Heimilisblaðið - 01.01.1941, Blaðsíða 20

20
HEIMILISBLAÐIÐ
»Hann liggur að. palli einumi ennþá lengra
niðri«, svaraði hann, »en ég býst við, að
þér kærið yður ekki um að kanna hann,
þar sem hann endar í hinum mikla helli,
þar sem Fungarnir hafa bækistöð sinna
helgu ljóna«.
»Nei, er það satt«, svaraði Orme, næsta
forvitinn af sérstökum ástæðu.m, og leit
um leið til Kviks, en hann kinkaði kolli
cig blístraði.
Við fórum svo öll á eftir Shadrach, og
kom.um eftir litla stund niður á pallinn,
sem hafði verið gerður þar eins c.g
hlað, annað hvort af mannahöndum. eða
ef til vill af nátúrunni, beint uppi yfir
hinni hrikalegu klöpp. Við gengum öll út
á brúnina á palli þessum; uxu þar hávaxn-
ir burknar og einhverjir þéttir grænir
runnar, sem engir fengju séð, sem stóóu
fyrir neðan. Og hér sáum við standbergið
þverhnýpt, nokkur hundruð feta. á hxð. En
hið gínandi djúp fyrir neðan gátum við
þá lítið grillt í, af því sumpart var það
rökkri hulið og sumpart: af öðrum ástæð-
um.
Og upp úr þessu undirdjúpi reis eitt-
hvað, sem við héldum að væri ávalur og
aflangur o.g svartur klettadrangi. Út frá
honum gekk svo hrikalegt steinskaft, sem
endaði á eins konar úthöggnum skúf á
stærð við meðalhús. Toppurinn á þessari
skúflaga klöpp lá nákvæmlega beint uppi
yfir pallinum litla, sem við stóðum á o.g
ekki lengra þaðan en í fjörutíu feta hæð.
»Hvað er þetta hérna?« spurði Maqueda
Shadrach.
»Göfuga Walda Nagasta. Það er hvorki
meira né minna en bakið á hinum volduga
guðij, sem er eins og Ijón að lögun. Stein-
skaftið mikla, með skúfinn á endanum, er
halinn á ljóninu. Vafalaust er þessi paliur,
sem við stöndum á, stáðurinn, þar sem
gömlu prestarnir stóðu, þá er þeir áttu
jafnt Múr sem land Funganna, er þeir
sjálfir vildu standa þar á laun og gaum-
gæfa eitt eða annað«.,
Síðan benti hann á nokkrar skorur í
klöppinni og sagði, að hann héldi, að það-
an 'hefði legið brú, er þeir gætu, hve nær,
sem þeir vildu, lagt yfir á ljónshalann. En
nú væri hún fúnuð burt fyrir löngu. »Ég
hefi þó farið þá leið brúarlaust«, sagði
hann enn fremur.
Við sitörðum, forviða á hann og í kyrrð-
inni, sem nú fór á eftir,, heyrði ég Maqu-
edu hvísla áð Oliver:
»Hann hefir, ef til vill, á þennan hátt
getað flúið frá Fungunum eða getur, ef
til vill, með því móti gerzt njqsnari og
komist í samband við þá«.
»Eða hann lýgur þessu öllu blátt áfram,
göfuga kona«, sagði Kvik, sem. heyrt hafði
samtal þeirra. Og sú skýring fannst mér
líklegust.
»Hvers vegna. hefir þú farið með okkur
h,ingað?« spurði Maqueda.
»Sagði ég þér það ekki í Múr, göfga ko.na?
Auðvitað til að frelsa »manninn með hinar
svörtu rúður«. Hlýðið nú á mál mitt. Það
,er siður hjá Fungum, að þeir leyfa, þeim,
sem þeir hafa í varðhaldi í líkneski skurð-
goðs síns, að ganga einum og gæzluiaus-
um sér til skemmtunar á baki Ijónsins við
sólarupprás og sólarlag. Það leyfa þeir að
minnsta kosti þessum fanga. Spyrjið mig
ekki, hvernig ég viti þetta; ég sver við mitt
dauðadæmda höfuð að ég segi þetta satt.
Og nú er þetta mitt ráð: Við höfum með
okkur stiga, sem nær héðan og yfir á hala
ljónsins. Ef nú hinurn útlenda manni skyldi
bregða fyrir á baki Ijónsins, þá verður
einn okkar að fara þangað og hafa hann
með sér til baka hingað. Það er, ef til vill,
bezt, að herra Orme geri þetta, því að þótt
ég eða jafnvél mínir menn gerðu það,
myndi bandinginn, ef til vill, eftir því, sem
gerzt hefir okkar í milli áður, ekki trúa
mér«.
»Fíflið þitt«, hrópaði Maqueda, »hvern-
ig getur nokkur maður ráðist í slíkt og
þvílíkt? «
»Göfga kona! Það er ekki eins mikill
vandi, eins og útlit er fyrir. Eigi þarf að
fara nema fáein skref upp fyrir undir-