Heimilisblaðið - 01.11.1940, Blaðsíða 12

180
HEIMILISBLAÐIÐ
---------Þú sagðir áðan, og það er satt,
að það er fátt eitt, sem. hægt er að gera
gömlu fólki til glaðnings. En það er þá
líka svo skrítið, að það eru oftast lítilfjör-
legustu smámunirnir, sem gleður það mest,
— smámunir, sem. alveg er útlátalaust að
láta því í té, ef út í það er hugsað. Og nú
veit ég það, að þó að ég fari nú að kaupa
eitthvað í búðum til jólagjafa handa henni
móður minni, þá myndi h.enni þykja vænt
um það, hversu lítilfjörlegt sem það væri,
— siðeins af því, að það er frá mér. Og
hversu dýr, sem sú jólagjöf væri, yrði henni
þó miklu meiri gleði að bréfinu frá mér,
þó að það geti aldrei orðið annað en illa
stílað klór. En mér var að detta annað
í hug, — og það er að hjálpa henni til ao
standa enn einu sinni fyrir jólagleði ann-
ara, — barnabarnanna sinna. Þau eiga
fullt hús af krökkum, hún systir mín ag
mágur, og berjast víst í bökkum, þó að
þau vilji aldrei neina hjálp af mér þiggja
um fram það, sem ég legg með móður
minni.
Og nú ætla ég að senda móður minni
einhverja glaðningu handa krökkunum,
fyrst og fremst — og þeirn hjónunum, svc.
að hún geti látið verða glatt, bjart og nata-
legt í kringum sig enn einu sinni á jólun-
um, í litla, gamla húsinu okkar. Hvern-
ig lízt þér á það, Kolbeinn?«
»Mér lízt vel á það, Hjörleifur. En ég
hefði viljað vera einhversstaðar álengdar,
þegar þú ferð að gera innkaupin í búðun-
um, — piparsveinninn, að kaupa barna-
glingur, undirkjóla og silkisokka! Það verð-
ur upplit á búðardömunum, sem vita hver
þú ert!«
»Ég var búinn að ætla þér ánsegjuna,
ljúfurinn. Eg ætlaði að biðja þig að fara,
með mér í búðirnar, -— þú ert svo æfður
í þessu«.
»Ja, — farðu nú hoppandi! Það ætti sva
sem að vera byrjunin á »lappahvíldinni«?
En þú leikur ekki á mig, minn góði mann.
Ég fæ þér kellu mína til fylgdar og ráð-
gjafar, og hvíli mig á meðan. Hún verður
himin lifandi, — fyrst ag fremst yfir því
að fá að nota þina buddu, — og s,vo eru
það hennar ær ag kýr að fara í búðir«.
»Það er fyrirtak. E'n þú verður að fara
með okkur. Annars gæti einhverjum, dott-
ið í hug, að ég hefði nú aflað betur en þú.,
og konan væri að skilja við þ'g«.
Þeir voru nú báðir komnir í glaðværðar
skap, ag glettust um stuad. En loks sagði
Hjörleifur:
»Nú verður þú að fara, Kolbeinn, —
því að nú ætla ég að byrja á bréfinu til
hennar mömmu«.
Göm,ul kona situr á rúmi sínu í rökkr-
inu, í litlu og natalegu herbergi, og horíir
í glæðurnar í ofninum. Það er auðheyrt,
að talsvert umstang er annars staðar í
húsinu, einkum í eldhúsinu, sem er næst
herbergi gömlu konunnar. Þaðan heyrast
skrækir og hlátrar glaðværra barna, —
og stundum grátur, rétt sem snöggvast.
Þetta er á Þorláksm.ess,u.
En gamla konan situr þarna ein og er
hálf döpur. Nú getur hún ekki lengur tek-
ið þátt í jólaundirbúninginum. Hún er orð*-
in stirð og gömul og gamaldags, og getur
svo lítið hjálpað til, þó að hana langi svo
undur mikið til þess.
Hugurinn hvarflar um heima ag geima,
til ástvinanna, — barnanna, sem einu sinni
héldu jólin hér, — einmitt í þessu húsi,
— með henni. Fjögur þeirra eru lifandi:
Anna, — dóttirin, sem hún býr nú hjá,
Stína og Sigurðup einhversstaðar úti í
Noregi, — að þau skyldu nú ekki reyna að
komast heim með henni »Esju« í haust!
En hún hafði þó frétt, að þeim liði báð-
um vel. Og svo var nú hann Hjörleifur,
blessaður drengurinn. Það var nú mikið
honum að þakka, hvað vel fór um hana.
En hann var svo latur að skrifa. Hafði
víst sjaldan tíma til þess líka.
»En gaman hefði verið að fá snepil frá
honum, með s,vo sem tveimur eða þremur
orðum á!«
Hún rær fram og aftur á rúmstokkn-