Heimilisblaðið - 01.01.1938, Blaðsíða 30

28
HEIMILISBLAÐIÐ
Hann sat á vinnustofunni frá morgni til
kvölds, og var að bjástra við gamla og ryðg-
aða klukkuverkið, sem hann hafði fundið
um leið og myndirnar. Viðskiftamennirnir
komu hvað eftir annað, árangurslaust, til
þess að vitja um úrin sm. Kajsa varð að
kalla á hann hvað eftir annað til hveri-
ar máltíðar. Hann kom, aldrei fyr en á sein
ustu stundu, og reif þá í sig- matinn, ann-
ars hugar, eins og hann hefði ekki hug
mynd umi, hvað það var, sem hann var að
borða.
Upphaflega henti Kajsa, gaman að þess-
um algleymis áhuga. En smárrsaman fór
brosið að stirðna, á vörum hennar og gleðin
að fjara út, eftir því sem tíminn leið og
maðurinn sinnti henni minna.
Hvað stoðaði það, þó að Samúel héti
henni því, að hann ætlaði að gefa henni
klukkuna, þetta mikla listaverk. Henni
hefði verið það miklu meira virði, ef hann
hefði viljað ganga með henni út, einstöku
sinnum, á kvöldin, eins og fyrrum, eða að
hann hef'ði komið inn til hennar og setið
hjá henni stundarkorn, öðru hvoru, og
rabbað við hana, eins og þegar alt lék í
lyndi. En hið venjulega viðkvæði hans var
þetta: »Ég hefi engan tíma, — skilurðu
það ekki, blessað barn. Eg hef ekki tíma!«
Og hana tók það svo undur sárt, að heyra
óþolinmæðina í raddhreimnum, svo að hún
hætti alveg að ganga á eftir honum.
Kajsu fanst hún vera meiri einstæðing-
ur, en hún hafði nokkru Sinni verjð. Ein
dundaði hún við húsverkin og ein sýslaði
hún um garðana sína. Ein og gleðivana. Því
að nú hafði hún enga ánægju af nokkrurn
hlut, úr því maðurinn hennar gat ekki tekið
þátt í því með henni. Og þó að Samúel
brosti altaf vingjarnlega til hennar, þeg-
ar hann sá hana. og spyrði hana oft, hvort
hana vanhagaði ekki um eitthvað eða hvort
hana vantaði ekki peninga, og þó að hún
vissi, að hann væri þarna rétt hjá henni,
og hún gæ.ti heyrt tifið og hamrið í úrun-
um og klukkunum, þá datt hennd oft í hug:
»Skyldi nokkur mianneskja í heiminum
vera svona einmana, eins og ég?«
En Samúel sá ekki hrygðina í augum
hennar, hann heyrði hana ekki í röddinni
hennar, þegar hún yrti á hann. Því að í
huga hans rúmaðist ekki nema ein hugsun:
Hið erfiða vjðfangsefni, klukkuverkið, sem
enn hafði ekki tekist að fullgera. En þetta
viðfangsefni varð að leysa, og hann, Samúel
Eberling. ætlaði að leysa það, hvað sem
það kostaði.
Sumarið kom og leið. Blómin sprungu út
og fölnuðu, berin í garð num urðu þroskuð
og voru hirt, hauststormarnir addu yfir
Vánarn, svo að glamraði í gluggarúðunum.
En Samúel sat. við vinnuborð sitt, og vissi
ekkert, hvað leið árstíðunum, altekinn
þeirri hugsun, að sigrast á þessu viðfangs
efni, að geta látáð árstíðirnar koma og
hverfa, á vélrænan hátt, ef svo rnœtti
að orði komast. Það sem var lifand'i, var
honum dautt cg óviðkomandi. En. dauðu
hlutimir einir höfðu gildi. Hann vildi sjálf-
ur verða til þess, að blása í þá lífh Hann
vildi þetta og hann hugðist geta það. Á
því reið aðeins, að gefast ekki upp.
Þá var það eitt. kvöldið, seint. á árinu, að
Kajsu leið eitthvað ónotalega. Hún var ým-
ist funheit, svo að hana sveið í augun og
vangana, eða þá, að henni var svo kalt, að
henni fanst hún aldrei geta verið nógu ná-
lægt ofninum.
Hún hafði ekki orð á þessu við mann
sinn, en háttaði snemma cg sagðist. vera
rrieð höfuðverk. Hún vilidi sem allra minst.
ti-ufla hann eða tefja, Henni var hver
stundin og hver dagurinn dýrmætur. Því
fyr, sem hann gat lokið þessu vandaverki,
því fyr átti hún von á að heimta hann
aftur.
En daginn eftir var hitasóttis svo mögn
uð, að henni fanst sálin og líkaminn sitt
í hvoru lagi. Líkaminn byltist í rúrninu og
gat enga hvíld fengið. En sálin var á flökti
um alla heima og geima, villuráfandi og
í sífeldum vandræðum.