Heimilisblaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 10

110
HEIMILISBLAÐlP
gkynsanileg hugsun aS hjá mér.
Hann sagð'i brosandi með rödd, er
var dálítiS hyrst: — HvaS get ég
gerl fyrir yður?
Eg sagði með öllum þeim mynd-
ugleik, er ég hafði yfir að ráða:
— Ég er d’Epernay greifynja. Ég
kom til að hitta manninn tninn.
Hver eruð' þér, og hvaða erindi
eigið þér hingað'?
Hann kom nær. — Ef þér erxtð
d’Epernay greifynja, sagði hann,
vilduð þér ef til vill vera svo vin-
gjarnleg að segja mér, hvernig
maðurinn yðar lítur út? Þegar þér
hafið' gert það, skal ég svara spurn-
ingum yðar.
Ég lýsti Róhert og sýndi hon-
um nafnspjald mitt. Hann kinkaði
hrosandi kolli og slakk skamm-
byssunni í vasann. — Agætt, greif-
ynja, sagði hann. Hann tók lítið
skinnveski upp úr vasa sínuni og
rétti mér það. I veskinu var skír-
teini, er gaf til kynna, að' maður-
inn- væri í leyniþjónustu Scotland
Yards og liéti Jolin Grantley.
— Þökk fyrir, sagði ég og dró
andann léttar. Ég hef aldrei á
ævi minni verið eins hrædd og nú.
Hann hrosti til mín. — Mér
þykir líka vænt um, að þáð eruð
þér, sagði hann. Greifinn og ég
erum í alvarlegri klípu. Ég lield,
að þér getið hjálpað okkur. Þér
vitið ef til vill ekki, hvað greif-
inn liefst hér að, — eða vitið' þér
það'?
-— Ég veit bara, að það er í
samhandi við eitthvert liernaðar-
leyndarmál, sagði ég. En hann sagði
mér ekki, hvað' það væri.
— Nei, mér datt það í hug, sagði
Iögreglumaðurinn. En ég hugsa, að
hann liafi ekkert á móti því, að ég
segi yður það núna. Greifinn kom
hingað til þess að taka á móti
nokkrum þýðingarmiklum leyni-
skjölum frá konu. er átti að' koma
hingað loftleiðis. En áður en vélin
kom, var ég sendur hingað til að
aðvara hann unt, að það væri fólk
hér í grenndinni, sem hefði hug
á að hindra hann í að komast með
skjölin til London. Fólk þetta veit,
að niaðurinn yðar á að koma skjöl-
uniim til London, og það mun
einskis svífast, jafnvel fremja morð,
til þess að ná skjölunum og taka
þau með sér af landi hurt. Skiljið
þér við hvað ég á?
Ég kinkaði kolli.
— Þess vegna koin okkur saman
um, hélt hann áfram máli sínu, að
það væri ekki vert að eiga neitt
á hættu. Greifinn fór ekki út á
flugvöllinn eins og ákveðið hafði
verið, til þess að taka á móti ung-
frúnni, er kom með skjölin. Hún
kom hingað' fyrir stundarf jórðungi
og er á herbergi 207, sem er hér
innar á ganginum. Nokkru áður en
þér koinuð, fór ég með henni liing-
að inn og skýrði henni frá mála-
vöxtum.
— Hvað viljið þér að ég geri?
spurði ég. Þér stunguð upp á því,
að ég vejtti cinhverja aðstoð. Ég
er fús til þess.
Hann sagði: — Maðurinn yðar
er á einu af liótelum hæjarins og
síinar þaðau til London. Ungfrúin
er á herhergi 207 og geymir skjölin
i vatnsþéttri niöppu. Fólkið, sem
ætlar sér að ná skjölunum, þekkir
hæði hana og greifann. En aftur
á móti þekkir það ekki yður. Sá
nokkur, þegar þér komuð hingað
inn?
— Nei, svaraði ég.
