haugi þeima,
lítt var liann koininn,
og kviðr skreið.
Enn er varr varð
vesall rakki
át var Odysseifr
at kominn þar
hundr hógliga
hala sveifði,
beygði blöð lilusta
bæði niðr.
Mátti þó eigi
meinum borinn
húsbónda sínum
fyrir hnje ganga.
Viknaði Odysseifr
ok undan leit,
ok hvarmdropa
af hlýrum þerði;
átti auðvelt
öðlingr með
liarm sinn hylja
fyrir hirði svína.
Ok svína gæti
siklingr þá
einu orði
at nam frjetta!
„Allmikils, Evmeus,
undrs mér fær
liundr er liinnig
á haugi liggr“.
Vænlegt mér virðist
vaxtarlag lians.
Hitt ek veitk-a
með vissu glöggri,
hvort fótfimi
ok fráleikr hafi
vænleik sainfara
verit þeima“;
„Eða Iiundr sjá
liaíi dasat,
svá sem boröhundar
bragna gera,
þá er glæsimenn
göfuglátir,
upp um ala
til ágætis sjer“.
Svaraði Evmeus
svína gætir,
ok orðum öðlings
annsvar veitti:
„þann liefir hund
halr um áttan,
sá er fjarri lézt
fóstrjörðu“.
Væri viðlíkt nú
vaxtarþrek hans
ok atgervi öll,
sem áðr fyrri,
þá er Trójulands til
tryggr Odysseifr
frá honum fór
í fólk at ganga: