Heimilisblaðið - 01.01.1941, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
11
meistarar í sinni grein, líkt og ég, og hafa
eízt gefið mér eftir, að mínum dómi«.
»Við eigumi enn marga, slíka«, sagði hún.
»Þeir byggja flóðgarða, vatnsleiðslur og
hús, jafnve! þótt þeir sé ekki jafnokar
snihinganna í fyrri daga. En ég spyr enn
og aftur: Hvað hefir þú þá uppgötvað, göf-
ugi meistari?«
»Einungis það eitt, að við erum hér ekki
all-langt frá borginni Harmac, gegnt. okk-
ur, því að ég reiknaði út, hve hátt hún
var yfir sjó. Og bak við grafstól Kropp-
inbaks bygg ég að einu sinni hafi verið
göng gegnum hamarinn. En verið þér nú
væn, að minnast ekki á þetta við neinn
og spyrjið mig ekki um meira, er þetta
snertir, göfga drottning, því að ég get ekki
sagt meira með neinni vissu«.
»Ég sé, að þú ert jafn gætinn sem þú
ert vitur«, svaraði hún dálítið kímin.
»Jæja, fyrst þú ber ekki traust til mín,
þá haltu þínum athugunum. fyrir sjálfan
þig«.
Oliver hneigði sig og hlýddi. Svo héld-
um við til baka og fórum stöðugt fram
hjá beinagrindum; gátum. við naumast
fengið tíma til að virða þær fyrir okkur;
var það ef til vill af því að hið þunga,
rykuga loft var farið að draga úr okkur
dáðina. Ég sá það eitt, eða réttara sagt,
hann Kvik okkar athuguli, vakti athygli
mína á þeirri staðreynd, að því lengur sem
við gengum þá fækkaði beinagrindunum.
í kringum kcnungastólana, og gripir þeirra
urðu æ verðminni. Þegar við vorum búnir
að fara fram hjá fimm eða sex, þá var
föruneytið þeirra, sem myrt hafði verið,
ekki nema fjórar eða fimm. beinagrindur.
Það voru að líkindum eftirlætisfrúr, sem
valdar höfðu verið til að votta þessa sér-
stöku hylli. Síðast voru þessir veslings ein-
valdar allsendis einir. Fjöldinn af þeim
var allur sam,an í einum hóp; áttu þeir svo
að þramma einir síns li& gegnum skugga-
dal dauðans; enginn annar fylgdi þeim til
að dást að djásnum og konunglegum tign-
armerkjum. Og í síðasta grafstólnum, sem
við fórum fram, hjá voru leifar af konu,
s,em hafði verið leidd þarna, án alls föru-
neytis og gjafa.
»Vafalaust hafa forfeður okkar þá verið
orðnir lítils máttar og snauðir«, sagði Maq-
ueda, er við vöktum athygli hennar á
þessu, »þar sem svo m,argir konungar í
röð hafa leyft konu að ráða fyrir ríki sínu.
Og þeir hafa þá líklega enga dýrgripi átt
til að verja til útfarar hennar. Þetta hlýt-
ur að hafa verið eftir landskjálftann, því
að þá voru svo fáir í Múr, áður en Abatíar
settust þar að«.
»Hvar hafa þeir, sem voru af þinni kon-
ungsætt, verið leiddir?« spurði Oliver uim
leið og hann virti fyrir sér hina tómu kon-
ungsstóla, er stóðu nú úr þessu auðir.
»Og ekki hérna!« svaraoi hún. »Þeir hvíla
í gröfum, sem eru. hér fyrir utan hellinn.
Og fyrir mitt leyti vil ég helzt sofa í
óbrotnum legstað, svo að ég geti lifað
áfram meðal grasa og blóma, þótt ekki sé
a(nnað. En tölum nú ekki meira um dauða
og dóm. Bráðum, en hver getur sagt,
hversu bráðlega, verðum við ekki eins og
þessir?« sagði hún svo og hroJlur fór um
hana. »En meðan við lifum, viljum vio
njóta þess sem, bezt. Nú hefir þú séð' um-
bun þína. Segðu mér svo, hvort þér þókn-
ast hún?«
»Hvaða umbun?« svaraði hann. »Dauð-
ann, umbun lífsins? Hvernig get ég vitað
það fyrr en ég hefi gengið um dauðans
dimma hlið?«
Nú hættu þau þessu heimspekilega tali,
því að í sömu andránni slokknaði á lampa
Kviks.
»Ég þóttist skilja, að eitthvað væri að
útbúnaðinum á þessum forneskjulegu
lömpum«, sagði Kvik. »Halló, doiktor, það
slokknar líka á þínum lam,pa!«
»Já, kveikirnir«, sagði Maqueda, »við
höfum gleymt að hafa nýja kveiki með
okkur, en vanti þá, er olían til einshis, sem
við höfum með o,kkur. Komið. Höfum hrað-
an á! Enn er langt til hellisdyranna; en
enginn, nema æcsti presturinn einn, hefir