Heimilisblaðið - 01.01.1941, Blaðsíða 25

HEIMILISBLAÐIÐ
25
orðið getur«, svaraði hann. »Mér tókst ekki
að bjarga vini mínum og í kvöld verður
honum varpað fyrir ljónin. Það sagði hann
mér sjálfur«.
»Segðu oikkur nú alla söguna«, sagði ég
við Oliver.
Hann sagði svo frá: »Ég mundi eftir
Byni þínum og Higgs talaði við hann líka.
Já, Higgs minntist á hann að fyrra bragði;
það var ekki annað að sjá„ en að með þeim
hefði tekizt góð vinátta. Hann kvaðst ekki
vá’Ij a flýja, nema hann væri meo, og sagð-
'ist geta náð í hann á augabragði, því aö
hann væri rétt við uppganginn. Gott og
vel, hann fór, en í staðinn fyrir son þinn
h,itti hann varðmennina, því þeir h,afa að
líkindum heyrt okkur tala saman. Og það,
sem gerðist á eftir veiztu, nú eins vel og
ég. I kvöld, þegar tunglið er búið að vera
tvær stundir á lofti, verður haldin fórnar-
guðsþjónusta, og þá verður veslings Higgs
varpað í ljónahellinn. Hann var einmitt
uð skrifa arflekfelunkrá sína í minnisbók-
ina sína, þegar við hittum. hann. Barung
hafði sem sé lofað að senda okkur hana«.
»Doktor«, sagði Kvik innilega, þegar
hann var búinn að átta sig á þessum frétt-
um.
»Ekki mynduð þér nú vilja þýða dálítið
fyrir mig, því að ég þarf svo na.uðsynlega
&ð eiga tal við »Köttinn«, og eins og þér
bekkið, þá er arabisku-kunnáttan mín af
skornum skamm,ti«.
Eg kinkaði kolli við því, o.g gekk til Shad-
vuch, þar sem hann stóð einn síns liðs og
gerði sínar athuganir og hlustaði í allar
átitir.
»Heyrðu mig nú, »Köttur«, sagði Kvik
(ég tilfæri það orðrétt eftir honum) »hlust-
aðu nú á, hvað ég segi, og vertu hárviss
um, að’ farir þú með lygi og önnur skálka-
PÖr, þá mun aðeins annar hvor okkar, þú
eða ég, komast upp á fjallstindinn hérna
Hfandi. Skilur þú?«
Shadrach kvað já við því.
»Það er ágætt. Þú sagðir mér einu sinni,
að þú hefðir verið fangi hjá Fungum og þá
verið varpað niður til hinna helgu ljóna
þeirra, en komist upp þaðan aftur. Segðu
mér þá, hvernig það gekk allt saman?«
»Nú, þannig að skilja, göfugi Kvik: Að
undangengnum nokkrum, helgisiðum var ég
látinn síga niður í hellinn í matkörfunni
og kastað þar svo út, eins og kjötstykki.
Svo var hliðinu lokið upp með hlekkjum
og kornu þá ljónin þjótandi inn til að rífa
mig í sig. Auðvitað faldi ég mig e,ins vel og
ég gat í rökkurdimmunni og upp við
hamravegginn, þangað til satans Ijónynja
þefaði mig uppi og rispaði mig; hérna sérðu
merki eftir klærnar á henni«. Benti hann
þá á örin á andliti sér. »Þær klær stungu
eins og sporðdrekar og gerðu mig ærðan.
Þegar ég sá í gulu glyrnurnar á henni
greip mig hræðslucfboð. Kleif ég þá upp
hamarinn, eins og köttur, er hundur eltir
hann. Eg klóraði mig fastan með nöglum:,
tánum Oig tönnunum. En ljónynjan stökk
upp og reif holdið hérna af fótleggjujn
mínujn, og líka þarna,, sko!« Og nú benti
hann á nckkur ör, sem við gátum varla
greint í rökkrinu. »Ljónynjan hljóp til
baka og gerði tilhlaup að nýju. Þá sá ég
fyrir ofan mig agnarlitla rönd, minni en
svo, að haukur hefði getað tyllt sér á hana,
alls ekki stærri. Þá hoppaði ég upp og fékk
gripið í röndina eða sylluna, og dregið und-
ir mig fæturna, svo að ljónið gæti ekki náð
í þær. Eg gat gripið mig fastan, en hrap-
aði niður til botns í hellinum. En þá ein-
beitti ég öllum kröftum, mínum svo, að slíkt
gerir enginn maður nema, einu sinni á æfi
sinni. Og einhvern veginn, ég veit næstum
ekki sjálfur, hvernig það varð, komst ég
upp fyrir hamravegginn og komst alla leið
upp á bergið í myrkrinu. Ö, Guö Israels,
en hvað ég barðist fyrir lífinu! Ég hlykkj-
aðist áfram, kleif eins og apaköttur, og
setti líf mitt þúsund sánnum í hættu. Svona
héit ég áfram í tvo daga og nætur og síð-
ari nóttina, vissi ég varla, hvað ég gerði.
En samt skaut mér fram. Og þess vegna
hefi ég fengið auknafnio Köttwr«.
»Eg skil það, já«, sagði Kvik, með of-