Heimilisblaðið - 01.01.1954, Blaðsíða 31

lokum andvarpaði Duncan
sköim
sagði-
an»gður. Hann horfði hálf-
vísi
'ágt,
Wustulegur á gestgjafa sinn og
Ég bið yður að afsaka hvat-
uiina.
^urdoch skellti í góm.
Þér hegðið yður eftir lyfseðli
^'uum: Borðið við ofkælingu en
VeHið við magapínu!
Jean gat varla varizt hlátri, þeg-
hún heyrði, á hvern hátt faðir
^ennar sagði þessi orð, en hún hall-
* 1 köfðinu og horfði kankvíslega
a kann.
Afsakaðu, pabbi, ságði hún
, en það er rétt að geta þess,
^rst þú minntist á lyfseðla, að Stir-
ng er á leið til St. Andrews til
ess að læra læknisfræði.
k Hvað segirðu ? Læknirinn
0°rfði hugsandi á unga manninn,
® Huncan rólega augnaráði
uans,
j ~~ ^a. þrátt fyrir boginn hand-
°g allt annað, þá ætla ég að
í6yna.
TT þér eruð innritaður í há-
sk°iann,
~~ ^á, það er í lagi.
~~ Líka borgunin ?
Uncan brosti.
]yj~~ ^ér gerið mig undrandi, herra
^Urdoch. Bjuggust þér við, að ég
, Ul fá ókeypis skólavist — og
Vl® skozkan háskóla?
. hJei, nei! Murdoch brosti vin-
'^ga. Nei, við því bjóst ég ein-
^itt
ekki.
gv .6® sjálfum sér hugsaði hann:
þá. ef það er ekki eitt-
„n j, Vl® þennan stolta, hungraða
,jag ltlg' sem minnir mig á gamla
u °g náunga, sem hét Angus
Uruoch.
U
um
°g
PPhátt sagði hann: — Við för-
>ðul,
ega til St. Andrews, Jean
kaupi þar meðul mín og
hai ,atln henti á bókahillur, sem
^U herbergið.
^ega sku^um heimsækja yður,
ið k. Vl® komum þangað. Hvar ætl-
^ að búa ?
k°m hik á Duncan.
6flUþ' ^ hef ekki ákveðið það
rehtoa kef hugsað mér að biðja
^ að benda mér á góðan stað.
hér þekkið þá Inglis rektor?
"■iIM
U.I S B LADID
spurði Murdoch. Mér þykir vænt
um að heyra það. Ég þekki hann
vel. Jæja, við finnum yður, hvar
sem þér verðið.
Duncan fann, að þessi gamli lækn-
ir hafði grandskoðað hann. En Mur-
doch vék að öðru umræðuefni.
— En fyrst við minntumst á bæk-
ur, langar mig til þess að sýna yður
nokkrar, sem fátækur sveitalæknir
þarf ekki að skammast sín fyrir.
Jean gekk fram í eldhús. Murdoch
stóð á fætur og gekk frá einni hillu
til annarrar og vakti áhuga Dun-
cans á bókunum, sem honum voru
svo kærar.
Loksins lagði hann hönd sína á
herðar Duncans.
— Þér verðið hér í nótt. Jean
hefur búið um yður. Hamish getur
ekið yður til St. Andrews í fyrra-
málið.
Hann svaraði klaufalegu þakk-
læti Duncans með því að þrýsta
hönd hans.
— Við ræðum ekki um það. Þér
eruð hjartanlega velkominn! Og nú.
býð ég yður góða nótt. Það er orðið
áliðið, og ég þori að veðja um, að
ég verð vákinn um miðja nótt.
Davidsons-hjónin, sem búa í dal-
kverkinni, eiga von á barni. Ég
hef tekið á móti fyrri börnum þeirra,
og ég ætla ekki að láta mig vanta,
þegar það sjötta lítur Ijós heimsins!
Þegar gamli læknirinn var geng-
inn til náða, stóð Duncan eftir með
kökk í hálsinum. Svo gekk hann
fram í eldhúsið, þar sem Jean var
að ljúka við uppþvottinn. Hún leit
upp og brosti til hans.
— Fötin yðar eru orðin þurr. Ég
skal vera búin að ganga frá þeim
snemma í fyrramálið.
— Þakka yður fyrir. Það er mjög
vingjarnlegt af yður, ungfrú Mur-
doch.
— Héyrið þér. Þér megið ekki
kalla mig ungfrú Murdoch, mælti
hún. Ég er aldrei kölluð annað en
Jean. En — það er satt. Ég fann
í fötum yðar litla, hvíta lynghríslu.
Ég geri ráð fyrir, að þér geymið
hana, því að hún merkir hamingju.
— Já, það geri ég vissulega, sagði
hann innilega og tók við hríslunni.
Ég hefði ekki fyrir nokkurn mun
viljað týna henni.
— Ætlið þér að geyma hana til
minningar um eitthvað ? spurði hún
áköf. t
— Já, hún er frá fallegustu stúlk-
unni í öllum heiminum.
— Og elskar hún yður mjög
heitt ?
Hann hló og gleymdi hlédrægni
sinni.
— Þegar ég hef náð markinu —
er orðinn frægur læknir og hef feng-
ið góða atvinnu í Edinborg, þá getur
verið, að hún vilji elska mig! En
þangað til . . .
— Mér þykir vænt um það yðar
vegna, tautaði hún. Sá dagur kemur,
að hún verður mjög hreykin af yður.
3. kapítuli.
Háskólinn.
ÞAÐ hætti að rigna, þegar líða tók
á nóttina, og storminn lægði.
Duncan fór frá Linton í dögun.
Hamish, bílstjóri læknisins og vinnu-
maður, ók honum. Eins og aðrir dal-
búar var Hamish tortrygginn gagn-
vart ókunnugum.
— Þér ætlið á háskólann, hef ég
heyrt, sagði hann spozkur, og það
var aðalinntakið í samtali hans þann
hálfan annan klukkutíma, sem ferð-
in tók.
Duncan þótti vænt um að þurfa
ekki að halda uppi samræðum. Vin-
átta sú, er honum hafði verið auð-
sýnd kvöldið áður, hafði gert hann
undarlega hæglátan. Samt fór ekki
hjá þvi, að hrifning færi um huga
hans, þegar þeir óku inn í gamla
bæinn með tígulsteinsþökunum og
turnar háskólans gnæfðu hátt móti
austurhimni.
Hann reikaði um í háskólahverf-
inu en mætti fáum stúdentum, enda
átti kennsla ekki að hefjast fyrr
en í næstu viku. Yfir gömlu múr-
veggjunum með myrkum súlnagöng-
um og nýslegnum grasflötum og
görðum, þar sem hvert skref berg-
málaði í kyrrðinni, hvíldi tign og ró.
Þegar háskólaklukkan sló níu,
hrökk Duncan upp af draumum sín-
um. Hann hneppti að sér frakkan-
um og gekk i áttina að íbúð rektors.
En húsið var svo stórt og svip-
mikið, að hann stóð hikandi nokkra
stund fyrir utan, áður en hann
hringdi. En svo hringdi hann, og
[27]