Heimilisblaðið - 01.01.1954, Blaðsíða 34

ekki, hvernig hann komst að há-
skólanum, en allt í einu stóð hann
fyrir framan töfluna, þar sem til-
kynningin hafði verið fest upp.
Það leið góð stund, unz hann gat
horft á þessa litlu vélrituðu tilkynn-
ingu,- er hafði verið fest upp með
hvítum teiknibólum. Hann var eins
og maður, sem hlotið hefur dauða-
dóm og veit, að um náðun getur
brugðið til beggja vona, og þorir
ekki að mæta augnaráði fangelsis-
varðarins. En að lokum herti hann
upp hugann og las.
Fyrsta nafnið í tilkynningunni
var ekki hans nafn. Á því átti hann
líka von. Það fór um hann sársauka-
kippur. Hann átti heldur ekki næsta
nafn. Við því hafði hann heldur ekki
búizt. En þriðja nafnið — hjarta
hans hætti næstum því að slá —
þriðja nafnið var hans: Duncan
Stirling, Levenford.
Honum hafði tekizt það! Hér var
ekki um missýn að ræða! Sönnun-
argagnið var með rauðu letri.
Kraftaverkið hafði skeð. Hann hafði
hiotið styrkinn.
Hann gekk niður tröppurnar f
ákafri geðshræringu. Allt í einu varð
honum hugsað til Margrétar Scott.
Það hefði verið gaman, ef hún hefði
verið viðstödd! Hann varð strax að
skrifa henni. Hún mundi samgleðj-
ást honum! Þegar hann kom að
styttunni af John Hunter, nam hann
staðar andartak og rétti fram heil-
brigða handlegginn.
— Nú er ég byrjaður, John Hun-
ter! Takmark mitt er að komast
jafnlangt og þú!
EGAR hann kom heim til sín,
fór hann fram í eldhúsið. Fyrsta
geðshræringin var afstaðin. Hann
efaðist ekki lengur. Hann varð að
fá útrás fyrir tilfinningar sínar.
Hann varð að gefa öðrum hlutdeild
í fögnuði sinum, sem var takmarka-
laus. Hann tók utan um mittið á
frú Gale og dansaði með hana um
eldhúsgólfið.
— Það fór eins og það átti að
fara, góða mín! Ég hlaut styrkinn!
— Almáttugur! Hún stritaði á
móti. Ertu orðinn snarvitlaus?
— Skilurðu það ekki? Hann lyfti
henni upp og sneri henni í hring.
Ég hef hlotið styrkinn, nægilegt fé
til þess að greiða námskostnað minn
í fimm ár. Nú get ég orðið læknir!
— Slepptu mér, vitfirringurinn
þinn, sagði hún hlæjandi, annars
verður að sækja lækni til okkar
beggja innan stundar!
Hún stóð og kastaði mæðinni eftir
að hann sleppti henni.
— Á meðan ég man, þá er kom-
inn til þín pakki. Hann kom rétt
áður en þú komst heim.
— Pakki til mín?
Hann þaut upp stigann í hend-
ingskasti. Og á gólfinu lá stór pakki
vafinn striga. Hann flýtti sér að
leysa utan af honum, og í ljós kom
kassi með matvörum, m. a. hafra-
mjöl og stór bókapakki. Það lá bréf
ofan á bókunum. Hann reif það
upp. Það var dagsett sama dag í
húsi læknisins í Linton.
,,Kæri prófessor!
Við höfum hugsað til yðar og
heyrðum hinar gleðilegu fréttir sím-
leiðis, áður en þér fréttuð þær sjálf-
ur. Það veit hamingjan, að próf-
dómendurnir hafa framið alvarlegt
glappaskot með því að veita yður
námsstyrk. En glappaskot eiga sér
stað jafnvel við ágætustu háskóla.
Ef þér hagnýtið yður ekki þetta
tækifæri, eruð þér ekki sá maður,
sem ég hélt að þér væruð. Jafn-
framt ættuð þér að leggja yður á
hjarta ráð gamals manns og vera
ekki ginkeyptur fyrir öllum nýjung-
um í læknisfræði. Hafið augun hjá
yður. Víkið ekki frá grundvallar-
reglunum. Og notið hina heilbrigðu,
skozku skynsemi yðar!
Við sendum yður smávegis, er
gæti komið líkama yðar að gagni.
Og persónulega sendi ég yður nokkr-
ar af gömlu bókunum mínum, sem
ég lít aldrei í framar. Þær eru einsk-
is virði! Verið nú ekki með neina
stórmennsku, eh látið okkur frétta
af yður stöku sinnum, heimski,
þrætugjarni og sérgóði Skoti! Guð
blessi yður!
Murdoch".
Síðustu orðin las hann eins og x
boku. Svo settist hann á rúmið sitt.
í annað skipti á þessum sama degi
ætluðu tilfinningarnar að bera hann
ofurliði.
Á meðan Duncan hraðaði ser
húss Inglis rektors, var hann
til
a«
við
hugsa um, hversu námsár hans
háskólann höfðu flogið hratt áfranJ’
líkt og laufblöðin, sem fuku eftk
veginum. Hann var á fimmta arI
við læknanámið, og í vetur átti hanh
að taka seinni hluta embættisprófs
ins. Eftir nokkrar vikur var hann
orðinn læknir!
Erfiðleikarnir höfðu sett á hann
rúnir sínar. í fyrstu hafði hann haff
ofan af fyrir sér með skrifstofu
vinnu hjá fyrirtæki einu í bsenU •
En í seinni tíð hafði hann orðið a
þiggja tilboð, sem rektor hafði ger
honum fyrst, þegar fundum þe'rfS
bar saman. í hérumbil þrjú ár ha ^
hann verið til snúninga á heim
rektors. Honum þótti orðið vsen*
um Inglis rektor. í daglegri um
gengni sýndi hann yfirlæti, en
bak við brynjuna sló hlýtt og
við'
kvæmt hjarta. Frú Inglis var aftur
á móti illkvittin og drottnunargjórn
kona. Hún lét hann vinna eins
og
hún framast gat. Launin, sem hann
fékk, dugðu ekki fyrir húsale'?u
og fötum.
Þegar hann kom inn í íbúð rek*
ors, sem hann gekk alltaf inn i ba
dyramegin, fór hann úr jakkanum
setti á sig bláröndótta svuntu ^
byrjaði á hinni venjulegu vinnu a
höggva brenni, sækja kol, hreins!1
eldhúsið og kveikja upp. Hann vfl
í eldhúsinu. þegar frú Inglis ':orn
inn. Hún var í frekar góðum ho
um og klæddi sig áberandi.
— Stirling, viljið þér kveikja upP
í ofninum í dagstofunni.
— Já, ég skal gera það, frú Inghs
Hún horfði hvasst á hann. hfu
gat ekki þolað hann. ,
— Þér verðið að flýta y®n
Frænka mín er í heimsókn hjá me^
Hún hafði sérstaka ánægju
auðmýkja hann. Hann var far
að venjast því. Hann tók kolakaSS^
og dálítið brenni til uppkveikju ^
fór inn í dagstofuna. Og þar inn1
í bos-
s»
Margrét Scott í stólnum og las
Hann stanzaði, þegar hann
hana. Og hugur hans fylltist af inn^
byrgðri þrá eftir henni. Það .
nokkrar sekúndur. unz hún át*8
sig á, hver hann var.
Svo kallaði hún upp: t
— Duncan! Það ert þú, Dune8
HEIMILISBLáPII)
[30]