Heimilisblaðið - 01.01.1938, Blaðsíða 28

26
HEIMILiISBLAÐIÐ
URSMIÐURIKN I KRISTINEHAMN
Eftir Ástrid Ehrencron Kidde
Um 1870 átti heima í Kristinehamn,
sunnarlega í Vármlandi, maður að nafni
Samúel Eberling.
Afi hans hafði verið þýzkur innflyt.j-
andi, úrsmiður frá Bæheimi, og hafði kom-
ið til ]andsin,s um Danmörku, og haft ofan
af sér með því, að gera við úr og klukk-
ur manna, þar sem hann kom:. Hann stóð
sjaldan lengi v'ð í. borgunum, eða aldrei
lengur en hann þurfti nauðsynlega. Hon-
um leið betur úti í guðsgrænni náfctúrunni,
einkum í h;num víðlendu sænsku skógum,
sem mintu hann vingjarnlega á skógana
heima á bernskustöðvunum, — Svörtu-
skóga. En ef hann var að því spurður,
hvers vegna hann hefði ekki verið kyrr
heima, svaraði hann því, að sér væri flakk-
ið í blóðið borið, og að bann hefði þráfald-
lega, þegar hann var drengur, strokið að
heiman og flækst um skégana dögum sam-
an, og að hvorki hefði dugað tár móður
hans né hótanir föður hans, til að aftra
því, að hann stryki. að heiman á ný, strax
er tækifæri bauðst.
Sonur hans hafði ferðast um eins og
hann, um allar sýslur Svíþjcðar þverar og
endilangar. En sonarsonurinn hafði ekki
erft þessa flakksýki, — sennilega af því,
að móðir hans hafði ve.nð rclynd og. ráð
sett kona, ættuð úr Dalabygðum. Hann
hafði sezt. að og gerst borgari í Kristine-
harnn, syðstu borginni í Vármlandi.
Hann hafði einnig gifst sænskri stúlku,
æfctaðri úr dal þeim, ssm kendur er við
Tærá, og búið um sig í litlu húsi, yzt við
Sjögatan, og sá þaðan vel út yfir Vánarn
og skógana, sem að vatninu hggja. Þetta
var snoturt hús, grænt á lit, með hvítum
gluggakörmum, anddyriaútskoti, blóma-
garðskríli götumegin, en á bak við húsið
var matjurtagarður, þar sem Kajsa rækt-
aði aliskonar kálmeti, hindber og ribs.
Stetp-sta herbergið í hús'nu, sem vissi út
að þessum garði, var vinnustofa Samúels
Eberling. Þangað fóru viðskiftamennirnir,
um malborinn gangstíg, þegar þeir annað-
hvort komu með úr sn til viðgerðar, eða
sóttu þau. Og viðskiflamennirnir voru
margir, því að Samúel var t'alinn snjall-
astur maður í banum, á sínu sviði. Og al-
drei hafði það komið fyrir, að hann gæti
ekki komið viti í úr, sem honum hafði ver-
ið fengið til meðferðar. Hann gerði þau
sem ný, þó að þau væri orðin eldgömiul og
af sér gengin,
Þarna sat hann mestan bluta dagsins,
við stórt vinnuborð, út við gluggann, sem
vissi úfc að matjurtagarðinum. Og á veggj-
unum umhverfis hann tifuðu og hömruðu
ótal klukkur, —• sumar átti hann sjálfur.
Þær höfðu einhvernveginn orðið innlygsa
hjá honum, en aðrar hafði hann erft eftir
föður sinn, — en aðrar áttu viðskiftamenn-
irnir. Það voru klukkrn*, sem hann vildi
hafa hjá sér til eftirlits, að lokinni viðgerð.
Þær voru þarna eins og sjúklingar í aftur-
bata, — hann slepti þeim ekki í hendur
hins fáfróða og gálausa fólks, fyr en hon-
um þótti trygt, _að þær væri »albata«.
Hann hafði yndi af starfi sínu og hann
hafði yndi af því að heyra úrin og klukk-
urnar hamra og tifa, eins og cfurlítil
hjörtu, umhverfis sig’, cg st.undum fanst
honum hann vera sjálfur eins og dálítill
guð, þegar einhver klukkan hætti. að
ganga, og hann þurfti þá ekki annað, en
að snerta á henni, með lægnum fingrum
sínum, fcil þess að koma litla hjartanu á
hreyfingu aftur. Honum fanst. það líkast
því, sem hann gæfi líf því, sem dáið hafði
verið um stund.
En hversu annríkt sem hann átti, gaf