Heimilisblaðið - 01.11.1940, Blaðsíða 14

182
HEIMILISBLAÐIÐ
Úr heimi áfengisins.
I ársskýrslum erlends fangahúss má lesa
eftirfylgjandi dæmi um sambandið á milli
áfengis og glæpa.
Gamlir foreldrar skrifá syni sínum.: »Þú
varst svo góður, þú varst von okkar og
gleði — og sómi okkar ag skjöldur — og
nú? Það er áfengið, sem h.efir eyðilagt þig
og okkur. Þú situr í fangelsi og foreldrar
þínir þrá gröfina. Ö, hvað við heíðum öll
getað verið gæfusöm. En þú fylgdir
drykkjufísn þinni og með því leiddir þú
smánina og ógæfuna yfir hin gráu hár
foreldra þinna«. -—
»Elsku hjartans maðurinn minn, ó,
hvernig er nú komið fyrir okkur?« skrifar
kona nokkur manni sínum, sem er í betr-
unarhúsinu. »Ö, hvað við vorum hamingju-
söm, og hvað við hlökkuðum, til, ég og börn-
in, þegar þú komst heim frá vinnu þinni
á kvöldin. Nú er hamingja okkar horfin
og flúin, og velgengni okkar eins og lesin
saga. Við erum orðin að ölmusumanneskj-
um. Þú ert í hegningarhúsinu — og ég
og blessuð börnin okkar dveljum á þurfa-
mannahæli — og þegar þú sleppur úr hegn-
ingarhúsinu, eigum við ekkert heimili, ekk-
ert rúm og ekki nokkurn matarbita. 0,
Guð minn góður. Það var flaskan, sem.
gerði þig svona örvita. Áðui’ varstu góður
við mig og börnin. En eftir að þú fórst
að drekka hlustaðir þú ekki á mig og börn-
in og hirtir ekkert um okkur. Og þegar
ég grét og barmaði mér af því að ég átti
enga aura til þess að kaupa fyrir mat til
að seðja hungur okkar -— þá larndir þú
mig. Og þegar þú komst blindfullur heim
á kvöldin, og þér geðjaðist ekki maturinn,
sem ég hafði sveitzt blóðinu til að búa til
sem beztan handa þér, þá trylltistu og
fleyg'ðir matnum, bölvandi og ragnandi á
gólfið. Börnin flýðu, hrædd og grátandi
frá þér, en þú fórs,t aftur á svínastíuna,
en konan þín og börnin urðu að fara grát-
andi í rúmið. Guð miskunni sig' yfir okk-
ur! Hvílíkar nætur og hvílíkt líf. Ö, elsku-
legu, litlu börnin okkar«. —
Maður nokkur, sem hafði aldrei fyrr
tekið út hegningu, en var nú dæmdur til
betrunarhússvistar fyrir stórkostlegan inn-
brotsþjófnað, gat í fyrstu ómögulega unað
þessu. Hann varð yfirkominn og mannfæl-
inn og talaði varla orð. Nokkru síðar skrif-
aði ég prestinum í fæðingarsókn hans, og
bað hann að gefa mér upplýsingar um
h.ann. Yfir höfuð að tala fékk maður þessi
hinn bezta vitnisburð. Líferni hans hafði
verið óaðfinnanlegt. En nú leit svo út, að
þessi duglegi og starfsaml maður hefði
h.neigst til drykkju — og á síðari árum
hafði fjárhag hans og siðferði tekið að
hraka. Veslings maðurinn segir sjálfur
þannig frá:
»Ég hafði alla tíð verið iðinn og áhuga-
samur starfsmaður, og aldrei drukkið mig
fullan. Ég lifði í hamingjusömu hjóna’bandi
m.eð elskulegri kcnu og efni okkar blómg-
uðust. Ég hafði stöðuga. atvinnuk af því að
ég var ábyggilegur og trúr í störfum mín-
um. Ég bragðaði aldrei áfengi við vinnu
mína, en kona mín lét mig ætíð hafa kaffi-
flösku með mér, og ég var ánægður með
það. En samverkamenn mínir hæddu mig
og smáðu daglega í tilefni af þessu. Bara
að ég hefði getað þolað þetta, og látið sem
ekkert væri. Því þarna var gcð atvinna,
og þetta var skammt frá heimili okkar.
Konan þurfti einu sinni ekki að færa mér
miðdegisverðinn, ég gat gengið heim tii
að borða. En mér var farið að sárna háðið
og spottið í samverkamönnum mínum, sem
létu það stöðugt klingja að ég væri læpa
og vesalingur —: enginn maðui’ með mönn-
um — heldur bara »m.ömmu,-barn«. Það
fór því svo að ég tók að kaupa áfengi og
drekka með þeim — og frá þeim degi
byrjaði óhamingja mín. Og nú snaraðist
allt um. Þeir, sem. áður höfðu hætt mig
og smánað, tóku nú að hæla mér á hvert
reipi, og sögðu að ég væri karl í krapinu,
sem ekki léti konuna sína bjóða sér kaffi-
gutl á flösku, til þess að styrkja taugarij-