Heimilisblaðið - 01.01.1938, Blaðsíða 31

HEIMILISBLAÐIÐ
29
Samúel .sat við rúm hennar og' starði
á hana, undrandi og óttasleginn. Upphaf-
lega var hann fremur undrandi en eigin-
lega kvíðinn. Undrandi yfir því, að svona
óvænt atvik skyldi geta komið fyrir, sem
yrði til þess að tefja starf hans við hina
mikilvægu upp'fyndingu. Kajsa! Fríska og
hrausta konan hans, sem aldrei hafði orð
ið misdægurt, aldrei hafði kvartað, aldrei
gert. honum neitt til ama....
En þegar fyrsti dagurinn var liðinn, varð
undrunin að ótta, sem ágerðist er hann sat
þarna og var að hlusta á hina einkenni-
legu og ókunnuglegu og drafandi rödd, sem
hann kannaðist ekki við, — það var eins
og Kajsa talaði eitthvert annarlegt tungu-
mál.
»Kajsa«, kallaði hann örvita af angist,
Kajsa, elsku Kajsa mín, þekkir þú mig
ekki?«
Hún hristi höfuðið, án þess að opna aug-
un. »Nei«, sagði hún, »ég þekki þig ekki.
En — við megum ekki tala hátt — við
megum ekki trufla — hann Samúel. Sam
úel — er maðurinn minn. Það má ekki
trufla hann. Hann. er að vjnna. Hann er
altaf að vinna. AltafJ Altaf! Þú mátt ekki
trufla hann. Því að þá verður liann svo
lengi, — þá verður svo langt þangað til
hann er búinn og kemur til mín aftur.
Hann er svo langt í burtu, — svo ákaf-
lega langt í burtu, en hann heyrir samt til
okkar. Það er svo langt, langt síðan hann
fór frá mér, — hann kemur ef til vill aldrei
aftur — aldrei — aldrei ...«
Fyrst voru setningarnar stuttar og aund-
urlausar, og það var eins og að hún ætti
erfitt með að ná and&num. En svo fór hú>--
að tala hratt, eins og. hún væri að þylja
utan að lærða þulu.
Þá stóð Samúel upp og gekk út úr hei-
berginu. Hann þoldi ekki að heyra meira.
Og nú kom langt og erfitt tímabil, —
hver klukkustumd yar sen: eilífð. Lækn-
irinn kom, á hverjum morgni. Og þegar
Samúel spurði hann, hvernig honum litist
á líðan sjúklingsins, ypti hann öxlum og
jafnan var sama vonleysis viðkvæðið: »Ég
kem aftur í fyrramálið. Gerist, einhver
breyting, þá látið mig vita um það strax«.
Það var svo sárt, að hann skyldi altaf
bæta vdð þessum orðum. Þessi óvissa var
svo .skelfileg.
Það var dauðaþögn í húsinu. Klukkurn-
ar í vinnustofunni voru stanzaðar. Samúel
gleymdi að draga þær upjx Hann þorði það
ekki vegna Kajsu. Og á vinnuborðinu, und-
ir glugganum, lá gamla, ryðgaða úrverkið,
og umhverfis það stóðu allar litlu, útskornu
líkneskjurnar, — allir litlu verkamenn
irnir, aðgerðalausir, — fiskimaðurinn með
netið sitt, sáðmaðurjnn með sáðpokann um
öxl sér og útrétta hendina. Þeir biðu allir,
tólf að tölu, þolinmóðir, að maðurinn blési
í þá lífi og léti þá fara a.ð staría. En á
hillunni, uppi yfir borðinu stóð kristsmynd-
in. Lausnarinn horfði yfir lærisveinahóp-
inn, hryggur í bragði og þjáður1.
En inni í stofunni sat Sarnúel. Hann laut
ofan að konunni og lagði eyrað að hjarta
hennar, öðru hvoru. Og honum fanst
hjartaslögin yerða æ þróttminni.
Ef hjartað yrði nú hætt að slá, næst þeg-
ar hann hlustaði? Ef það yrði hætt að
slá . .. Guð minn góður, hvað átíti hann
að gera. Með einu handtaki, gat hann kom-
ið af stað aftur hjarta hverrar einustu
klukku í vdnnustofunni, þó að það hætti að
starfa um stund^ En hinu lifandi hjarta
konunnar, hinu heita og ástríka hjarta,
sem hmm átti þó einn, — því mynidi hann
aldrei geta komið af stað aftur, ef það
hætti að starfa.
Þá bar svo við eina nóttina, að Samúel
sofnaði út af, í stólnum þar sem hann sat,
hjá rúmi konunnar. Hann var orðinn yfir-
kominn af vökum og harmi. Hann dreymai
þá einkennilegan draum.
Hann dreymdd, að dyrnar voru opnaðar.
Og þegar hann leit' við, sá hann fyrst eng-
an. En þegar hann fór að gæta betur að,
sá hann, að litla Kristsmyndin, sem stað-