Heimilisblaðið - 01.01.1941, Blaðsíða 31

HEIMILISBLAÐIÐ
31
Skrítlur og kímnisögur.
Þegar Tyrkir sátu um Vínarborg í síðara. skift-
ið (1683), bauðs.t Gyðingur einn til þess að taka
þátt í vörn borgarinnar, og bað’ um, að sér yrði
fengin byssa og skotfæri. Þegar hann hafði feng-
ið byssuna og töluvert af skothylkjum, ætlaði
hann að skjóta. til marks, til þess að sjá hvort
nokkurt lið væri í byssunni. Hann tróð skothylki
í hlaupið, en reif ekki gat á afturenda þess, eins
og siður var á þeim dögum, til þess að púöriö
kæmist upp i tundurgatið. Auðvitað brann'ekki
inn 1 byssunni. »Þú verður að láta meira í hana«,
hugsaði Gyðingurinn með sér, og svo tróð hann
öðru skothylki til i h.laupið; en það fór á sömu
leið. Þá lét hann þriðja skothylkið í byssunai, og
er ekki’ vildi en.n brenna inn í byssunni, tróð hann
fjórða, fimmta og að lokum sjötta skothylkinu í
hana; en aldrei brann inn x henni. Þá átti undir-
foringi einn af tilviljun leið fram hjá honum.
Gyðingurinn kallaði til hans, og sagði honum, að
ómögulegt væri að skjóta úr byssu þeirri, sem
sér hefði verið fengin. Undirforinginn athugaði
lásinn, og sá fljótlega, hver orsökin var: að ekk-
ert púður var í tundurgatinu eða á pönnunni.
Hann hellti púðri inn um tundurgatið, s.vo miklu
sem inn um það koms,t, lét púður á pönnuna, og
rétti svo Gyðingnum byssuna. Gyðingurinn
»hleypti af«, og byssan flaug langar leiðir burt,
en sjálfur skall hann aftur á bak ti:l jarðar. Und-
irforinginn h,ljóp af s,tað til þess að sækja byss-
una, en þá spratt Gyðingurinn allt í einu á fæt-
ur og kallaði: »1 guða.nna bænum, látið þér hana
vera; hún skýtur fimm sinnum enn þá, því ab
ég var búinn að láta. sex skothylki i hana!«
Maður einn kom nýlega inn til gleraugnasala,
til þess, að kau.pa sér gleraugu, því að hann hafði
heyrt, að margir ættu hægara. með að lesa meö
gleraugum, heldur en gleraugnalaust. Þegar hann
hafði reynt nokkrar tylftir af gleraugum, og
ekki fundið nein, sem hann gat lesið með, spurði
gleraugnasalinn hann a,ð lokum, h,vort hann hefði
nokkurn tima lært að lesa. »Nei, auðvitað ekki!«
svaraði maðurinn; »hvern þremilinn sjálfan ætti
þá að gera við gleraugu?«
Prestur einn, er þótti fremur lélegur ræðu-
maður, var orðinn svo vanur því, að kirkjubekk-
irnir væu þunnskipaðir, að hann messaði oft,
þótt ekki væru nema fáeinar hræður viðs.taddar.
Sunnudag einn voi'u aðeins þrír menn í kirkj-
unni, auk prestsins og meðhjálparans, og þegar
þeim fór að leiðast ræða prestsins, stóðu þeir upp
°g gengu út. Lítilli stundu síðar fór meðhjálp-
arinn upp í stólinn til prestsins og mælti: »Hérna
er lykillinn, prestur minn; þér gerið svo vel að
loka. á eftir yður, þegar þér eruð búinn, þvi að
nú fer ég«.
Munkur einn, sem fyrir nokkrum árum hafði
verið heimiliskennax-i hjá rússneskum greifa, tók
sér ferð á h,endur til þess að heimsækja greifann
og fólk hans. Var honum tekið með fögnuði mikl-
um á heimili greifans, og veitt ríkmannlega. En
hann var þreyttur eftir ferðalagið, og vildi þess
vegna gjarnan fara, snemma að sofa, og löngu fyr-
ir venjulegan háttatíma var honum fylgt til
svefnherbergis sins. Hann háttaði og sofnaði und-
ir eins. En hann hafði ekki sofið meira en h,álfa
klukkustund, þegar þjónn einn kemur inn til hans
og vekur hann, og biður hann um að flytja s.ig
yfir I rúm greifans. Munkurinn hélt, að sér hefði
máske af vangá verið vísað á annað rúm, held-
ur en hann átti að sofa i, og fór þvi. eftir til-
mælum þjónsins. En þegar hann hafði legið hér
um bil hálfa klukkustund í þessu rúmi, kom
þjónninn aftur, og bað' hann að flytja sig yfir
í rúm greifafrúarinnar. Munkurinn varð hálf
gramur í geði, en gerði þó það, sem fyrir hann
var lagt. Og nú vonaði hann, að hann fengi aö
sofa í friði það sem eftir væri næturinnar. En
hér um bil hálfri stundu síðar kemur þjónninn
enn þá einu sinni, og biður munkinn um að flytja
s,ig yfir í rúm greifadótturinnar. Þá var munk-
inum nóg boðið, og hann afsagði með öllu að
flytja sig oftar. Þjónninn fór til greifans, og
sagði honum, að munkurinn fengist ekki til að
flytja s.ig í rúm gi'eifadótturinnar. Það kom nú
í Ijós, að þelta var allt misskilningi þjónsins að
kenna,. Hann var nýkominn I vistina, og vissi ekki,
að rúmvermirinn (brúsi með heitu vatni 1) var
þar á heimilinu ætið kallaður »munkur«.
Til kaupeudanna.
Heimilisblaðið byrjar nú s.itt þritugasta, ár.
Góðum og trúföstum vinum blaðsins. á umliðn-
um árum er það að þakka, að það hefir náð þess,-
um aldri. Á þessu tímabili hafa mörg ný blöð
hafið göngu sina, en hox-fið aftur. —
Ég þakka ykkur öllum, sem reynst hafa góðir
og skilvísir kaupendur. En ég bið ykkur jafn-
framt afsökunar á, hve mörgu hefir verið ábóta-
vant frá minni hendi, sérstaklega. með reglulega
útkomu blaðsins. í seinni tíð. Ég hefi vilja á að
bæta úr því.
Verð blaðsins hækkar ekki og er þá mikil nauð-
s.yn á, að blaðgjöldin komi helzt öll sem næst
réttum gjalddaga, sem framvegis verður 15. apríl.
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.