Heimilisblaðið - 01.07.1950, Qupperneq 21

Heimilisblaðið
121
þerra de Berault. Svo mikiff veit é<:. Og þér komuð án hans
Parísar í gærkvöldi. Hann hefur þó ekki leikið á yður
°g sloppið?
— Nei, yðar háfjöfgi, tautaði ég.
- Það er gott, svaraði liann og hallaði sér aftur á l)ak í
8tólnum á nýjan leik. Ég var farinn að halda — en ég vissi,
að ég gæti treyst yður. Og livar er liann nú? Hvað hafið þér
gert af honum? Hann veit margt, og því fyrr sem ég veit
það líka, j )eim mun betra. Eru memi yðar á leiðinni með
^aun, herra de Berault?
- Nei, yðar hágöfgi, stamaði ég, og varir mínar voru skræl-
þurrar. Mér stóð stuggur af glaðværð hans og þýðleika. Ég
'iS8Í, liversu hræðileg hrevting mundi verða á honum, hversu
"skapleg reiði hans mundi verða, er ég segði honum sann-
^eikann. En hvernig mátti það ske, að ég, Gil de Berault,
slaeði skjálfandi á beinunum frammi fyrir nokkrum manni?
hvatti sjálfan mig til athafna með umhugsuninni. — Nei,
■'ðar hágöfgi, sagði ég með örvæntingarþrötti. Ég kem ekki
nieð hann af því, að ég hef gefið lionum frelsi.
- Af })ví að þér liafið — liváS? hrópaði hann. Hann hall-
:<ði sér áfrarn og studdi höndunum á stólbríkurnar. Augu
^’ans drógust saman með liverju augnahliki sem leið, og J)au
'artust lesa hugrenningar míuar.
'— Af því að ég hef gefið honum frelsi, endurtók ég.
— Og livers vegna, sagði hann, og rödd hans var eins og
8arg í þjöl.
Af því að ég tók hann fastan á óheiðarlegan hátt, svar-
«ði ég. Af því, yðar hágöfgi, að ég er aðalsmaður, og þetta
8larf Iiefði átt að fela einliverjum úr annarri þjóðfélagsstétt
e« minni. Og fyrst þér viljið fá að vita það, liélt ég áfram
«>eð óþolinmæði, og varð nú djarfari, er ég hafði yfirstigið
‘yrsta trafalann |)ó tók ég liann fastan með því að njósna
«>« ferðir kouu, vinna trúnað hennar og svíkja liana. Og
l'vaða illvirki, sém ég kann að liafa framið um dagana
þér voruð svo góður að hreyta sumu af því framan í mig,
þegar ég kom liingað síðast — ])á hef ég aldrei fyrr gert það
°g mun aldrei gera það!
Og þess vegna gáfuð J)ér homim frelsi?
Já.
Eftir að þér liöfðuð flutt liann með yður til Auch?
Já.
Og liafið þá með liáttalagi yðar forðað honuin frá að
*alla í hendur höfuðsmanninum í Aueh?
Já, svaraði ég í örvæntingu minni enn sem fvrr.
— Og livað er j)á uin traust j)að, sem ég bar til yðar, lierra
n>inn, sagði hann með hræðilegri rödd, og laut enn framar
1 sæti sínu og hvessti á mig augun. Þér, sem fleiprið um
h'aust og trúnað, sem Jiáguð grið gegn drengskaparlieiti og
leg einlægni og ofurmannleg-
ur máttur.
Handtakið var traust. Ég
þrýsti liönd hans.
— Það er gamaii að vera
iingur og sækja mót himn-
inum. Gæfan fylgi J)ér, sagði
hann.
Ég stefndi inn til fjallanna.
Oldungurinn sat hreyfingar-
laus á steininum við rykugan
j)jóðveginn og mændi blindum
augum út í ómælið.
Ljóshærða konan
Frli. af bls. 110.
er d’Epernay greifynja. Eg hef í
fórnni niínum mjpg þýóingarmikil
skjöl, sem maÓnrinn minn á aó
fara meó til London. Kringum-
stæöurnar eru alvarlegar. Ég hef
talaö viö Grantley lögreglufulltrúa
hjá Scotland Yard, og hann bað
mig .. .
Mollow leit á mig cins og ég
\æri umrenningur.
Þér bafiö aldrei verið d’Ep*
ernay greifynja, sagöi hann. Þér
eruð ein af þeini, séni við erum
að leita að. Það er skynsamlegast
fyrir yður að koma nieð okkur. Lög-
reglustöðin er hér í grenndinni.
Mér lá við gráti. — Mollow full-
trúi! Þér verðið að hlusta á mig!
Ég skal útskýra allt!
— Þér getið geymt útskýringar
y.ðar, unz við hittum lögreglustjór-
ann, sagði hann byrstur.
Ilann sneri sér að lögregluþjón-
inum. — Hafðu augun bjá þér,
Stevens! Það hlýtur að hafasl upp
á þeim fyrr eða seinna. Maðurinn
(*r um það bil þrjátíu ára, (útt
bundrað sjötíu og fimni sentimetr-
ar að hæð og jarphærður. Vel
klæddur, í bláum fötum með ljós-
um teinum.
Já, það er rétt, hrópaði ég
næstum því upp. Það er Grantley
fulltrúi. Þannig lítur hann út.
— Haldið yður saman! sagði
Mollow. Eg skal sjá um yður!