Heimilisblaðið - 01.01.1954, Blaðsíða 21

u^u kulda og hungur. — Is-
kreiðurnar, sem ísbirnirnir
gengu á, þegar þeir komu heim
^ Islands. Þeir átu fólkið.
Klifruðu upp á þökin á torf-
b^junum, þrýstu inn þekjunni
°g rifu mennina í sig, unga og
Kamla, þar sem þeir fengu færi
a beim. Andrés og allir aðrir
barna höfðu heyrt sagnirnar
af beim, margar og endurtekn-
ar> er sú viðureign hafði farið
fratn. -— Já, — og í fornöld
böfðu ættmenn hans sett upp
fandnám á þessu óttalega landi
^rænlandi — og horfið það-
an’ svo enginn virtist geta
í e*knað út með réttu, hvað af
beirn varð. — Nema Leifi
bePpna, sem sigldi langt, langt
a haf og fann feiknalega
stórt land, sem nefnist Ame-
riba. Líklegt, að skrælingjar,
Ungur og ísbirnir hafi drepið
a’ sem alveg hurfu — þegar
U6lr drápu ekki hverjir aðra
Andrés tók að hugsa um
0;
FL
°amanna sögu, sem hann
afði lesið upphátt síðasta vet-
sem kann var heima í
b’ðurhúsunum. Og móðir hans
afði sagt, að mikið hræði-
líf hefði það verið, sem
°Pur og börn hefðu átt fyrr
a tíí í hrakningi á sjó og landi,
aba vega á sig komin. Það
'?6ri oft talað um Guðrúnu
Svífursdóttur, Bergþóru.Hall-
Berði og fleiri glæsikvendin,
^6rtl gátu gengið á móti öllu
l’ er mætti þeim, en það var
6bki 0ft minnzt á Þóreyju, er
6ltl Var veik og hjálparlaus skil-
lu eftir í þrælahöndum og var
^Vrt i rúmi sínu og sonur
^eunar, brjóstbarn, saug hana
ar dauða. Og svo alla hrakn-
'Pgana, sem sá drengur lenti í
lézt af, þótt faðir hans
Hgj--
léti skera af sér geirvört-
urnar og léti sjúga úr sér blóð-
ið, segir sagan, til næringar
drengnum. Drengurinn dó
samt.
Já, það var óttalegt land,
Grænland. Landið með ísbirn-
ina, sem ekki mátti nefna eftir
sólarlag, því þá komu þeir. Já,
Grænland, land skrælingja,
sem átu hrátt og voru heiðnir.
Það var þetta land. Þetta, sem
sá á tindana á. Háa, snævi og
jökli þakta tinda. Klakabreið-
ur yfir miklu af landinu, sögðu
menn. Klakabreiður, sem aldr-
ei bráðnuðu. Af hverju var
það þá kallað Grænland? Lík-
lega af því, að það grænmataði
í jöklana, þar sem eitthvað bar
undan ljósi. Hafísinn var alltaf
grænn í hliðina, í sprungum og
skútum, er undan bar Ijósinu.
— Þá erum við miðja vegu
milli Islands og Grænlands,
sagði Elías á Mýrum.
— Já, það er sagt svo, að
þegar maður sér á Grænlands-
jökla, þá sé maður miðja vegu
milli Islands og Grænlands.
Það hafa hákarlamenn sagt
mér áður, sagði Jakob í Dal.
— Þá mun nú vera bezt að
snúa sér að hákarlinum, sagði
ísólfur.
— Bara að við hefðum nú
mannaket í beitu, sagði Þórir
svarti.
— Þú átt ekki að tala þessa
óhæfu, þótt í gamni sé, sagði
Jón á Gili.
Þórir hló, svo að skein í all-
an stóra, skjallhvita tanngarð-
inn hans. Þú ert mjúklyndur
maður, Jón. Þú ættir að vera
heima hjá unnustunni, fyrst þú
þolir ekki að hlusta á sjó-
mannamál, sagði Þórir.
Þeir áttu tal um munnmæla-
sögur í þessu sambandi, þar til
Þórir spurði Jón, hvenær hann
ætlaði að kvænast.
— Hvað kemur þér það við ?
spurði Jón þurrlega.
— 0, bara þetta, ef ég ætti
ráð á stelpunni----------
— Þú þarft ekki að tala
svona um stúlku, sem mér
kemur við, enda varðar þig
minnst um það, nær ég kvæn-
ist . . .
Þegar fyrsti hákarlinn kom
í skipið, var mikið um dýrðir.
Jakob í Dal veiddi hann á sitt
færi. Mörg barefli og hnífar
voru á lofti, en sá grái var
fljótur að beita sér. Hann
stefndi opnum kjafti að fót-
um Andrésar og hefði vafa-
laust sniðið þá fljótlega í sund-
ur, hefði ekki austurtrogið
góða verið þar til staðar. And-
rés gleymdi allri tilverunni
nema fótum sínum og troginu.
Hann greip austurtrogið svo
hart sem elding færi og stakk
því í hákarlskjaftinn. Hákarl-
inn bruddi austurtrogið á auga-
bragði, en meira gat ekki þetta
dýrmæta rándýr sjávarins gert
að þessu sinni, því þá voru
hnífar og barefli komin i góða
aðstöðu, dýrið rist opið og lifr-
in, hið eftirsótta og dýrmæta
efni, valt út. Umbrotum þess-
arar skepnu linnti ekki fyrr
en hákarlinn var kominn í
mörg stykki. En jafnvel þá titr-
aði hvert einasta stykki af
einhverju duldu lífsafli.
Þeir „lágu þama all-lengi
við“ og hver og einn af þeim
eldri og reyndari reyndi veiði-
sælni sína. Það kom upp á fær-
um þeirra, en misjafnlega fljótt
og misjafnlega stór dýr.
Milisblaðið
[17]