Heimilisblaðið - 01.01.1954, Blaðsíða 17

|jóma í eyrum hans, barna-
Vlriarirts mesta, svo og önnur
6*nföld Qg innileg bænaljóð,
®em við eigum svo mikið af.
Guði sé lof.
af því fyrsta, sem ótal
Ulaiður hafa kennt börnum, eru
111 fögru bænaljóð Hallgríms
etur.
ssonar:
^ertu Guð faðir, faðir minn
1 helsarans Jesú nafni.
hönd þín leiði mig út og inn
Sv° allri synd ég hafni.
. Ua eru þau gott veganesti
Ut r Hfið. Og það hygg ég, að
j^rgur maður mæli þetta fal-
ega
fyL
vers og hin, sem á eftir
^a. oft fyrir munni sér, þeg-
^hann gengur frá rekkju sinni
^agstarfinu. Og við ýmis
j^CÍfseri> jafnvel þótt hugur og
°Uci séu bundin við annir og
Uftlsyif daglega lífsins. Það
^aSUr nemur, aldinn sér tem-
r- Öll erum vér börn. öll eig-
. Vef sama föðurinn. Barna-
rettU;
all;
rinn er það bezta, já, það
ra bezta, sem vér eigum. Að
með barnslegu trausti
há ^ ^aðir vor! á himnum. Og
’ fyrst vér erum börn, þá
11111 vðr °B erfingjar. Erfingj-
öuðs og samarfar Krists,
^stur hans og bræður, blessuð
j,. h°num um tíma og eilífð.
^'Sendur með honum að hinni
/^tu arfleifð, dýrustu perl-
Ul’ sem til er. 1 honum og
^eð g ...
uonum eigum ver von
s lífs. Von ævarandi dýrð-
j^Veru í ríki hans.
. frelsarans Jesú nafni sam-
g 111 Ver nú hugi vora á heil-
jj . 111 stað, ásamt öðrum
vift nUrn bræðrum Qg systrum
^r S VeSar um landið, og i fullu
vUUsfi til náðar Guðs berum
. fram af hug og hjarta bæn-
Vorar. Amen.
H g,
MlblSBLAÐIÐ
Á HÁLUM fS
Skömmu fyrir hvítasunnu gengu
tveir kvenmenn eftir ís á Skutuls-
fjarðarpolli, bar önnur barn sitt,
þriggja missira gamalt. Duttu þær
ofan um ísinn, en gift kona frá
Stakkanesi sá ófarir þeirra, hljóp
út á ísinn til að bjarga þeim, en féll
sjálf ofan í, festi þó um leið hökuna
á ísskörinni, náði síðan til báðum
höndum, hélt sér þar dauðahaldi og
kreppti fæturna upp undir ísinn, en
önnur, sem sokkin var, náði í pils
hennar og hélt sér þar við. Kaup-
maður Hinrik Kristján Paus, er hafði
veturinn áður bjargað tveimur
mönnum í líkum kringumstæðum,
og síðan látið búa til verkfæri til
að ná mönnum með, sem í slíka
hættu kynnu að rata, leit áfall þetta,
og fékk með nálægum mönnum
heppilega bjargað þessum þrem
kvenmönnum, en barnið fundu þeir
eigi.
Annáll nítjándu aldar 1801.
HVALREKI
Hval rak í Málmey á Skagafirði
í vikunni fyrir páska, er menn
nefndu hafurkitti, var hann sagð-
ur 40 álna langur. Innan í honum
var vænn kálfur. Af þessum hval
hafði almenningur samt lítið gagn,
því bóndinn í Málmey, Sigfús Jóns-
son, dró leynd á hann fram undir
hvítasunnu og lagði vinnumönnum
sínum, er hann sendi tvisvar eða
þrisvar sinnum í land á þeim tíma,
fyrir blátt bann að segja frá hvaln-
um; en sagt var, að hann hefði á
laun sent orð þremur eða fjórum
vinum sínum í Fljótum að sækja
til sín hval. Þetta kvisaðist síðan,
en allt um seinan. Gat þá Þorsteinn
Árnason bóndi á Höfða loks veitt
það upp úr vinnumanni Sigfúsar eitt
sinn, er hann kom í land, með því
að gera hann ölvaðan, að hval hefði
rekið í eynni. Þegar þetta var komið
upp, voru menn sendir frá Hólastól,
[13]
er eyjan og hvalurinn tilheyrði, að
veita því umsjá og selja það er eftir
var af hvalnum. Var þá Sigfús bú-
inn að skera og nýta sér það bezta,
en dysja sem þjófur það er hann
komst eigi yfir, hingað og þangað
um eyna. Eigi er þess getið, að
Jónas sýslumaður gerði nokkurn
rekstur úr þessu, en flæmast hlaut
Sigfús úr Málmey.
Annáll nitjándu aldar 1802.
KIRKJURÁN
Um haustið var stolið meir en
1000 rd. (nokkrir segja 1800) úr
Vallaneskirkju, mestu frá þarver-
andi sóknarpresti, Jóni Stefánssyni.
Sökudólgarnir, Einar Þórðarson og
Steinmóður Oddsson, urðu að vísu
handsamaðir skömmu seinna í Reyð-
arfjarðarkaupstað og margvíslega
yfirheyrðir, fyrst af kaupmönnum
þar og síðan, með því að sýslumað-
ur var fjarverandi, af umboðsmanni
hans, og meðkenndu þeir; en fjórði
hluti peninganna kom aldrei til
skila, kváðust þeir hafa fengið þá
manni þeim, er til þessa verks hafði
fyrst ráðið. Reis af þessu krókótt
og langvinnt málavafstur um nokk-
ur ár, og telur Magnús Stephensen
í Minnisverðum tíðindum óþarft
frekar frá því að skýra og einhverra
orsaka vegna getur hann eigi um,
hver grunaður var upphafsmaður
þess. En síðar kom upp, að Þorsteinn
Melsteð snikkari, sonur Jóns Ketils-
sonar í Kiðey, hefði haft afskipti
nokkur og umsýslu um peningahvarf
þetta, og sumir sögðu, að Þórður
Thorlacius sýslumaður mundi hafa
verið í vitorði, en varla er það lík-
legt, eða að Mála-Davíð hafi brugð-
ið*honum um það í kveðskap sínum.
Annáll nítjándu aldar 1803.
Manntal
var á íslandi 1801 47.852, í
Reykjavík 307; 1802 47.772; 1803
46.994.