Heimilisblaðið - 01.03.1940, Blaðsíða 24

6Ó
fifilMÍ LISBLAÐIÐ
snúa okkur aftur að fjörgjafa vorum, að
búast aftur hinum skínandi klæðnaði —
réttlæti Krists. —
Könnumst við ekki við þessi hvörf í
lífl okkar á liðnum vetri, þetta frá Guði
og til hans aftur. Ég kannast við það, ég
hefi. ýmist færst fjær, og færst svo aftur
nær honum.
Pað er ást okkar á sólinni, sem veldur
því, að engin þjóð á sumardag fyrsta að
hátíðisdegi, nema við. Og sömuleiðis er
það ástin á sólinni, sein veldur því, að
hver dalbúinn á sér glaðan dag, þegar
sólin lyftist ofar fjöllum og brosir til hans
að nýju.
Pökkum Guði fyrir landið, sem gleður
okkur á hverjum vetri með afturhvarfi sínu
til sólar.
Engin þjóð á fleiri sólarljóð að tiltölu
en við Islendingar.
Innileg er sólarkveðja Jónasar Ilallgríms-
sonar:
Bleesuð, margblessuð,
6, blíða sól!
blessaður margfalt
þlnn beztur skapari!
íyrir gott allt,
sem gert befir
uppgöngu frá
að enda dags.
Vekur þú von
og vekur þú bæn,
hvenær sem dapurri
dimmu brindir
og augu kætir
allra skepna.
t’ukk er og lofgerð
á þinni leið.
Vekur þú von
og vekur þú bæn,
er þú f ljóma
líður af birnni
aftur í ljóma
upp að reuna. —
Þökk er og lofgerð
á þinni leið.
Hníg þú nú kóglega
í bafskautið mjúka,
röðull rósfagur
og rfs að morgni,
frelsari, frjóvgari,
fagur Guðs dagur,
blessaður, blessandi,
bliður röðull þýður.
Og þetta sama ástsæla Ijóðskáld okkar
vildi deyja svo, að hann og vinur hans
stefndu á ljósið og sæju þá sömu sól báðir
síga í ægi:
Við skulum sól
sömu báðir
hinnzta sinni
við haf líta;
létt mun þeim leið,
er ljósi mót
vini studdur
of veröld flýr.
Auðvitað er þetta allt iíkingamál. Sólin
er Guð sjálfur, hann, sem skapaði sólina
og ljósið.
En Guð gefur líka regn af himni. Regn-
ið og snjórinn eru líka blessunargjafir frá
Drottni. Hans er snjórinn og hans er regn-
ið, hans eru dimmviðrisdagarnir og storm-
arnir, sem fylgja regninu og hretunuin.
Pessar gjafir Drottins má heldur ekki
gleyma að þakka.
Ekki mundum við vilja fara á mis við
sólskinsskúrirnar á vorin, þegar »jörð og
himin hlæja hvort mót öðru gegn um tár«
heldur mundum vér syngja:
Þér vötn og víður sjór,
þér vindar, hagl og snjór,
þér fjallabyggðir bláar,
þér bjarkir prýðiháar,
þú grund með grösum sprottin,
6, göfgið, lofið Drottinn!
0, að við mættum lifa svo innilegu samlífi
við Drottin, að hver regnskúr geti ekki
annað en látið oss þessi orð verða á
munni:
»Lát náðardaggar dropa þinn
svo drjúpa í mína sálu inn*.
Til eru þau lönd, þar sem regnið lífgar,
en sólskinið deyðir. Par er beðið um regn.
Par er beðið um að »vatnslindir spretti upp
í eyðimörkinni og lækir á öræfunum — að
sólbrunnar auðnir verði að tjörnum og þurr-
ar lendur að uppsprettum«.