— Agætt, sagði hann. Það gerir
miilið niiklii auðveldara. Hlustið nú
vel á * mig. Farið fram á ganginn
og herjið að dyruni á herbergi 207.
Ungl'rú Delarme niun sjálf opna
fyrir yður. Segið henni, að ég liafi
sent yður, og fáið henni þennan
miða. Hann hripaði nokkur orð. á
pappírsmiða, er hann reif úr vasa-
hók sinni og rétti henni. — Þá
niiin hún fá yður skjölin í möpp-
unni. Síðan skuluð þér ganga út
í garðinn í gegnum dyrnar við
enda gangsins og til veitingahúss-
ins Devonia niður við ströndina, og
fara inn i hljómleikasalinn. Biðjið
um kaffi og híðið svo. Að fimin
mínútum liðnum mun ég hringja til
félaga míns, sem er á verði hér
skanunt frá, og hiðja hann að
ganga niður að Devonia og taka
skjölin hjá yður. Skjölin verða því
næsl send til London undir lög-
regluvernd á meðan vinir okkar
eyða tímanum i að leitn að manni
yðar og ungfrú Delarme.
Ég stóð á fætur. — Ég fer straX'
sagði ég. Ég er ánægð yfir þVI> 3
geta veitt aðstoð inína.
frs
— Ég skal skýra greifanuin
ölliiin málavöxtum, þegar ég s<
hann, sagði maðurinn. Ég veit ekk>’
hvað við hefðum getað tekið 11
bragðs án yðar. Hamingjan <5^'
yður!
Tíu mínútum seinna smokraði cf
mér út um litla liliðið og 11
strandarinnar. Ég tu's
litl"
sen'
af-
eit’
ð.
i attina ti
þétt að mér tmdir frakkanuin
möppunni með skjölunum ú
ungfrú Delarme hafði fúslega
lient mér.
Ég nálgaðist ströndina og
ingahúsið Devonia, en þá skeði l>a
Maður gekk allt í einu í vcg fU1^
mig. Bjarminn af götuljósinu
á hann, — það var maðurinn
hrúna regnfrakkanum, sem eg 11
séð i hótelgarðinum. Hann saP'
r.fjf
— AfsakiA, a<\ ég geng i •
bver eruð þér, og h' ‘f
hvað eru
Taln'
yéur, en
erucV þér a<\ fara,. og
þér me<\ undir frakkanuin • ^
i<\ <‘kki meft nein undan^:0r
og verni

Mér var allri loki.V. Þetta
aiUWitué einn af þe.<siiin
urn, sein var á hnot3<óíí oftir
m e<\ mn
unu.n,
er eg var
u:id'r
ekk'
frakkanum. Einn af þeim, er
lét segja sér fyrir verkum og 1,111,1 ^
einskis svífast, jafnvel fremja ,n°r
En ég reyndi a<\ vera hin róW
asta, því allt í einu kom í ljðs s
To rqu ay-lö gregl uþ j ón n.
Ég sagði:
Hvers vegna
vog'
i(\
þér a<\ stanza niig? Þér niegi
ið vita-
a<\ ég veit, hver þér eruð, og
ef Y
fari<\ ekki þegar
sta<\,
skal
ép
a (\st°
<\.
Iiiðja lögregluþjóninn uni
Hann andvarpaði. Svo ^
hann á lögregluþjóninn. —- Koin
hingaö, Stevens!
•i nkkar*
Lögregluþjónninn koni tu °
Síóan tók maðurinn í hrúna
frakkanum fram lítið skiunve
Ég leit
kalU''1
on'ð'1
ikkar'
ref,v
ski-
það. Iiinan í því
— Fulltrúi við leyniþjónust«u'
Ernest James Mollow. Leynilópr<’l:
deildiii Torquay.
Lögregluþjónninn sagði:
það eitthvað, fulltrúi?
Ég sagði: — Mollow fulltrUI‘
Þér verðið að lilusta á mig
Frh. á hls. 121
Var
tf