Heimilisblaðið - 01.03.1940, Blaðsíða 15

HEIMILISBLAÐIÐ
51
Hringur drottningarinnar af Saba
Skáidsaga eftir H. Rider Haggard
5. kap.
Faraó gerist ba'ldmn.
Nú liðu sex vikur og landið fór að breyta
útliti. Loks komumst við út úr eyðimörk-
inni endalausu, því að oss reiknaðist að
við hefðum farið svo hundruðum mílna
skipti. Að enduðu æfintýrinu mikla í grennd
við eyðimerkurhólmann, þá bar ekkert
átakanlegt. til tíðinda á eyðimerkurgöngu
vorri. Það mátti með sönnu segja, að sú
ganga væri hræðilega tilbreytingalaus; en
samt sem áður var eitthvað töluvert. heill-
andi við hana, að minnsta kosti fyrir þá
Higgs og Orme, því að þeim voru þetta
nýungar allt saman.
Leiðin lá um þetta sandhaf dag eftir
dag. En hve þar var einmanalegt og fá-
förult. Enginn maður varð á leið okkar
vikum saman, ekki einu sinni Bedúínar,
börn e'yðimerkurinnar. Dag eftir dag sá-
um við sólina eldrauða. renna upp fyrir
sandhafsbrúnina í austri og ganga undir
þá sömu brún í vestri að lokinni dagleið
hverri,. Nótt eftir nótt sáum við tungliö,
hið sama, sem augu milljónanna, í borg-
unum virtu fyrir sér og var sem það breytti
öllu þessu sandhafi í silfursjá. Eða við
hugðum að stjörnunum í þessu hreina,
heiða lofti, því að eftir þeim stýrðum við
göngu okkar; þarna, gengu þær sína tign-
argöngu um himingeiminn. Og furðulegt
var að hugsa sér, að þetta endalausa, auða
ið, helzt í votlendi. — Djúpir pyttir eða
hyljir í lækjum eru líka. Kjósar kallaðir.
Nú mun allt. þetta fara eða hafa farið
saman, þar sem þessi staðanöfn haldast við
enn, bæði hér og í Noregi,
Kermyndaðir hafa þessir Kjósar verið,
og mætti af því geta þess til, að kjóss, ker
og kjarr sé allt samstofna og sömu merk-
ingar. Víða eru hér mýradældir vaxnar
iandflæmi hefði einu sinni verið s-jónar-
vottur að vfirburðum manna, sem nú væru
fyrir löngu, löngu dottnir úr sögunni og
gleymdir — menn sem h.efðu sporað þenna
sama sanJ og við erum nú að þramma
yfir og grafið þá brunna, sem við drukk-
um nú af.
Hersveitir höfðu líka brunað yfir eyði-
merkur þessar, og farist þar. Einu sinni
bar okkur þar að, sem ógurlegur fellibyl-
ur, hafði næstum gerskafið allan sand af
berginu, som undir lá; lágu þar beinagrind-
ur af hermönnum svo þúsundum skipti og
áburðardýr þeirra. Og inn á milli voru
heilar dyngjur af örvum, sverðablöðum,
brot úr hverskonar vopnum og málaðir
trjáskildir.
Þarna hafði heil hersveit farist. Verið
getur, að Alexander hinn mi,kli hafi sent
hana, eða. einhver konungur enn fyrr á
tímum, sem enginn veit nú hvað heitic
hefir. Hérna sáum við grafletrið yfir hálfn-
uðu afreksverki hans. Þarna lágu konung-
arnir, hermennirnir og konur þeirra. Við
fundum kvenbein í hrúgu út af fyrir sig;
á sumum loddi síða. hárið enn á höfuðkúp-
unum. Við sáum hversu veslings konurn-
ar höfðu hópast saman, er hinn ægilegi
heljarstormur skall síðast á eða það var
hungur eða þorsti. Ó, ef beinin gætu tal-
að, hverju myndu þau þá ekki, geta sagt
frá!
Borgir höfðu líka staðið í þessari eyði-
fjalldrapa og víði (sbr. Víðiker) eða smá-
vöxnu birki. Allt eru það Kjósar eða Ker-
skógar.
Kjarr (á norsku: Kjerr eða, Kjerre)
merkir smávaxinn skóg, einkum i mýrum
(sbr. Kjarrmýrr eða ker).
Ef þetta er rétt, mætti nota orðið Kjós
enn í almennu ritmáli, samkvæmt frum-
merkingunni. B. J.