Heimilisblaðið - 01.01.1942, Blaðsíða 17

HEIMILISBLAÐIÐ
15
sé. Og í því er mikil hlessun fólgin. Og
þá er hin hliðin á málinu: Þegar svo
stendur á, að það erum vér sjálfir, sem
erum í einhverjum vanda, þurfum vér
el<ki að hugsa: Hver skyldi svo sem vera
að hugsa um mig, eða taka eftir því að
ég á hágt? Nei, þá treystum vér þv í, að
sá, sem raunverulega getur hjálpað, hann
gleymir ekki einum einasta einstaklingi,
sem er í nauðum. Eins og hann har synd-
ir allra á krossinum, og mínar líka
þannig treysti ég því algerlega, að hann
sé bæði fús til og fær um að hjálpa öll-
um — og mér líka. Sameiginlegar nauð-
ir! Sameiginleg hjálp! Þetta var hugmynd
Jesu, þegar hann tók á sig allar byrðarn-
ar, til þess að geta frelsað og hjálpáð öll-
um.
»Og þeir neyttu og urðu mettir«, stend-
ur svo f niðurlagi frásagnarinnar. Er þetta
þá eitthvað, sem getur gerst þann dag í
dag, þar sem sultur, neyð og alls konar
skortur þjáir iönd og þjóðir? Já, það get-
ur gerst, þar. sem Jesús er í miojum
mannfjöidanum, þar sem menn safnast
saman um hann og hans orð, þar sem hon-
um er leyft að njóta sín óhindraður, og
þar sem. lærisveinar ganga honum á hönd,
fúsir til framkvæmda fyrir hann og sam-
kvæmt hans vilja og handleiðslu. Senni-
lega hefði hann gert þetta kraftaverk, að
metta mannfjöldann, jafnvel þó að læri-
sveinarnir hefðu þverskallast við að taka
þátt í því með honum, — ef þeir hefðí
iátið eigingirnina og þverúðina ráða. En
nú velur hann einmitt þá leið, að láta
þennan litla hóp, sem trúir á hann, vera
milligöngumenn á milli hans sjálfs og
hinna mörgu eihstaklinga.
Þau eru mikil og margvísleg, viðfangs-
efnin sem liggja fyrir hinum kristna söfn-
uði, til úrlausnar, á þessum neyðartímum-
Sé söfnuðurinn vakandi og fús til starfa,
M gerist kraftaverkið. Og þá verður nafn
Jesú Krists dýrðlegt, því að mannfjöld-
unum verður hjálpað.
Vér skulum því reyna að vera þar, sem
Láttu Ijós Yor skína
Láttu Ijós vor skína,
Ijúfi Jesús, rótt,
l/kt og lítil kerti
logi um þögla <nótt.
Bjart í húmsins heimi
heiiagt Ijósid skín,
hvor á sínu sviði,
sá-Un r>ún og þm.
Láttu Ijós vor skvna
Irfsins æösta vin,
þeim, sem ávailt þekkir,
þeirra ef daprast skin,
hann frá sínuvi himni
horfir á hve skin
hvor á s'rnu sviði
sáiin mín og þín.
Láttu Ijós vor skrna,
lýsa mannasveit,
mikhu er myrkraríkið
magnaðra, en ég veit.
Flýið, synd og sorgir,
sjáið, Ijtrnð skín,
hvor á sími sviði,
sálin nún og þrn.
Baldur Ólafsson þýddi.
Jesús er á ferð og þar sem hann vill gera
kraftaverkin, í söfnuði sínum, eða meö
aðstoð safnaðarins. Og þetta á jafnt viö
okkur báða: þig og mig!
Úr »Kirkeklokken«.
Th. Á. þýddi.