Heimilisblaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 12

112
drafia mig á þessu. Lánaðu
mér steininn, Jakob, heyrirðu
það?
— Jæja, það verður þá lík-
iega að vera svo, en þú verð-
ur að gæta lians vel, því liann
er mér dýrmætari en allt
annað.
Já, ég get vel trúað því,
í'yrst svona mikil gæfa fylgir
lionum. Ég skal gætá lians eins
og sjáaldurs auga míns.
Eiríkur stakk svo steinin-
um í vasa sinn, kvaddi Jakob
í flýti með þakklæti fyrir
iijálpina og liraðaði sér á burt.
J^VÖLDIÐ eftir vatt Eirík-
ur sér aftur inn til Jakobs
vinar síns og var lieldur gust-
mikill.
— Hvernig gekk bónorðið?
spurði Jakob.
— Alveg ágætlega! brópaði
Eiríkur ljómandi af fögnuði.
Elísa tók mér þegar t stað.
— Ég óska þér innilega til
liamingju, sagði Jakob og
brosti. Mig grunaði alltaf, að
steinninn mundi koma þér að
haldi.
— Já, þetta er nú meiri
steinninn! hrópaði Jakob frá
sér numinn. Sá er ekki gæfu-
laus, sem á slíkan grip í fór-
um sínum. Þegar staðið var
upp frá borðum í gærkvöldi
og ég Itafði reykt eiua sígar-
ettu, fór ég að svipast um
eftir Elísu, því ég var stað-
ráðinu í að biðja hennar, eins.
og þér var kunnugt um. En
Molir liðsforingi liafði þá náð
í liana og sat á tali við liana
í. bliðarherbergi einu. Ég gat
ekki annað séð, en að þeim
kæmi vel saman. Hún leit ekki
við tnér, þegar ég kom inn.
Ég gerði allt sem ég gat til
þess að vekja eftirtekt benn-
ar á mér, en þegar það mis-
tókst, fór ég inn í aðra stofu
og lét faliast niður á legubekk
yfirkominn af luigarvíli. Þar
sat ég, eða réttara sagt lá,
dálitla stund og var að liugsa
um að fá mér hressingu, þeg-
ar ég allt í einu mundi eftir
steininum í vasa mínum. Ég
tók liaun upp og fór að skoða
hann í krók og kring. Þá skeði
undrið. Dyratjaldinu var ýtt
til hliðar og Elísa Lund kom
inn. Og án þess að mæla orð
af vörum, fékk hún sér sæti
við hliðina á mér. Það var
eins og bún væri dáleidd, og
það er ekki erfitt að geta
sér til um, hvernig á því stóð.
Auðvitað var það steininum
að þakka! 1 fyrstu var ég dá-
lítið utan við mig og bálf-
ruglaður, en svo náði ég mér
brátt og tók að skýra benni
frá tilfinningum mínum, og
bóf bónorð mitt til hennar.
Skömmu seinna sat liún á
hnjárn mér, og ég faðmaði
bana að mér fast og innilega.
— Já, þetta er fágætur
steinn, sagði Jakob. En segðu
mér nú eitt: Er allt klappað
og klárt á milli þín og Elísu?
Já, við erum eins ræki-
lega trúlofuð og maður og
kona geta verið! Áðan fékk
ég jáyrði foreldranna og upp
frá þessu er ég tekinn inn í
fjölskylduna sem væntanleg-
ur tengdasonur.
Þá ætla ég að trúa þér
fyrir leyndarmáli, en um það
má ekkert kvisast.
— Nei, auðvitað verður það
að vera á vitorði okkar beggja.
HEIMII ISBLAÐIP
Ég hef sjálfur telgt ^
loftsteininn, sagði Jakob, °£
það var ekki laust við glettn-
issvip á andlitinu.
Þú? Ætlar þú að rey«a
að koma mér til að trúa þvl’
að þú liafir búið til stei»'
sem gerir kraftaverk?
— Já, ég lagaði steininn tib
og það er fyrsta tilraun 111111
sem steinliöggvara, en það ht
ur óneitanlega svo út, sem m<
hafi tekizt vel svona til 111
byrja með!
Jæja, svo að jni liefu1
verið að draga dár að nlt“r-
vini þínum, beinlínis haft 1
frammi pretti við mig! brop
aði Eiríkur bamstola.
Jakob brosti.
Hvers vegna stekkur l111
svona upp á nef liér og vlt
hefur svona Ijótl orðbrag0 •
Kom steinninn þér kannsk'
ekki að fullu gagni?
Jú, ekki get ég neit‘11
jiví. En mér finnst bart, a
þvi skulir draga dár að nnr-
beinlínis pretta mig, jiegar er
leita til lvín sem vinar nu118,
1 9
Fiimst þér jiað fallega gel,'(
Ég vil ekki sjá jng frann>r-
Eiríkur þreif hatt sinn °'r
stökk á dyr.
En tveim dögum sein»
fékk Jakob samt mjög al»^
legt bréf frá Eiríki, Jiar se»'
bann biður Jakob að gera ®el
og unnustu sinni þá ánaegJll_’
að heiðra þau á lieiðursdegi
þeirra með nærveru sinnn
Auðvitað voru þeir Eirík*11
og Jakob sömn góð’u vinim1’
eftir sem áður, en á gæfuste111
inn vildi Eiríkur aldrei frainaI
minnast.