Heimilisblaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 25

Heimilisblaðið
125
les:a. Þér særið Þér liafið gert mig hamingjusaman, en
Sa>nt óska ég, að þér væruð ekki stöchl hér, því ég óttast, að
séuð ekki vinmörg á þessum stað, og ég vihli, að Jiér vær-
l|ð komin aftur heim til Cocheforét. Þér liafið gert meira
'yrir mig en ég hjóst við, og hundrað sinnum meira en ég
aÞi skilið. En liér verðið J)ér að láta staðar numið. Líf mitt
'ar í rústum áður en Jjetta skeði, áður en ég sá vður í fyrsta
8kipti. Lp er ekki verr staddur nú en þá, en líf mitt er enn
1 rústum, og ég vil ekki, að nafn vðar blettist af nafni mínu
a vörum Parísarbúa. Þess vegna kveð ég yður nú. Guð varð-
yeui mig frá að segja fleira við yður, eða koina yður til að
nvelja lengur hér, þar sem illar tungur mundu brátt vinna
yðilr tjón.
Hún leit á mig með eins konar undrunarsvip, cn svo tók
hr«s að breiðast yfir andlit hennar.
Það er |>egar um seinan, sagði liún með liægð.
Um seinan, .hrópaði ég. Við hvað eigið þér, ungfrú?
Af því að munið þér eftir, lierra de Berault, því sen)
l'ér sögðuð mér af ástarsögu yðar hjá vegvísinum við Agen?
Áð hún gæti ekki endað vel? Ég skammaðist mín ekki fyrir
®ð segja kardínálanum mína ástarsögu, og til |)ess lágu sömu
astæður. Þetta er því ekki lengur leyndarmál.
Hún sneri sér að mér og ég leit á liana. Augu liennar Ijóm-
"ðu bak við I öng augnahárin. Hún virtist magnþrota, en samt
É'k bros um titrandi varir hennar.
Hnað sögðuð J)ér honum, ungfrú, hvíslaði ég, og andar-
dráttur minn var orðinn ör.
Að ég ynni manni, svaraði hún djarflega, og leit skær-
"m augum sínum beint í augu mér. Og þess vegna skamm-
uðist ég inín ekki fyrir að biðja jafnvel knékrjúpandi.
Ég féll á kné og greip liönd hennar áður en hún hafði
8 ePpt síðasta orðinu. Á þeirri stundú gleymdi ég konungi og
kyrdínála, fangelsinu og framtíðinni, öllu: öllu nema J)ví, að
lJessi kona, sen) var svo hrein og fögur, svo miklu fremri
lller í öllu, unni mér. En J)að var aðeins um stund. Þá minnt-
ist ég sjálfs mín. Ég stóð á fætur og hörfaði frá henni vegna
snöggra umskipta, sem urðu á tilfinningum mínum,
Þér þekkið mig ekki! hrópaði ég. Þér vitið ekki, hvað
eS hef gert!
Það er einmitt það, sem ég veit, svaraði hún og leit á
"Úg með d ásamlegu bíosi.
Nei, J)ér vitið J)að ekki! brópaði ég. Og þar að auki
stendur J)etta — þetta á milli okkar. Ég tók upp bréf kard-
"tálans, sem hafði fallið á gólfið.
Hún fölnaði lítið eitt. Síðan hrópaði hún með ákefð.
~ Opnið það! Opnið j)að! Það er hvorki lokað né innsiglað.
Ég hlýddi ósjálfrátt, gagntekinn hræðilegri skelfingu vegna
lless, sem ég kynni að sjá. Ég leit meira að segja með óliugn-
Hann bíður ...
Frh. af hls. 102.
þatV lck ’sér cinhver at\ því iiin dap-
iim. Hóteleigandinn lofaói aó loka
dyrunum, en hann hefur ennþá ekki
gcrt þaó.
Max leit á Friórik, er stó<\ graf-
kyrr nokkur skref frá Agústi. Hann
hrcyfúi skamndiyssuna ógnandi og
sagóí:
— Gerió svo vel og setjizt. Vió
veróum aó híóa í hálftíma ennþá.
— Prjátíu og eina mínútu, leió-
rctti Ágúst. Vió höfum ákveÓið aó
hittast klnkkan hálftólf. Mcr þætti
gaman aó vita, hvernig þcr hafió
fengió vitneskju um þcssa skýrslu,
Max.
Aókomiunaóuriiin hrosti út í ann-
aó miinnvikiö. — Og okkur þætti
gaman aó vita, hvcrnig hún hefur
komi/.t út úr Þýzkalandi. En sem
hetur f<*r <*r allt í lagi ennþá.
Eg fæ 'hana aftur. Hvaó cr þetta?
Friórik, <*r cnnþá stóö kyrr, hrökk
\ió. Þaó var allt í einu harió aö
dyrum. Agúst sauj) hveljur. Það
er lögreglan, sagÖi hann. Mér
fannst, aó þaó sakaói ckki aó fá
lögregluaöstoÓ, þar sem niaöur á
von á svona þýöingarmiklu skjali.
— Hvaó ætliö þér nú aö gera,
Max? spuröi Agúst. Þeir koma
inn, þótt ég svari ekki. Dyrnar eru
<*kki læstar. Og þeir munii ekki
hika x ió aö skjóta.
Andlit mannsins varó öskugrátt
og hann flýtli sér í áttina til
gluggans. Hann rétti höndina aftur
fyrir sig og opnaöi gluggann. Svo
sctti hann annan fótinn vfir glugga-
kistuna. — Sendu þá hurtu, hvísl-
aöi hann hásri röddu. Ég híö úti
á svölununi. Sendu þá hurtii —
annars skýt ég!
Þaö var hariö aftur, og röild
kallaói fyrir utan: — Monsieur!
Max sncri sér þannig, aó luinn
gat alltaf haft auga meö fcita mann-
inuni og gcsti hans, og heint
skammhyssunni aó þeim. Hann
grcij) í gluggakistuna með annarri
hendinni til þess aö stýója sig.
Svo lyfli hann hinutn fætinum
yfir gluggakistuna.
HurÖarsnerlinum var snúió.