Dýravinurinn - 01.01.1889, Qupperneq 44

u
9 frá“. Luchs kom ineð 0. f»egar P. spurði Luchs hvað t. d. 32 og 13 væri
mikið, kom liann strax með 45.
Að P. gæfi Luchs nokkrar bendingar var ómögulegt, því liann sneri
bakinu að hundinuin á meðan hann var að reikna. Eigandinn gat lieldur ekki
hafa kennt hundinum áður að sækja einmitt þessar tölur, því ýmsir af áhorfend-
unum lögði mörg dæmi fyrir hundinn og var jeg einn í þeirra tölu. deg sat svo
nálægt borðinu, að jeg hafði hendina á því, til þess að fullvissa mig uin að
engin brögð væru í tafli. Jeg er viss um, að Luchs var leiknari í því að leggja
sainan, draga frá og margfalda, heldur enn'margir menn sem jeg hef reynt í því.
Jeg ritaði 2 mannanöfn á spjald og sýndi hundinum. Hann sótti svo
alla bókstafina og raðaði þeim niður í rjettri röð, svo jeg þóttist sjá aö hann
væri allvel lesandi. Honum var líka sýnt vasaór og spurður hvað klukkan væri og
kom hann þá með rjettar tölur, bæði uppá klukkustund og mínútu.
Maðurinn, sem sat við hliðina á mjer, spilaði ,,Doinino“ tafl við hundinn.
Leikurinn fór svo að hundurinn vann taílið. Hann þekkti líka vel á spilin.
Honum var sagt aö koma með ýms spil, t. d. tigulkong, hjartadrottningu, laufa-
gosa. spaðasjö, og kom hann ætíð með rjett spil.
Flöggum ýmsra landa var raðað á borðið og þekkti hann þau einnig
vel. Hann sótti þýzka, enska, franska og grfska ílaggið, þegar honum var sagt
það. þegar hann kom ineð danska ílaggið, hneigði hann sig kurteislega.
Jlinn hundurinn hjet Barrelli, og gjörði hann einnig ýmislegt, sem lýsti
miklu viti og fimleika. Hann spilaði t. d. á stofuorgel laukrjett lagið: „Eldgamla
ísafold“. En hann hafði ineitt sig í löppinni, svo hann skrækti stundum þegar
hann studdi löppunum á nóturnar, þó hjelt hann áfrajn þangað til lagið
var á enda.
Menn segja almennt, aö það sem dýrin gjöri, gjöri þau af eðlis-
leiðsu (,,Instinct“). En lýsir sjer ekki fullkomin greind í þessu, sem lijer er sagt
frá aö íraman? Taki menn eptir augum hundanna, þegar þeir eru reiöir eða
glaðir, eða þegar þeir skammast sín, eru hræddir, eða eru að biðja mann ineö
vinalátum, þá sjá menn í þeim ljós merki uin geðshræring og hugsun. Sorg og
gleði Iýsir sjer mjög ljóslega í svip hunda og hesta. {>ess meiri er ástæðan til
þess fyrir menn, íremur að gleðja enn hryggja þessar saklausu, gagnlegu, trúu
og tilfinningarnæmu skepnur.
Tr. G.