Heimilisblaðið - 01.01.1938, Blaðsíða 16

14
HEIMILISBLAÐIÐ
»við berum mesta virðingu fyrivr þér og
því, s.em þú álítur rétt. Þú ert ávalt vanur
að hafa rétt fynir þér. En nú spyrjum við
þig: Mundi það ekki vera hreinasta fjar-
stæða, að gefa þessu ógeðslega kvikindi
möguleika á því að sleppa, frá okkur aftur?
Er nokkur hér sem ekki vildi heldur missa
handlegginn, en missa af því að sjá Skugg-
ann hengdan? Höfum við ekki beðið nógu
lengi eftir þeiirri sjón? Hefir hann ekki
verið okkur nægilega dýr? Það er svo semi
nógu fallegt, sem þú segir, að við eigum að
halda loforðið, sem yið gáfum ungu stúlk-
unni — en það er vafamiál, hvort við á
nokkurn hátt svíkjum loforð okkar, þótt við
bindum enda á þetta, nú. Það er ekki okk-
ar sök aö kviknaði í skcginum. Við höfum
ekki rekið hann úr skcginum á þann hátt,
það var tilviþjunin, semí færði okkur hann
upp í hendurna, einmitf þegar hann var á
góðum vegi með að sleppa frá okkur, ei
það ekki rétb?«
Sheriffinn virtist efablandinn og hin'r
litu eir.nig út fyrir að vera á báðum áttum.
Þá gekk Skugginn enn fram. o.g sagði það,
sem reið baggamuninn.
»Eg skal hvorki vera með né móti«, byrj
aði hann gætnislega, þar semi hann mintist
þess, 'nvernig ákafi hans fyr hafði eyðilagt
áform hans. »En sérhverjum okkar ber
skylda til að segja skcðun sína á málinu.
Ég vil því aðeins spyrja um þetfa: Mundi
Billy Tompkins ekki hafa verið ánægður,
ef Skugginn hefði gefið honum tveggja
tíma frest áður en dóninn skar hann nið-
ur? Og hvernig var það með hann bróðir
þinn Steve Mac Lutosh — vo.ru honum
gefnir tveir dagar? Og- þú, Chalmers?
Manst þú eftiir, þegar Skugginn leitaði í
vösum þínum og fann aðeins fimm dollara
og hann skaut þig í báða fætur', af því að
þú hafoir ekki meira,? Ef ég sé rétt, þá
gengur þú hálf álappalega, síðan«.
Þessi upptalning a,f ógeðslegum verkum,
sem Skugginn sjálfur hafði framið -
vakti óhemju æsingu hjá áheyrendunum.
Þeir lmöppuðu sér saman. Framkoma
þeirra var svo ógnandi, að garníi Algie
Thcmas sá ekki. annað úrræði en að láta
undan. Hann hafði raunverulega gert alt,
sem í hans valdi stóð fyrir vesalings stúlk-
una. Það var kanske betra a,ð þrita vari
alt. búið, þegar hún kæmi.
Algie Thcmas dró sig í hlé og vafði s:r
vindl'ng. Uppi í hallanum stóð hópur af
kvenfólki, fölt ásýndum. Heidur ekki hja
því var neina meðaumkun að sjá. Það be'o
aðeins eftir, að mennirnilr létu til skarar
skríða. Það beið efttir dauða Skuggans og
krafðist hans.
■ Hvílíka óhemju frekju átti þessi maður
t(il! Rödd Tom Converce náði eyrum hans
með vonlausumi róm.
»Ef þið hengið mfg, mun Skugg'nn far-
inn að elta ykkur áður em vikan er lið'n!
Hlustið þið á mig, hlustið þ'ð á mig. Ég
segi ykkur satt:, að Chuck Patker veríur
sá fyrsti, er fellur fyrir hendi hans! Muniö
eftir, hvað ég hefi sagt. Hvar er Pa.rker?«
Þeir næstu viku lítið eitt til hliðar, og
To,m Converse komi auga á Chuck Parker.
Hann stcð v.'ð hhðina á hin.um raunveru
lega Skugga,, sem studdi handleggnum á
öxl hans.
»Maðurinn, sem stendur viö hliðina á
þér, Pa.rker«, hrópaði Tcon. Converse, mun
áður en langjt um l ður skjóta kúlu í gegn
um ennið á þér! Þegar að því kemur, þá
minstu mín. Áheyrendur«, bxtti hann við,
og leit í kringum ,sig; »er nokkur ykkar,
sem viU berai Sylviu Rann kveð.iu mína,
þegar hún kernur hingað aftur og finnur
mig da,uðann?«
»Já, já!« hrópuðu miargir í eiinu, »það
skulum við gera. Hvað eigum við að segja,
en flýttu þér!«
»Segið henni, að ég viti, að hún sé hug-
rajkkasra stúlkan í heimilnunv. Segið henni,
að ég þakki henni fyrir alt, sem hú.n hefir
gert fyrir mig og að ég vitd, að hún muni
ekki gleyma mér fyrst um sinn! En gleyrn-
ið ekki að segja henni eitt enn. Segið, að