Heimilisblaðið - 01.01.1941, Blaðsíða 17

HEIMILISBLAÐIÐ
17
frest. Hann svaraði þá, að ef lífi sínu væri
þyrmt, þá gæti hann sagt, hversu félagi
yðar, s,á sem nefndur er »maðurinn með
svörtu gluggarúðurna.r« mætti verða frels-
aður úr fangelsi sánu«.
»Hvernig?« spurði Orme og ég í sömu
andránni.
»Eg veit ekki«, svaraði hún, »en til allr-
ar hamingju þyrmdu þeir manninum.. Leið-
ið hann hingað inn«.
Þá var hrundið upp hurð og Shadrach
kom inn; voru hendur hans bundnar á bak
aftur og hlekkir honum um fætur. Hann
var voða hræddur að sjá, augun rang-
hvalfdust . í höfði honum og tönnurnar
glömruðu í munni honum. Þegar hann
hafði varpað sér niður fyrir fætur Walda
Nagasta, vatt hann sér á hlið og ætlaði
að kyssa stígvél Ormes. Verðirnir reistu
hann við aftur og Maqueda hélt áfram tölu
sinni:
»Hvað er það þá, sem þú getur frætt
okkur um, svikari, áður en lífi þínu lýkur«.
»Það er leyndardómur, göfugi rósar-
knappur, get ég sagt hann í viðurvist svoi
margra?«
»Nei«, svaraði hún og skipaði, að flestir
hinna viðstöddu skyldu ganga út, og þar
á meðal varðmenn og hermennirnir.
»Maðúrinn er frávita og enginn er skil-
inn eftir til að gæta hans«, mælti Jósúa
heldur en ekki smeykur.
»Eg skal gera það, yðai' hátign«, sagði
Kvik á sinni bjöguðu arabisku, og er hann
gekk fram að baki Shadrach, sagði hann
á ensku:
»Láttu nú sjá, Köttur, að þú berir þig
hraustmannlega, annars hlýtur þú sjálf-
ur verra af«.
Þegar allir voru farnir, var Shadrach
skipað að skýra frá, hvernig hann gæti
frelsað Englendinginn, sem hann hefði
svikið í hendur Funganna.
»Göfugi niðji konunganna. Ég veit að
hann er fangelsaður inni í hinu mikla
skurðgoðsilíkneski«.
»Hvernig veizt þú það, m,aður?«
»Göfuga. kona, ég veit, að því er svo hátt-
að. Soldáninn sagði hið sama, var það ekki?
Gott og vel, ég get vísað yður leynigötu
að skurðgoðinu; eftir þeirri götu getum viö
fundið hann og frelsað hann. Ég fann þessa
götu í bernsku minni. Og er Fungar fundu
mig síðar og vörpuðu mér fyrir ljónin,
og ég fékk þessar skrámur, sem á mér
má sjá, þá slapp ég með því að fara, þessa
sömu leið til baka. Þyrmið nú lífi mínu
og ég skal vísa ykkur leiðina!«
»Ekki nægir það eitt, að þú vísir okk-
ur leiðina«, sagði Maqueda. »Hundurinn
þinn, þú verður líka að frelsa útlending-
innb sem þú sveikst. Ef þú gerir það ekki,
skaltu lífi týna. Skilurðu það?«
»Það er harður dómur, göfuga kona. Er
ég þá guð, að ég geti lofað að frelsa út-
lendinginn, sem er ef til viil, dauður nú?
Og þó vil ég gera það, sem ég get, þar
sem ég veit nú, að ef ég get það ekki, skal
ég lífi týna, en takist mér það, verður mér
gefið líf. Ég mun að minnsta kosti vísa
ykkur veginn þangað sem hann er fangels-
aður; en ég vara yður við honum, því að
hann er mjög hættulegur«.
»Það, sem þér er fært, það er ckkur
fært líka«, svaraði Maqueda. »Segðu okk-
ur einungis, hvað við eigum að gera«.
Hann sagði þá fyrir um það. En prins
Jósúa blandaði sér í málið og sagði, að
ekki væri tilhlýðilegt, að niðji konunganna
legði sjálf í slíka hættuför. Hún hlýddi á
mótbárur hans og þakkaði honum. um-
hyggjuna fyrir sér.
»Ég fer nú samt«, sagði hún, ekki þó
sakir hins útlenda bandingja, heldur af
því, að það gæti verið mér gagnlegt að
kynnast þessum leynivegi til Múr. En ég
er þér sammála um það, frændi, að slíka
för fari ég eigi verndarlaus, og þess vegna
mælist ég til að þú ferðbúir þig til að fylgja
mér, því að þá er ég viss um, að okkur er
öllum óhætt að leggja upp í förina«.
Jósúa fór þá að afsaka sig, en hún vildi
alls ekki hlusta á það.
»Nei, nei«, sagði hún, »þú ert qllt of