Heimilisblaðið - 01.11.1940, Blaðsíða 17

HEIMILISBLAÐIÐ
185
Thorn. Þar leið mér vonum framar vel. I
þeim bæ kom Guð mér í kynni við marga
góða .vini, sem tóku mér sem vini og bróð-
ur. Ég get því talið Thorn sem annan fæð-
ingarbæ minn. Samt sem áður komst ég
ekki í neina fasta stöðu þar, og þar sem
ég vissi, að það er vanalega mjög torvelt
að fá stöðu, þar sem maður er ókunnugur,
einsetti ég mér að fara aftur heim í átt-
haga mína. Ég lagði leið mína um. Ham-
borg, og mér fannst, þegar ég kom hingað,
að einhver innri í'ödd segði mér að bíða
hér, og myndi Drottinn þá veita mér ein-
hverja stöðu. En það h.efir að líkindum
verið þrá og löngun mín sjálfs, en ekki
rödd Guðs, því að eins cg þér vitið, frú
mín góð, er líðan mín nægilega aum og
bágborin hérna«.
»Þér eruð að tala um stöðu«, mælti hús-
freyja, »hverskonar stöðu leitist þér helzt
við að fá?«
i »Ef það væri Guðs vilji, gæti ég unnið
f fyrir mér sem dómsmálaritari«5 svaraði
hann, »en til þessa. hefir mér ekki tek-
ist að vinna fyrir mér með neinu móti«.
»Þér eruð þá ekki hljóðfæraleikari?«
spurði húsfreyja.
»Því get ég bæði játað og neitað«, svar-
aði hann. »Ég get bæði sungiö og leíkið
á hljóðfæri, en ég hefi ekki numið þá list
til að lifa af henni, heldur aðeins til að
létta á huga mínum og hjarta, með því
að syngja Drottni lof og þökk í tómstund-
um mínum. Ég skal segja yður, að þessi
fiðla er mér eins og kær vinur, sem frarn
ber trega minn í tónum sínum og veitir
m.ér himneska huggun og hugsvölun«.
»En á hverju lifið Iiér þá eiginlega?«
spurði húsfreyja.
Nú varð Neumark að kannast við, að
hann hefði smátt og smátt selt það lítið,
sem hann átti og spurði húsfreyja hann
þá, hvað hann ætlaði að taka til bragðs,
þegar allt væri þrotið.
»Ég hefi lifað á miskunn Guðfe og trú-
festi, sem hefir viðhaldið mér í allri fá-
tækt minni, á undraverðan hátt til þessa,
frú mín góð«, svaraði Neumark. »Það er
nú, því miður, komið að því, sem þér spurð-
uð um, því að ég á ekkert annað eftir en
fiðluna m.ína, sem mér þykir vænst um.
Ef að því kemur ...«, hér þagnaði hann
snögglega, því að enn þá gat hann ekki
til þess hugsað, að missa uppáhalds hljóð-
færi sitt. »Nei, að því mun ekki koma«,
bætti hann við með angurblíðri rödd. »1
dag hafið þér, góða húsfreyja, hjálpað mér
í neyðinni og hinn heiðraði herra Sibert
hefir nú boðað mig á sinn fund, til að vitja
svars við umsókn minni um ritstörf nokk-
ur fyrir hann. Nú er einmitt tíminn kom-
inn, sem ég átti að koma, svo að ég neyð-
ist til að yfirgefa yður«.
Húsfreyjan hristi höfuðið um léið og hún
kvaddi og fór út, en Neumark flýtti sér
að vita um, hvort að hann fengi ritstörfin,
sem hann vonaðist, eftir, en sú von brást
honum.
II.
Okrarinn.
Við eina, minnstu og mjóstu götuna, sem
lá niður að höfninni, bjó Nathan Hirsch,
alræmdur okrari og veðlánamangari. Eng-
in kaupsýslan var svo viðbjóðsleg að hann
tæki ekki þátt í henni, ef nóg fé var í boði.
Peningarnir voru sá guð, er hann fórnaði
hverri einustu. stundu lífs, síns. Hann keypti
og seldi, lánaði og nurlaði. Hús hans líkt-
ist mesit býflugnabúi, þegar fólkið streymdi
þar út og inn frá morgni til kvölds, eink-
um þó á kvöldin.
Síðla kvölds gekk ungur maður inn í
myrkraríki Gyðingsins. Ýmsir kynlegir
munir, og af margvíslegu tagi, héngu þar
upp um alla. veggi. Ungi maðurinn bar
undir kápu sinni fimmstrengjað hljóðfæri,
einna líkast djúpraddarfiðlum nútímans.
»Gott kvöld, herra Neumark!« kallaði
Nathan til hans eins og gamals kunningja.
»Hvað eruð þér að erinda hingað svona
geint? Finnst yður ekki mái til komið fyrir