Heimilisblaðið - 01.01.1954, Blaðsíða 19

hans og gagntók allan lík-
atlla hans og meðvitund.
' Það er illt, að þú skulir
*"aka svona mikið út af sjósótt-
tl„t11’ Andrés, sagði Jóhann
”ábóti“( er var a næstu þóftu
1 bá félaga, Þórarin og And-
es' Jóhann var allmikill mað-
vexti, stórfelldur í andliti,en
auð af sér góðan þokka. Hann
alaði aldrei Ijótt orð, á hverju
^ern gekk, góður á sjónum,
^Ur en drjúgur í heyskapn-
i ’ Var stundum við öl, færi
n,
bókh;
atltl í kaupstaðinn,
nokkuð
anýsinn, kominn um fer-
en jja£gj aldrei kvænzt.
artltíðarmenn hans gáfu hon-
. abótanafnið fyrir fremur
v rðalegt útlit, ráðvendni, orð-
^etldni, einlífi og bókhneigð
j.atlS' Ábótanafnið fannst þeim
‘ Sa 'lóhanni bezt. Höfðu ekki
ni,nkar skrifað upp allar
sögurnar okkar og hver
6lt bvað?
~~~ í>ú ættir bara að leggja
fyrir, bætti Jóhann við.
k upp þína ár stundar-
a^rtl’ -^órarinn. Ég skal reyna
taka betur í um stund.
engurinn getur þetta ekki,
QU nann er svona veikur.
^ . ftdrés reyndi enn að hanga
j^ariílni, en varð svo yfirkom-
af veikinni, sem talin er
’’næst jóðsótt", að hann
j Ur hneig en lagðist niður
aði^Urrúmið. Jóhann bjástr-
°num lítið eitt til, svo bet-
ar fa> ■
j. ., ri Um hann, tók svo með
°^U afli á árinni.
ko ^Vaða helvítis læti eru
1 þfg’ Jóhann? sagði
,r*, ”Svarti“, sem reri á móti
°hanni.
^ phann kímdi í kampinn.
ba yddu ekki orðunum, taktu
a betur í, karlinn.
Ht:,M>LlSBLAÐIÐ
Svo þögðu þeir og reru um
stund. — Hún er afleit, sjó-
sóttin. Ég hafði hana fyrst, þeg-
ar ég var strákur. Andrés grey-
ið er slæmur, þarna í hnút í
austurrúminu, sagði Þórir, sem
gerði sín átök gild á móti Jó-
hanni. ,
— Hann er þá ennþá hérna,
hann Þjóðólfur, sagði Bjarni á
Gili, í því þeir fóru fram hjá
stórum steini, er stóð einn sér
upp úr hafinu.
— Já, og þakinn skörfum
og skarfadrit, svo sem Þuríður
sundafyllir sagði fyrir um,
sagði Reginald í Seilu, bæði í
gamni og alvöru.
— Það má nú segja, að hann
sé þakinn skörfum og skarfa-
drit, sagði Jakob í Dal og tog-
aði fastan á árinni.
— Já, hann er ekki horfinn,
svo við eigupi eftir að slóra
eitthvað enn í henni veröld,
sagði Elías á Mýrum.
— Hann hefur nú lækkað
nokkuð samt, síðan ég fór hér
fyrst um, sagði Þórir.
— 0, ég býst nú við, að hann
sökkvi einhvern tíma í sjó, og
þá á nú að vera úti um mann,
sagði Jón á Gili.
— Hvað ætli verði úti um
mann fyrir því, þótt steinninn
sá arna sökkvi í sjóinn? Það
er sú rammasta hjátrú, sem
nokkrum hefur dottið í hug,
að steinninn sá arna sé maður
í álögum, sagði Reginald í
Seilu.
— Það er ekki ólíklegt, að
steinninn sá arna hafi aldrei
verið neitt nema steinn. Hinu
gæti ég trúað, að það vissi
ekki á gott veður, að skarf-
arnir hrúga sér svona saman
á honum, sagði Jakob í Dal.
Samtalið féll niður við
það, að Andrés reis upp og
tók að kasta upp. Er Andrés
hafði nú verið forfallaður
lengri stund en ætla mætti eðli-
legt, kallaði Isólfur til þeirra:
— Hvað gengur að þarna? Hví
eru þeir Andrés og Þórarinn
ekki undir árum?
— Andrés er svo sjóveikur,
að hann getur ekki róið, sagði
Jakob í Dal.
I sömu svifum leggur Hergill
í Seilu upp árina, stekkur upp
hart og títt, þrífur austurtrog,
dýfir í sjóinn og lætur svo und-
ir uppsölu piltsins.
— Hér! Ég skipa þér að
drekka þetta, sagði Hergill og
hélt austurtroginu með blöndu
af uppsölu og sjó að vörum
piltsins Andrésar.
Andrés ranghvolfdi augun-
um biðjandi og fórnaði hönd-
um sér til vamar, til þess að
ýta þessu frá sér. En Hergill
var handfljótur. Hann tók
annari hendi undir hnakkagróf
drengsins og kippti höfðinu
aftur á bak, spyrnti líkama
sínum gegn líkama Andrésar
og hellti úr austurtroginu ofan
í hann. Andrés gaf frá sér gurgl-
andi, veinandi hljóð, en ekkert
dugði, því blandan af sjó og
uppsölu rann svo ört úr trog-
inu og upp í hann, að hann
mátti til að renna niður, til þess
að kafna ekki.
— Þetta læknar þig, dreng-
ur minn, sagði Þórir svarti.
Hann var gríðarstór maður
með stórt, hnöttótt höfuð,
svart, liðað hár og svart skegg,
og drifhvítan, stóran tanngarð,
sem alltaf skein meira og
minna í.
— Það er nú hálf leiðinlegt
að taka þetta, muldraði Bjarni
á Gili.
[15]