Heimilisblaðið - 01.11.1940, Blaðsíða 20

188
HEIMILISBLAÐIÐ
Krossinn þu.ngi, h.erra, sem á herðar
höndin þín mér lagði, þjakar mér.
Alla daga, allar nœtur,
angurbitin sálin grætur,
eintóm þreyta, engar bætur;
angrið' hennar svölun er.
»iNú er nóg komið!« æpti karlinn og vék
sér að Neumark. »Hvaða harmatölur eiu
þetta? Þér eruð þó sannarlega með tólf
gyllini í vasanum cg það er ekki svo lítils
virði. Með þeirri upphæð er hægt að fram-
kvæma mikið«.
En ungi maðurinn heyrði ekki neitt af
þessu. Strengleikur hans varð skýrari og
fjörlegri, og nú söng hann hærra en áður
og út úr andliti hans ljómaði öryggi og
trúnaðartraust.
Veit ég samt, af elsku þú mig agar,
allt til géðs að lokum verður mér!
Pú við heimsins vilt mig vara
valtri gleði, — b,ún er snara, —
að ég lendi’ ei 1 þeim skara,
er í glöitun steypir sér.
Þegar ungi maðurinn þagnaði, mælti
Gyðingurinn:
»Jæja, þetta var dálítið glaðlegra, hald-
ið því og minnist þess, að þér eigið dálitið
stofnfé í vasa yðar. Annars vitið þér að
fiðlan er mín eign eftir fjórtán daga, svo
framarlega sem þér ekki komið og leysið
hana út«.
Þetta heyrði Neumark ekki„ því að hann
var niður sokkinn í hugsanir sínar eða
bæn. Síðan setti hann fiðluna út í horn-
ið aftur, lét hönd sína hvíla á henni dá-
litla stund og mælti við sjálfan sig:
»Ut fert eivina voluntas!« (Ég þegi við
vilja Droittins). Síðan vék hann sér skyndi-
lega frá henni cg gekk út úr búoinni.
Þegar hann kom út í myrkrið, rakst
hann á mann, sem staðið hafði upp við
dyrnar og að líkindum verið að hlusta a
sönginn.
»Fyrirgefið, herra minn!« sagði maður-
inn auðmjúkt og kurteislega. »Það hefir
ef til vill verið þér, sem spiluðuð og sung-
uð svo fallega þarna innj?«
»Já«, svaraði Neum.ark ag ætlaði að
halda áfram ferð sinni, en ókunni maður-
inn tafði fyrir honum og mælti:
»Fyrirgefið mér dirfsku mína, herra
góður. Ég er að vísu lítilmótlegur maður,
en sálmurinn, sem þér sunguð áðan, fékk
svo mikið á mig. Getið þér ekki sagt mér
hvar ég muni geta fengið hann keyptan?«
mælti hann ennfremur í bænarróm. »Ég
er aðeins íatækur þjónn, en eitt gyllini
vil ég þó með ánægju gefa fyrir þenna
yndislega sálm, sem, mér finnst einmitt
vera orktur fyrir mig«.
»Ég skal með ánægju verða við ósk yð-
ar fyrir ekki neitt, góði maður«, svaraði
Neumark hrærður. »Hver eruð þér þá?«
»Ég er þjónn herra Rosenkranz, sænska
sendiherrans í Hamborg«, svaraði maður-
inn.
»Jæja, komið þér þá til mín snemma á
morgun«, sagði Neumark og sagði honum
jafnframt nafn sitt og heimilisfang.
Kvöddust þeir síðan vinsamlega og
skildu.
III.
Hjá sœnska sendiherranum.
Átta dögum síðar en þetta bar við, kom
þjónn sænska sendiherrans aftur til Neu-
mark og mælti:
»Háttvirti herra! Þér megið ekki reið-
ast mér, þó að ég nú heimsæki yður aftur
og langi til að auðsýna yður ofurlítinn
þakklætisvott. Það getur vel skeð, að það
sem ég ætla að segja yður núna, sé einber
heimska, en ég hefi beðið Guð fyrir því
í nótt. En af því að ég varð bæði ánægð-
ari og öruggari í hjarta við það, hélt ég
að það væri áreiðanlega vilji Guðs, að ég
segði yður frá því«.
»Jæja, hvað er það þá?« spurði Neumark
vingjarnlega. »Langar yður að fá annað
afrit af söngnum mínum?«
»Æ, nei«, svaraði þjónninn. »Ég geymi
hann nú eins og helgan dóm í biblíunni
minni, og þó að ég týndi honum gamt sem