Heimilisblaðið - 01.11.1940, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
179
hvað fallegt og gleðilegt. Það var eins og'
andlitið á þér væri af einhverjum öörum
manni, rétt sem snöggvast. Og svo sagðir
þú: Þad var hún mamma gamla! Þá hrökk
ég við.
Ég á líka móður á lífi. Hún er hjá mági
mínum. og systur austur á Norðfirði, —
þau búa í gamla húsinu ckkar, þar sem
ég fæddist og ólst. upp. Ég hefi ekki séö
hana móður mína í fimm ár. Og oft líöa svo
margar vikur og mánuðir að ég gleymi
að skrifa henni, — ég man það núna, að
ég hefi t. d. ekki skrifað henni síðan ein-
hverntíma í sumar. Það er allt af þessi
ólukkans asi á manni og spenningur. Og
sva er ég nú enginn listamaður með penn-
ann. Þykist góður að geta krotað það nauð-
synlegasta í dagbókina.
»Þú hefir þá ekkert verið farinn að
hugsa um hana núna, — fyrir jóhn?«
»Nei, — og það er skömm að segja frá
því. Og' ef að þú hefðir ekki litið upp í ljós-
penuna og minnst. á hana mömmu þína,
þá hefði ég sennilega farið svo í þessa ferð,
að ég hefði ekkert hugsað til móður minn-
ar„ — sent henni skeyti á aðfangadag og
látið þar við sitja. En nú ætla ég að skrifa
henni langt bréf í kvöld, — cg svo verð
ég þér samferða til Reykjavíkur í fyrra-
málið með »Fagranesinu«, — verð kominn
til skips aftur í tæka tíð annað kvöld, —
ég þarf að »rápa í búðir« ofurlítið og senda
henni móður minni einhverja glaðningu
með kunningja mínum, sem. fer með »Súð-
inni« austur annað kvöld.
»Þeir ættu að sjá framan í okkur, karl-
arnir okkar, núna«, varð Kolbein að orði.
»Við erum báðir eins. og skólastrákar, hálf-
kjökrandi mömmudrengir, — ha,, ha, ha!«
Kolbeinn skellihló.
»Ég held mér væri nákvæmlega sama,
þó að þeir sæju mig og heyrðu til okkar.
Ef til vill gæti það orðið einhverjum til
góðs, — einhverjum, sem, hefði gleymt
henni raömmu sinni. Og það er gaman að
vera í þessum ham, einstöku sinnum,, —
skammast sín, verða viðkvæmur, — og
minnast jólanna og hennar mömrnu — og
»Ætlarðu að fara að halda ræðu?«
»Já. Ég skyldi halda ræðu núna, ef
ég væri mælskur. Ég vildi að ég gæti lýst
því fyrir þér, sem ég sá bregða fyrir hug-
skotssjónir mínar áðan, meðan ég horfði
í ljósið: aðfangadagskvöld, — jólin á
bernskuheimiH mínu, þegar við vorum öll
þar heima, börnin, hjá mömmu og pabba.
Við kepptumst öll við að hafa allt sem bezt
búið undir' jóljn. Allir áttu annríkt, — en
annríkast átti þó hún mamma. Hún spann
og hún prjónaði, bætti föt og bjó til nýjar
flýkur. Hún bakaði og bjó til góðgæti, eft-
ir því sem efnin leyfðu. Okkur fannst hún
geta gert alla skapaða hluti. Og á meðan
hún þeytti rokkinn og handlék lopann,
kenndi hún okkur jólasöguna og jólasálm-
ana.
Allt var hreint og fágað á aðfangadags-
kvöldið. Bezta heimilið og bezta mamman
í öllum heimi, — það var heimilið mitt
og hún mamma mín, fannst mér. Aldrei
hafði hún orð á því, að hún væri þreytt.
Aldrei æðraðist hún, þó að stundum væri
ýmislegt erfitt. Og þó að ég viti það nú, var
varla hægt að láta sér detta það í hug
þá: oftast hefir hún verið dauðþreytt þeg-
ar að sjálfum, jólunum kom, — þreytt bæði
á sál og líkama, því að miklar áhyggjur
hafði hún víst oft og vökur út af því,
hvernig hún ætti að fara að því að geta
glatt alla, — því að efnin voru oft lítil.
En það var Ji'ún, sem setti kórónuna á alla
jólagleðina, með glaðlega og ástríka við-
mótinu, — kórónuna á barnsgleðina og'
hamingjuna.-------Og eiginlega hefi ég
aldrei átt gleðileg jól síðan ég var barn,
aldrei átt gíeðileg jól síðan ég var barn,
vitað oft verið í glaðværð um jólin, og ekk-
ert að mér amað, — en það eru ekki gleði-
leg jói«.
»Ég held bara, að þú ættir að fara að
prédika!« skaut Kolbeinn inn í.
»Það yrði þá prédikun yfir sjálfum mér
fyrst og fremst. En nú fer ég að hætta,.