Heimilisblaðið - 01.01.1942, Síða 32

30
H E IM I LI S B L A Ð I Ð
handa, að mér hafði í raun og veru tek-
ist að fá jafnvel herra minn tii að halda,
að af öllum þeim illkvendum, sem hrærð-
ust á jörðinni, þá væri ég aumust þeirra
allra. Og þetta hélt hann þó; því getur
hann ekki neitað, því að við höfum svo
oft talað um það, þangað til hann hefír
sagt, að hann vildi ekki heyra meira um
það.
Og svo fóru þeir ieiðar sinnar, birgðir
að öllu því, sem ég gat gefið þeim, enda
þótt ég vissi, að herra minn kærði sig eltki
um neitt af því og doktorinn ekki held-
ur. Hann hugsaði ekki um neitt, nema son.
sinn, sem Guð hafði gefið honum aftur.
»Maðurinn með. svörtu gluggarúðurnar«,
var sá eini, sem mat það nokkurs, þó ekki
af því, að hann æski góss og gulls, held-
ur af því, að hann dýrkar allt, sem er gam-
alt og Ijótt. Slíkir gripir eru guðir hans.
Þeir fóru, og mér.var sagt, að þeir væru
farnir. Og ég — ég var í víti, af því að
ég vissi að herra minn áleit mig falsara,
af því hann gat aldrei fengið að vita hið
saniia. Hann gat aldrei fengið að vita,
hyað ég gerði — ég gerði það til þess að
bjarga lífi hans. Hann gat ef til vill feng-
ið að vita það, þegar hann kæmi heim í
sitt eig'ið land, ef hann þá kæmi þangað
nokkurn tíma franrar, og hann þá opn-
aði kisturnar, þá mundi hann skiljá —
ef hann þá skeytti nokkuð um að opna
mínar kistur! Og hann mundi allt af halda,
að ég væri kona Jósúa, og — ég get
ckki skrifað unr það! Og ég átti að deyja,
og gat ekki sagt honunr hið sanna, fyrr
en við hittunrst í dauðraríkinu, ef nrenn
og konur geta þá talast við þar.
Og fyrirætlun nrín var þetta, að þegai'
hann og úlfaldar hans væru konrnir svo
langt, að ekki yrði náð aftur til þeirra,
þá ætlaði ég að segja Jósúa og Abatíunr
lrið sanna, og það svo, að því yrði ekki
gleymt i marga ættliðu. Og svo tæki ég
sjálf af mér lífið beint fyrir augunum á
þeinr, til þess að Jósúa missti af konu sinnj
og Abatíar af drottningu sinni.
Eg var með í öllunr undirbúnihgi brúð-
kaupsins og brosti og brosti á meðan.
Svo leið sá dagur og næsti dagur kom.
Og að kvöldi skyldi brúðkaupið standa.
Glerið var brotið sundur og allur helgi-
siðurinn á enda. Jósúa stóð upp til að krei'j-
ast mín framnri fyrir öllum presiununr og
höfðingjunum. En ég, ég þreif hnífinn,
sem ég faldi í kjólnum nrínunr og i’ýsti
að drepa hann nreð honunr líka.
En þá var það, að Guð talaði sjálfur.
Og' draunrur minn rættist. Ég heyrði óp
í fjarska. Og vér heyrðunr fótatak margra
manna, senr konru gangandi og æpandi.
1 fjarska sáum vér eldtungunr skjóta í lofl
upp og sérþver spurði þann, sem næstur
honunr slóð: Hvað er þelta? Og þá heyrd-
ist þúsundraddað óp, frá öllunr þeim nrúgi
nranns, senr konrinn var fil brauðkaups-
ins og ópið fyllti loftið:
»Fungar, Fungar! flýjum, flýjunr!«
Jósúa þreif í hönd nrér og hrópaði: »Kom
þú!« En ég otaði að honuni hnífnunr. Þá
sleppti hann nrér. Og hann flýði ásamt öll-
um hinum. Ég sat undir hásætishimnin-
um alein eftir.
Fólkið flýði fram hjá nrér, án þess að
búast til varnar, þeir flýðu einungis, inn
í lrellaborgina og upp í fjöllin. Og á eftir
þeinr æddu Fungarnir drepandi og kveikj-
andi í öllu, unz Múr stóð í björtu báli.
Og ég, ég sat og horfði á, og beið þess að
tínrinn kænri líka að nrér, að ég yrði aö
láta lífið.
Að lokum, ég veit ekki, hve löngu síð-
ar, stóð Barung fyrir mér. Hann Iyfti
rauða sverðinu til að heilsa nrér og sagði:
. »Ég heilsa þér, niðji konunganna. Eins
og þú sér, er Harmac konrinn til að leggj-
ast til svefns í Múr«.
»Já, svaraði ég, »nú er Harmae konrinn
hingað tii að sofa lrér, og nrargir þeirra,
sem bjuggu hér, sofa nú nreð honunr. En
látum það vera, eins og það er. Barung,
ert þú konrinn til að drepa mig, eða á
ég sjálf að taka af nrér lífið?«
»Hvorugt, þú niðji konunganna«, svar-