Heimilisblaðið - 01.03.1940, Blaðsíða 26

62
HEIMILISBLAÐIÐ
SÓLVEIG
Guðríður tók smám saman aftur gleði
sína. Hún var svo viss um að fá bréf frá
Ágúst, því hafði hann lofað henni. Hún
hafði fengið honum utanáskrift Guðrún-
ar kaupmannsclóttur, því þá vissi hún að
allt myndi komast til skila. Þannig leið
mánuður og ekkert bréf kom. En þegar
leið að októbermánaðarliokum fékk prest-
urinn bréf frá Ágúst, og myndir sem hann
hafði fullgert og bað prest að koma til
hlutaðeigenda, en jafnframt að senda sér
hið fyrsta borgunina, því í byrjun desem-
ber myndi hann halda til Noregs um
óákveðinn tíma. Einnig beiddi hann kær-
lega að heilsa mæðgunum með innilegri
þökk fyrir ógleymanlegar skemmtistundir,
er hann hefði notið hjá þeim í sveitinni.
Guðríði vildi það til, að það var skuggsýnt,
er prestur bar henni kveðjuna, s.vo ekki
bar á litbrigðum hennar, en hún var fljót
að gera sér erindi fram. Frúin ræskti sig
og sagði lágt og raunalega við prestinn:
»Heldur þú góði, að það gæti skeð, að
blessuðu barninu hafi ekki verið sama um
hann Ágúst? Mér finnst hún vera orðin
sva breytt og föl, og allt af með hósta. Ég
er svo hrædd«.
»Hvað meinarðu, góða? Þú heldur þó
ekki að Guðríður sé ástfangin?« sagði prest-
ur og hló. »Þú heyrir nú hvað hún er rauna-
mædd!«
Þau heyrðu háan hlátur til Guðríðar úr
eldhúsinu.
»Kannske þetta sé heimska«, svaraði
frúin, »en eitthvað gengur að blessuðu
barninu«.
»Hún var þessleg á sunnudaginn að eitt-
hvað væri að henni«, svaraði prestur, »því
engin dansaði meira en hún. — Nei, kona,
það er ekkert að Gauju, nema ef hana
skyldi langa til að létta sér eitthvað upp,
máske að finna hana Dúddu og lifa kaup-
staðalífinu um stund. Við skulum leyfa
henni það fram undir jólin«.
EFTIR HENRlETTU FRÁ FLATEY
»Ekki þó fyr en í nóvember, því telpan
verður að læra einhvern verkshátt, kom-
in á átjánda ár«.
Guðríður hljóp út í fjós til Lenu, sem
hún vissi, að var að sinna kúnum. »Ö, Lena
mín!« sagði hún og tók í handlegg henn-
ar og tár glitruðu í augum hennar, »hvað
á ég að gera? Æ, hvað verður um mig?
Ágúst skrifar pabba, að hann sé á leið til
Noregs og komi ekki aftur í bráð«. Hún
hallaðist upp að Lenu gömlu og grét með
ekka. Lena strauk hár hennar og sagði:
»Gauja mín, lofaðu mér nú að sansa þig.
Það er alls ekki víst, að Ágúst meinkþetta.
Það getur eins verið, að hann sé að slá
ryki í augu foreldra þinna. Það sem þú
átt að gera er, að baða. augu þín úr köldu
vatni, og fara svo inn til fólksins, og reyna
að vera jafn kát og þú ert vön. Þér ríð-
ur á því, ef þú vilt dylja hug þinn«.
»En þú veizt ekki —« byrjaði Guðríður.
»JÚ, ég veit allt, sem þú hefir sagt mér,
og mig grunar fleira, jafnvel það, sem þig
grunar varla sjálfa ennþá; bezt er þó að
bera sig vel. Geymdu sorgirnar með sjálfri
þér, eða, liklega viltu þó sízt, að hann Jón
gruni neitt, en hann mun gefa þér gætur«.
Guðríður stappaði niður fætinum og
sagði:
»Hvað varðar hann um mig? Eg gæti
næstum hatað hann fyrir augun, sem hann
sendir mér, eins og hann vilji éta mig. —
Já, ég skal hafa þín ráð og reyna að vera
kát, en það verður erfitt«.
Lena greip kýrlaupana og hvíslaði.
»Aumingja Gauja mín! Veslings blessað
barnið«, og tár hrundu niður kinnar henni.
★
Prestsfrúin átti erfiða daga. Hún var
kvalin af angist og kvíða og vissi ekkerr,,
vonaði hins bezta, en gat þó ekki hrint frá
sér kvíðanum er leyndist. í viðkvæmu móð-
urhjartanu, Hún heyrði að Guðríður svaf