Heimilisblaðið - 01.01.1942, Síða 31

HEIMILISBLAÐIÐ
29
en heimskastur þeirra allra, er þó Oliver,
herra minn. En verið getur þó, að mað-
urinn lærði, sem Abatíar kölluðu »mann-
inn með gluggarúðunuim, og doktor Ad-
ams, séu nálega jafnheimskir. Aðeins sá
einn, sem þeir kalla Hróðrek, sonur Ad-
ams, er ekki jafnblindur, af því að hann
er alinn upp hjá Fungum og öðru eyði-
merkurfðlki, og hefir þar aflað sér dálít-
'illar speki. Þetta veit ég af því, að hann
einn skildi fyrirætlun mína um það aö
bjarga lífi þeirra.. En hann minntist ekki
einu orði á það, af því að hann þráði fremsr
af öllu að komast burt úr Múr, því að
hann var viss um, að þar beið hans dauð-
inn og félaga hans. Verið getur, að hann
skrökvi þó, til að þóknast mér.
En nú sný ég mér að efninu sem ég
ætla að segja frá í sem fæsturn orðum,
þar sem ég er ekki mjög æfð í að rita
sögur:
Eg var borin út úr hellinum ásarnt hin-
um, en var þá svo voluð og horuð af
hungri, að ég gat ekki sjálf ráðið mig al
dögum, sem ég myndi annars hafa gert,
heldur en að falla í hendur Jósúa, liins
hræðileg'a frænda míns. Og þó var ég
styrkari en þeir hinir, af því að þeir, eins
og ég seinna komst að, höfðu lokkað mig
til að eta keksið, með því að láta sem þeir
ætu það líka, en það hefði ég aldrei getað
fyrirgefið þeim. Pað var Jafet, sem kom
upp um oss, hraustur maður aö vísu á
sinn hátt, en heigull þó, eins og allir Aba-
tíar. Það var sulturinn, sem rak hann til
þess; sultufinn er óvinur, sem ekki er svo
auðvelt að sigra. Hann fór út úr hellin-
um, og sagði Jósúa, hvar vér hefðum fal-
ið oss. Og svo komu þeir auðvitað yfir oss.
Jæja, þeir tóku bæði Oliver, herra minn,
°g þá hina frá mér, en mig báríi þeir á
unnan stað og hjúkruðu mér þar, þang-
að til ég náði aftur fullum kröftum. 0,
hvað hunangið var sætt í munni mér, sem
ég dreypti fyrst á. Það var hið eina, sem
ég gat etið í fyrstunni. En þegar ég var
^úin að ná mér, kom Jósúa inn til mín
og sagði: »Nú er ég búinn að ná þér í net-
ið mitt — nú ertu mín eign!«
En þá svaraði ég:
»Nei, heimskingi, netið þitt er vindur
einn; ég flýg þvert í gegnum það«.
»Hvernig þá?« spurði hann.
»Með því að svifta mig lífi«, svaraði ég.
»Til þess hefi ég hundrað ráð. Þú ert bú-
inn að ræna mig einu; en hvað gerir þaö,
fyrst ég iiefi nægð annara ráða? Eg fer
þangað, sem þú og ást þín getur elvki elt
mig«.
»Jæja, þú niðji konunganna«, sagði
hann, »en hvernig fer þá með þenna heið-
ingja, sem þú ert skotinn í og félaga iians?
Þeir eru sem sé líka farnir að ná sér aft-
ur, og' nú'skulu þeir allir deyja sérstök-
um dauðdaga (þeim_dauðdaga lýsi ég ekki,
það er ekki hægt). Og eins og ég hefi sagt.
þá munu þeir fá sarna dauðdaga og úlfur,
gripinn í sauðahjörð«.
Ég skyggndist um í allar áttir eftir ein-
hverju úri'æði, en fann ekki.
Svo gerði ég' samning við Jósúa.
»Jósúa, lattu þessa menn lausa, og ég
sver við nafn formóður vorrar, drottning-
arinnar af Saba að gefast þér. Haldir þu
þeim og drepir þú þá, þá fær þú mig ekki«.
Gott og vel, hann girntist að fá mig
og það vald, sem mér fylgdi og því sam-
þykkti liann þetta.
Og svo lék ég minn leik. Herra minn
og félagar hans voru leiddir fyrir mig og
að viðstöddum öllum lýðnum smánaði ég
þá. Ég hrækti í andlit þeim. Þeir heimsk-
ingjar, heimskingjar, þeir trúðu mér, þ\ f
miður. Ég sló slæðunni minni til hliðar
og lét þá sjá í augu mér. Og þeir trúðu
því líka, sem þeir virtust lesa úr augna-
ráði mínu. Þeir gleymdu því, að ég er
kona, og kann að skjóta leikborði fyrir
aðra, ef nauðsyn krefur. Já, þeim gleymd-
ist, að ég var líka að draga aðra á táhu-,
alla Abatí-þjóðina og hefðu þó átt að
skilja, að ég var að leika á hana, sem auð-
vitað hefði tætt þá sundur lið fyrir lio.
Og það var béizkasta lyfjakúlan, mér til