Heimilisblaðið - 01.11.1940, Blaðsíða 23

HEIMILISBLAÐIÐ
191
SÓLVEIG
EFTIR HENRÍETTU FRÁ FLATEY
Sólveig kunni vel við sig. Hún átti að
kenna dætrum Guðrúnar til munns og
handa. Hún fékk herbergi út af fyrir sig.
Prestur var vel til hennar og hið rósama,
reglubundna. eveitalíf hafði heilsusamleg
áhrif á hana, en hún saknaði sárt drengs-
ins sínsi. Svo sagði Guðrún henni, að hún
ætti von á frænda sínum með síðustu skipa-
ferð, er kæmi þar á fjörðinn um haustið.
Það væri í október. Trúði hún henni fyrir,
að það væri gert til að verja hann frá
víndrykkju.
Frændi Guðrúnar var kominn. En
hversu brá ekki Sólveigu í brún, þegar hún
sá, að frændi Guðrúnar var faðir drengs-
ins hennar. Hvernig átti hún nú að snúa
sér í þessu? Með þungum kvíða gekk hún
inn í dagstofuna, þar sem Jakob sat og tal-
aði við prestinn og frænku sína. Allra
snöggvast horfðust þau í augu og léttur
raði flaug um andlit hans, en Sólveig fann
að hún fölnaði, og legubekkurinn, borðið
og stólarnir dönsuðu fyrir augum hennar,
en svo hresti hún sig upp. Guðrún flýtti
sér að kynna þau hvort öðru, og var Sól-
veig þakklát Jakob fyrir, að hann heils-
aði henni sem alókunnugri stúlku,
Svona leið tíminn. Jakob kynnti sig vei,
og Sólveig var orðin alúðarvinur Guðrúnar
og dætra hennar. En Jakob fannst ein-
manalegt. Tók hann sér því langa göngu-
túra, eða renndi sér á skautum á ísnum,
eftir að fjörðinn lagði, en prestur varaði
hann þó við því, af því að stríður áll var
nokkuð frá landi, og var þar ekki farið.
nema af kunnugum, sem þekktu leiðina.
Þau töluðust lítið við, Sólveig cg Jakob,
og sneiddu sem mest hvort- hjá Öðru. Þó
var Sólveigu þetta stór raun, en hún hugs-
aði: »Hann vill ekki þekkja mig, og þá
skal ég ekki heldur troða mér upp á hann«.
Svona leið tíminn þar til eftir hátíðar.
þá fékk Sólveig bréf frá móður sinni.
Sagði hún þar frá, að Jakob litli væri veik-
ur, fárveikur; því vildi hún ekki leyna,
hvern endir sem það hefði. En hún skyldi
síma strax í Höfn — svo hét kaupstaður-
inn, þar sem síminn var — ef eitthvað
breyttist.
Sólveig sat ein i dagstofunni, þegar hún
las þetta, því presturinn var á skrifstof-
unni að taka á móti póstinum en Guðrún
við hússtörf. En er Sólveig hafði lesið þetta,
hné bréfið úr hönd henni, og það leið yfir
hana í legubekknum, þar sem hún sat, því
hún elskaði drenginn afar heitt. Jakob kom
inn og varð bylt við, þegar hann sá Sól-
veigu í yfirliði og opið bréf á gólfinu. Hann
tók það upp og leit á það og las:
»Eg síma ef eitthvað breytist. Ef Jakob
deyr verður þú að bera það, elsku dóttir
mín, í því trausti, að Guð veit hvað bezt
er fyrir hvern einn«.
Jakob fölnaði. Var það mögulegt? —
Gat það skeð, að Sólveig ætti barn með
honum án þess að heimta, að hann gengist
við því? Hann vissi sök sína gagnvart
henni. Eins vissi hann að hún var óspillt
og saklaus þegar hann kynntist henni.
Hann skammaðist sín. Hann laut niður og
þrýsti kossi á enni hennar, og höfug iðr-
unartár runnu niður vanga hans. Sólveig
hreyfði sig. Hann lét bréfið í kjöltu henn-
ar og fór út um leið og hann tautaði: »Vín-
ið, víniðk
Sólveig raknaði við. Hvað hafði gerst?
Jú, nú mundi hún það. Hún tók bréfið og
staulaðist upp á loftið til herbergis síns.
»Jakob, elsku sonur minn!« hvíslaði hún
um leið og hún bældi sig í rúmfötunum
og grét.
Um kvöldið kom hún ekki til kvöldverð-
ar og kenndi um höfuðverk.
Þegar hún kom ofan daginn eftir, var
verið að búa Jakob af stað. Hann ætlaði
á skautum yfir fjörðinn á ís. Prestur ætl-
aði að láta fylgja honum út yfir álinn. Var