Heimilisblaðið - 01.01.1941, Blaðsíða 19

HEIMILISBLAÐIÐ
19
hinna vönu fjallgöngumanna; báru þeir
stiga, lampa, olíu, matvæli og ýmsa hluti,
sem okkur var þörf á þessari merkilegu för.
Það var ekki svo erfitt að komast niður
fyrgtu hundrað þrepin, þó að slitin væru
og því sem næst lóðrétt. Við heyrðum að-
eins Jósúa stynja. að baki okkur. Nú lá
vegurinn spölkorn fram með standbergi og
svo aftur niður í svipaðan gang og við vor-
um búnir að fara. En þar voru þrepstigin
slitnari og skemmdari, hefir það að líkind-
um komið af vatnsrennslinu niður ganginn
svona sí og æ. Annar örðugleikinn var það,
aið nærri lá að slokknaði á lömpunumi af
dragsúgnum neðan að.
Niður við botninn á gangi þessum vcru
því sem næst engin stígþrep, svo að þar var
mjög erfitt að klífa. Jósúa skrikaði fótur
og æpti af hræðslu; fætur hans námu stað-
ar sitt hvoru megin hryggjar á mér;
hefði ég þá ekki verið búinn að ná góðri
handfestu og fótfestu, mynli hann hafa
hrundið mér niður að Maquedu, sem gekk
næst á undan mér og svo kc.ll af kolli, þar
til allir hefðu henzt niður og kollsteypst
og líklega hrapað til bana.
Þessi voða digri rumur, hann Jósúa, sló
höndum um háls mér og var nærri búinn
hð kyrkja mig. En rétt í því, að ég ætlaði
að kikna undan þunganum af honum, þá
kornu fjallgöngumennirnir, sem, aftastir
fóru og dróu hann burtu frá mér.
Þegar þeir svo voru búnir að taka Jósúa
í sína deild, því að ég þverneitaði að láta
hann hanga á mér lengur, þá fórum við
að nojta stiga, sem þeir höfðu reist upp
handa okkur, sem fremstir fóru og kom-
úm þá niður á næsta pall. Niður af aust-
urbrún hans lá þverbrattur stigi; hann
endaði þar sem gengið var niður í þriðja
ganginn.
Þá korn upp það vandamáþh vað í ósköp-
únurn ætti að gera við prins Jósúa, því
að nú sveiaði hann sér upp á það, að nú
gæti ha'nn ekki meira.
»H.eyrðu, frændi, fyrst þú segir, að þú
orkir ekki áfram að halda, og við getum
auðvitað ekki misst neina af vorum mönn-
um til að fara með þig til baka, þá er ekki
aunað ráð fyrir hendi, en að þú kúrir þar
sem þú ert kominn, þangað til við komum
hingað aftur. Og ef við eigum ekki aft-
urkvæmt, þá spjarar þú þig eftir beztu
getu upp eftir gjánni. Vertu sæll, frændi.
Þú ert þarna á traustum og góðum stað;
ef þú ert hygginn, þá bíðurðu hérna«.
»Harðúðga kona!« öskraði Jósúa og titr-
aði eins cg rauðvínsbúðingur af ótta og
reiði. »Getur það átt sér stað, að þér sé
í mun að skilja elskhuga þinn hérna eftir,
en hendast sjálf eins og villiköttur niour
klettana með þessum aðskotadýrum. Eigi
að skilja mig hér eftir, þá verður þú að
vera hjá mér«.
»Því fer fjarrik sagði Maqueda hisp-
ursilaust. »Heldur þú, að ég vilji, að það
verði sagt um niðja konunganna, að hún
sé hrædd við að fara það, sem gestir henn-
ar fara?«
Endirinn á þessu varð sá, að Jósúa var
■settur í miðja þriðju deild; vo.ru fjallgöngu-
mennirnir tilneyddir að bera hann á milii
sín.
Shadrach hafði rétt fyrir sér í því, að
vegurinn varð úr þessu miklu auðveldari,
því að hér var þrepunum haldið betur vió
af hverju, sem það hefir komið. En veg-
urinn virtist engan enda ætla að taka. Mér
reiknaðist svo til„ að áður en við næðum
takmarki okkar, þá værum við komin að
minnsta kosti 1200 fet niður í fjallið inn-
anvert.
Og loks var ég orðinn næstum örmagna;
,var þá Maqueda orðin svo göngumóð, að
hún varð að halla sér að Oliver og dró
mig svo á eftir sér eins og hund í bandi;
sáum við þá allt í einu bregða fyrir dags-
ljósi, sem skein inn í hellinn gegnum
smugu eina litla. Við innganginn að enn
einum gangi hittum við Shadrach, og
þá hina, sem biðu eftir okkur. Vo.ru
bönd’in nú leyst af okkur og létum lam.p-
ana eftir og fylgdum honum að boði hans.
Oliver spurði, hvert þessi nýi gangur lægi.