Dýravinurinn - 01.01.1889, Side 38

38
það sagt, um Karl keisara mikla, að hann dró hvern mann fyrir lög og
dóm, sem misþvrmdi liundum.
Meöan miðalda-hjátróin var sem verst, var það opt að menn hugöu að
vit. þeirra væri að kenna illum öndum og óhreinuin; hundarnir átti því ekki upp
á pallborðið um þær mundir. en voru opt sárt leiknir eða ofsóttir.
I>aö er sagt, að Friðrik 2. Prússakonungur hafi óskað þess í erfða-
skrá sinni að vera grafinn við hliðina á hundinum sínum. Eins og viö mátti
bóast varð þó ekki af því, því Friðrik Vilhjálmur 2. synjaði þess þverlega.
Newton, Voltaire og Rousseau voru allir iniklir hundavinir.
Rousseau sagði um hund sinn: „Hann var vinur minn og lagsbróðir, og álti þetta
nafn betur skilið en flestir aðrir, sem hafa viljað kalla sig þeim nöfnum“.
Um Darwin er það og sagt, að honum þótti svo vænt, um hundinn
sinn, að hann gat ekki með nokkru móti fengið af sjer að aga hann, þó þess
gjörðist þörf; ættmenn hans gjörðu sjer einnig far um að halda lífinu í hundinum,
af því þeir voru hræddir um að Darwin mundi taka sjer iát lians of nærri. En
Darwin dó á undan honum, og hundurinn tveim dögum síöar.
Schopenhauer, heimspekingur, átti hvítan hund, er fylgdi honum
jafnan. „Hundurinn var líka ef til vill eina skepnan, sem þótti vænt, uin hann“.
Walter Scott ritar: „það er það að því að eiga hund, að liann deyr
svo fljótt, en ef hann nó lifði 50 ár og dæi svo, hvaö ætti þá að verða al' mjer!“
Margir aðrir mestu snallingar heiinsins liafa með ýmsu móti látið í Ijósi
velvild sína til hundanna t. d. Byron, Wordsworth, Lamartine, Victor
Hugo. Richard Wagner o. s. frv., o. s. frv.
Turgénjev ritar á þessu leið: „Við sitjuin báðir í stofunni, hundurinn
ininn og jeg. pað er ákafur stormur óti fyrir. Elundurinn horfir á mig, og jeg
horfi í augun á honum; þaö er eins og hann viiji segja eitthvaö við inig. Hann
er mállaus, og skilur ekki sjálfan sig, en jeg skil hann og veit að það er sama
tilfinningin. sein ræður í brjóstum okkar beggja. Iijá hvoruin um sig brennur
og titrar í sömu glóðunum............ |>að er ekki dýr og maður, sem horfast
þannig í augu; það eru tvenn augu, eins sköpuð, sem snóa hvort við öðrum og
ót ór þeitn báðum skín löngun og þrá eptir nánara vináttubandi.
Bismarck er, eins og kunnugt er, mesti hundavinur; á síðasta l'æð-
ingardag hans gaf Vilhjálmur keisari 2. honum hund í fæðingargjöf.
Blaze ritar á einum stað í „Histoire du chien“*. „Hvar ættum vjer
aö finna mann, sem ætíð sje þakklátur og vingjarnlegur, óeigingjarn og ósjer-
plæginn, tryggur til dauðans. fós á að láta þann greiða í tje, sem honum er
auðið, gieyma því sein lionum er gjört á móti og aðeins muna það, sem vel er
til. hans gjört? Leitaðu ekki að slíkum manni, þvf só leit yrði áranguriaus. En
faktu fyrsta hundinn, sem fyrir þjer verður, og þegar hann hefur verið hjá þjer
* tptir þeirri bók er margt í grein þessari tekið.