Heimilisblaðið - 01.01.1941, Blaðsíða 30

30
HEIMILISBLAÐIÐ
þótt oft hann mæddi kross og stríð.
A bjargi föstu, byggir sá,'
er byggir miskunn Drottins á.
Hvað stoðar oss með trega’ og tárum
að tala vom um neyðarhagV
Hvað s,toðar oss með sorgum sárum
að sýta’ og gráta, nótt og dag?
Vér aðeins beizkju bætum í
vorn beizka hurmadrykk með því.
Þvl hætti. sérhver hryggð og gráti,
þótt hljóti um stund að bera kross,
og vilja Guðs s,ér lynda láti;
hann leggur eigi’ of þungt á oss.
Vor Guð, er sjálfur líf oss lér,
það ljósast veit, hvað þörfnumst vér.
Er hér var komið, varð hann að hætta
söngnum, því að hann viknaði svo, að tár-
in streymdu niður kinnar hans og röddin
titraði. Djúp þögn ríkti meðal allra, sem
inni voru, þangað til að húsfreyjan gat
ekki lengur orða bundizt og mælti:
»Söngur yðar fær mikið á okkur, góði
herra! Allar sorgir manns, og áhyggjur
gleymast og hverfa fyrir sælu og gleði.
Segið okkur, hvernig þessu víkur við. Þér
voruð svo hnugginn og kvíðinn í morgun,
þó að þér annars kvartið aldrei, eins og
við hin, þó að mótlætiskrossinn íþyngi dá-
lítið. Viljið þér ekki gera það fyrir okkur,
að útskýra þetta nánar? Okkur er kennt,
að við eigum að gráta með grátendum cg
fagna með fagnendum. Hefir þá Drottin
vor og Guð sjálfur gripið fram í'og hjálp-
að yður á einhvern undraverðan hátt?«
»Já, það hefir náðugur og miskunnsamr
ur Guð einmitt gert. Nú er neyð mín á
enda, því að ég er orðinn skrifari hjá
sænska sendiherranum hér í Hamborg,
herra von Rosenkranz. Ég hefi nóg laun
og fæði og húsnæði ókeypis, og ekki aðeins
það, heldur hefi ég áunnið mér trúnaðar-
traust þessa góða manns nú þegar. Þar að
auki lét hann mig fá s,vo mikið af laun-
um mínum fyrirfram, að ég gat leyst út
fiðluna mína aftur. Já, kæru vinir, því segi
ég það, látum Guð einungis ráða!«
»En hvaðan hafið þér fengið þennan dýr-
lega huggunarsálm?« spurði húsfreyja.
»Ég finn hann hvergi í sálmabókinni. Haí-
ið þér orkt hann sjálfur?«
»Ég?« svaraði Neumark með ánægju-
brosi. »Já, auðvitað er ég verkfærið, eða
áhaldið), en Guðs heilagi andi hefir orkt
hann, en ekki ég. Ég hafði ekki hugmynd
um nema upphafið sjálfur: Hver sá, er
góðan Guð lét ráða! Þau orð hafa dvalið
í huga mínum þangað til nú, að þau tóku
m.ynd. á sig í þessum sálmi. Þegar ég byrj-
aði að syngja bættist orð við orð líkt og'
þegar dropi eftir dro.pa fellur niður af
bergstalli. En verki andans er ekki lokiö
enn. Hlustið á mig enn um stund!«
Tók hann svo fiðlu sína á ný, lék fjör-
lega og söng:
Þú mátt ei hugsa,’ í hörmung þinni,
að herrann vikinn sé frá þér,
en aðeins hina hafi’ I minni,
sem hamingjan I skauti ber.
Þótt sál þln nú af sorg sé þreytt,
hin seinni, tíð fær mörgu breytt,
Vak, bið og gakk þú Guðs á vegi,
og ger hvert verk með dyggð og trú;
um bless,un Drottins efast eigi,
hann aldrei bregzt, ef trúr ert þú.
Á bjargi föstu byggir sá,
er byggir miskunn Drottins á.
Nú hætti Neumark aftur og var þá svo
hrærður að hann bað fólkið að lofa sér að
vera einum um stund. Húsfreyjan grát-
bændi hann samt í nafni allra, sem við*
staddir voru að gefa þeim afrit af sálmiu-
um og lofaði hann að gera það.
Þannig er þessi sálmur orðinn til.
Neumark var aðeins í t-vö ár hjá Ros-
enkranz. Hinn göfugi maður veitti honum
mikið betur launaða stöðu eftir það, sem
sé skjalaritara og bókavarðarstöðu í Weim'
ar. Þar andaðist hann á sextugasta og öðru
aldursári.
Neumark orti marga sálma, en enginn
þeirra hefir fest jafn djúpar rætur í hjört-
um kristinna manna, eins og sálmurinn--
»Hver sá, er góðan Guð lét ráða«.
(»Ved Lampeskin«. Sj. þýddi)-