Heimilisblaðið - 01.01.1941, Blaðsíða 23

SEIMILISBLAÐIÐ
23
ans, og er hann hafði reynt' fyrir sér með
fætinum og fullvissað sig um>, að stiginn
hékk fa,st, þá kleif hann rólegur upp stig-
ann.
Nú kom röðin að Oliver. Hann kinkaði
kolli til Maquedu, en hún var föl eins og
lín, og ympraði á einhverju við hana, sem
mér var ekki ætlað að heyra, sneri sér svo'
við og tók þéttan í hönd mér.
»iEf þú getur, þá frelsaou son minn líka«,
hvíslaði ég.
»Ég lofa að gera eins oig mér er unnt«,
svaraði hann. »Kvik, ef eitthvað kynni að
kom,a fyrir mig, þá ger þú skyldu þína«.
»Eg ætla að reyna að fara að dæmi yð-
ar, höfuðsmaður, hvað sem að hendi kann
að bera«, svaraði Kvik með hálfkæfðum
rómi.
O.liver gekk út að stiganum. Mér tald-
ist svoi til, að eftir tólf til f jórtán smáskref,
Þá væri hann kominn upp og framan af
kleif hann ógn traustlega og örugglega. En
er hann var kominn upp í miðjan stigann,
rann hann lítið eitt til annarar hliöar,
þrátt fyrir það, þó að Jafet; reyndi að halda
honum réttum, þá hallaðist hann þó dálítið.
En það var nóg til þess, að Oliver missti
jafnvægið og hefði fallið niður 1 unair-
djúpið. Hann sveiflaðist eins og sef í
vindi, reyndi að klífa eitt spor áfram, nam
svo staðar um stund, og hneig svo á kné og
hélt sér fast með höndunum.
»Ö!« andvarpaði Maqueda.
»Heiðinginn er alveg búinn að missa
meðvitundina«, sagði Jósúa, hrósandi sigri
á laun, en gat ekki dulið það með öllu.
»Hann hrapar —«.
Lengra komst hann ekki, því að Kvik
vatt sér að honum, steytti framan í hann
hnefana bálreiður og sagði á ensku:
»Haltu þér saman, langi þig ekki til að
^ana sömu leiðina, svínið þitt«. Og þó að
Jósúa skildi ekki orðin, þá skildi hann
Sreinilega meininguna, því að hann þagn-
aði óðara.
En nú hrópaði Jafet fyrir ofan. »Vertu
ohraeddur, nú liggur stiginn örugglega!«
Oliver lá örlitla, stund á hnjánum í stig-
anum, en stiginn var hið eina, sem lá
milli hans og ógurlegs dauða niðri í undir-
djúpinu. Við biðum þess óttaslegin, hvað
næst myndi verða, en þá rétti hann sig
upp og gekk í fyllstu ró upp alla leið.
»Vel af sér vikið af okkar hálfu!« sagði
Kvik við Jósúa. »Hvers vegna húrrar nú
ekki yðar konunglega hátign? Nei, nei,
láttu hnífinn vera, annars, verður brátt
einu svíni færra í heiminumk Síðan laut
hann niður og tók af prinsdnumi vopnið, sem
hann hafði setið með og handleikið; hvessti
hann þá kringlóttu glirnurnar á Kvik.
Maqueda hafði tekið eftir þessu öllu; nú
bar hana að og sagði: »Hraustir menn
leggja líf sitt í hættu þarna uppi, en hér
sitjum við örugg. Segðu nú ekki eitt orð
meira og hættu öllu þrasi við liðsforingj-
ann; þess bið ég þig, frændi!«
En við gleymdum brátt öllu þessu með
Jósúa, og hugsuðum um það með spenningi,
hvernig hrikalelkur þessi myndi ganga hin-
um megin við undirdjúpið. — Eftir stutta
hvíld, sem Orme tók sér til að varpa, mæð-
inni aftur og friða taugar sínar, stóð hann
upp og kleif ásamt Jafet upp klettinn, er
líktist runni, unz hann kcmst upp á end-
ann á ljónshalanum. Þar sneri hann sér
við og veifaði til okkar, hélt svo á eftir
leiðtoga sínum, gekk sva auðsjáanlega með
hinni mestu hugprýði fram með' skorun-
um í halanum upp á skrokk ljónsins. Þar
uppi var alL-erfitt að klífa eftir hinu breiða
baki ljónsins, sem var líkast berghjalla.
En þó komust þeir brátt alla, leið,1 hurfu
nokkrar sekúndur niður í lægoina við
bógana, sem voru auðvitað nokkurra
feta djúpar, og komu svoi aftur í ljós á
herðum, ljónsins. Milli herðanna sáum við
Higgs sitja og snúa baki að okkur og vigsi
ekki vitund um hvað var að gerast á bak
við hann.
Oliyer gekk fram hjá Jafet til prófess-
orsina Oig sló á handlegg honum. Higgs vatt
sér við og starði augnablik á þessa tvo
félaga, og settist svoi, að líkindum alveg