Heimilisblaðið - 01.03.1940, Blaðsíða 18

54
HEIMILISBLAÐIÐ
ur þorpari Shadrach var, og- stöðugt verið
að stinga honum sárar sneiðar í orðum,
því að hann var orðhvass maður.
»En ef Fungarnir ná tökum á þér«, sagði
Shadrach aftur, »þá skaltu fá að vita, hvað
satt, er«.
»Á ég að mölva ga.t á hausinn á hon-
um?« spurði, Kvik íbygginn.
»Vertu bara hægur«, sagði Orme, »nú
er nóg komið áður af slíkum brösum, þó
ekki bætist fleiri við. Við skulum gera það
allt upp, sem milli ber, þegar við erum
búnir að bita úr nálinni með Fungana.
Síðan veik hann sér að Shadrach og
sagði;
»Hér er ekki staðurinn til að halda slík-
ar tölur. Þú ert leiðtogi okkar; far með
ossi, hvert sem þú vilt. Mundu það einung-
is, að ef til ófriðar kemur, þá er það ég,
sem að beiðni félaga minna. á að hafa
æðstu stjorn á hendi. Svo er enn. eitt, sem
þú mátt ekki gleyma, það nefnilega, að þú
veröur að lokum að svara til saka fyrir
húsmóður þinni, henni, sem doktorinn
hérna segir að þið kallið Walda Nagasta,
konungsættingja.. Og svo er ekki meira um
það. Við holdum áfram, eins og þú vilt og
hvert sem þú vilt. Láttu svo allt. ganga eft-
ir þínu höfði!«
Shadrach hlýddi þögull á ræðu Ormes.
og hneigði sig þvermóðskulega. Gaf Higgs
illt auga, og gekk svo á brott.
Þá tautaði Kvik fyrir munni sér: »Það
hefði víst verið miklu nær, að ég hefði
mölvað gat á hausinn á honum. Hann hefði
haft gott af því og það hefði sparað okk-
ur margar áhyggjur; ég hefi ekki mikla,
trú á þessum Gyðingi að þrem fjórðu hlut-
um«.
Síðan fór hann til að gá að úlföldunum
og líta eftir byssunum, en við liinir fór-
um til tjalda okkar, til þess að fá svo mik-
ið að sofa, sem broddflugu-f járarnir leyfðu
okkur. Að því er mig snerti, varð lítið úr
svefni, þar sem ég fann svo sárt. til þess,
að eitthvað erfitt myndi drífa á daga
okkar.
I þeim sömu svifum rann sólin upp og
Kvik kom að vekja mig og segja, að úlf-
aldarnir væru ferðbúnir.
»Mér fellur ekki allskostar allt þetta
hérna, doktor«, sagði hann er hann var að
hjálpa mér að stinga niður dótinu rnínu.
»Hið sanna er, að ég get ómögulega fest
neina trú á þessum rúmlega háifgyðingi,
honurn Shadrach, piltinum. Lagsbræður
hans kalla hann »Köttinn«, og það er víst
tilvalið nafn. Hann er einmitt búinn að
sýna á sér klærnar, því að hann hatar okk-
ur alla rammlega og langar mest til að
hverfa til baka til Púr eða Múr, eða hvað
þær nú heita, þessar borgir, og vildi helzt
enga.n okkar með sér hafa. Þú hefðir átt
að sjá heiftaraugun, sem hann gaut til
prófessorsins rétt áðan. Ég vildi óska, að
höfuðsmaöurinn hefði leyft mér að laga
vitund á honum húfuna! Það hefði þó dá-
lítið hrei.nsað til í lofti hjá okkur«.
Þótt, undarlegt kunni að þykja, þá var
það atkvæði forlaganna, að stámpast skyldi
lítið eitt við kollinn á honum Shadrach,
en það var nú reyndar allur annar, sem
gerði það. En það gerðist með þessum hætti:
Það var kveiktur eldur í sefinu, eins og
Shadrach hafði talið nauðsynlegt, til þess
að gera þeim Abatí-mönnum aðvart, þeim
sem héldu vörð í fjöllunum umhverfis, En
þegar við hugleiðum, hvernig atburðirnir
gerðust, þá er ég alls ekki viss um, aö
þessi eldur hafi ekki verið ætlaður til að
brenna í eðrum augum líka. En samkvæmt
tilhögun Shadrachs lögðum við þá af stað,
meðan sefið stóð í ’björtu báli að baki oss.
Og alla þá nótt fórum við í stjörnuskini
eftir gömlum og augsýnilega fáförnum
vegi.
Jafnskiótt sem lýsa fór a.f degi, fói um
við út af veginum og bjuggum okkur án-
ingarstað milli gróinna rústa a,f löngu
horfnum bæ, sem lá undir hinum þver-
bröttu Múrs-hömrum. Til allrar hamingju
höfðum við engan hitt. Ég stóð fyrstur á
verði, meðan hinir gengu til náða, en höfð-
um þó áður kalt kjöt að morgunmat. Því