Heimilisblaðið - 01.11.1940, Blaðsíða 15

HEIMILISBLAÐIÐ
183
Hver sá er góðan
I.
ÖkíMni leigjamdinn.
Tvö ár voru liðin sáðan friður komst á
eftir þrjátíu ára morðin og mannslátrin
í Þýzkalandi. Það var árið 1650.
1 lágreistu húsi, í sóðalegu; úthverfi Ham-
borgar, bjó ungur maður. Ehginn þekkti
hann og enginn leitaði samfélags við hann.
Hann var einmana cg yfirgefinn í eymd
og volæði. Aðrir íbúar hússins vissu ekki
annað um hann„ en að hann lék öðru: hvoru
á kynlegt hljóðfæri, sem hann nefndi
»Viola. d’Gamba«. Þetta hljóðfæri lék hann
á af svo mikilli list og smekkvísi, að heim-
ilisfólkið stóð Oift tímum saman við dyrnar
hjá honum og hlustaði á hljóðfæraleik hans.
Um miðdegisverðarleytið fór hann venju-
legast i lélegt kaffisöluhús, þar sem fátækl-
ingar einir mötuðust. Enginn hafði heldur
ar. Hví skyldi ég þurfa að segja söguna
lengur? Ég varð drykkjusvoli. Þessar fáu
krónur, sem við höfðum lagt í sparisjóð
hurfu skyndilega, ég hugsaði ekkert um
störf min og vanrækti þaus og ég komst
ekkert við af tárum og bænum konu minn-
ar. Þetta æsti mig þvert á móti til reiði,
og það endaði með því, að ég misþyrm.di
bæði konunni og börnunum. Allir húsmun-
ir okkar fóru — hver á eftir öðrum —
á veðlánamangarastcifnunina, og seinast
lét ég rúmin okkar þangað og jafnvel rúm,-
in barnanna. Konan mín dó af sorg cg
börnin voru tekin frá mér, c.g þeim komið
í dvöl til heáðvirðra manna. Svo átti ég
hlutdeild í innbrotsþjófnaði þessum — og
þess vegna er ég nú hér. Áfengið hefir
ekki þurft nem.a tvö ár til þessi að gera
góðan eiginmann og heiðvirðan heimilis-
föður að glæpamanni og betrunarhúss-
fanga. Konan mín hvílir nú í gröf sjnni,
og börnin mín elskuleg vilja ekki við mig
kannagt og fyrirlíta mig«.
Guð lét ráða
neina hugmynd um hvað hann hafði sér til
viðurværis, en heimilisfólkið varð stund-
um vart við, að hann laumaðist út með
eitthvað undir kápuræflinum sínum, eink-
um um þær mundir, er hann átti að greiða
húsaleiguna.
Loks réði frú Johansen, húsmóðir hans,
ekki lengur við forvitni sína. Eitt kvöldið
laumaðist hún út á eftir honum, þegar
hann fór með böggul sinn undir kápunni.
Varð hún þess þá vís, sér til skelfingar,
að leigjandi hennar heimsótti veðlánamang-
ara einn af verstu tegund. Þá varð henni
fyrst ljóst að veslings maðurinn hafði selt
eitt af öðru af hinum fátæklegu eigum. sín-
um, til að geta goildiö húsaleiguna. Þetta
tók konuna, sem var brjóstgóð, mjög sárt
og þótt hún mætti ekkert missa af tekjum
sínum, tók hún að íhuga hvað tiltækileg-
ast væri til hjálpar unga manninum.
Þegar hún kom inn í herbergi hans, nam
hún staðar agndofa, því að þar sást ekki
nokkur hræranlegur hlutur, að undanskild-
um þeim fáu, sem hún átti, og svo hinu
yndislega hljóðfæri hans, er enn þá var þar.
íbúandinn sat sjálfur á skör úti í horni,
studdi hönd undir kinn og horfði í gaupnir
eér.
»Reiðist mér ekki, herra Neumark«, hóí
hún máls, »þó að ég líti inn til yðar. Ég
hefi ekki séð yður fara út í nokkra daga
og sjaldan h,eyrt, yður leika á hljóðfærið,
svoi aði ég hélt að þér, ef til vill, væruð
veikur og að ég gæti hjálpað yður eitt-
hvað«.
»Ég þakka yður fyrir, frú mín góð«,
svaraði ungi maðurinn auðtajúklega, næst-
um eins og beiningamaður. »Reyndar ligg
ég ekki í rúminu og er ekki heldur sótt-
veikur, en sam.t finn ég að ég er veikur,
— mikið veikur ...«
»Viljið þér þá ekki leggja yður fyrir?«
»Nei«, svaraði Neumark og brá lit,