Heimilisblaðið - 01.01.1954, Blaðsíða 36

seinna. Það er svo gjörólíkt hinni
nýju Vín.
Hún hristi höfuðið, eins og til
þess að reka burtu óþaegilegar minn-
ingar.
— Ónáðar það yður, þótt ég leiki ?
— Nei, flýtti hann sér að svara.
Mér þykir gaman að músík. Það^yar
fallegt lag, sem þér lékuð, þegar
ég kom inn.
Hún kippti höfðinu aftur og horfði
með stirðnuðum andlitsdráttum út
i loftið. Fingur hennar liðu létt yfir
nótnaborðið.
— Músík! Dáleiðsla! Hún er það
fyrir mig. Komið inn og hlustið,
þegar yður langar til.
Hún sagði honum að fara á óvænt-
an og persónulegan hátt, og án þess
að hann móðgaðist.
— Góða nótt, doktor Geisler,
sagði hann. Ég vona, að við verð-
um góðir vinir.
Á meðan hann gekk upp stigann
barst músík hennar til hans í sér-
kennilegum og samstilltum tónum.
4. kapítuli.
Heimsóknir.
UNCAN átti von á Margréti á
hverri stundu. Frú Gale hafði
lánað honum hvítan borðdúk og
blómavasa, sem hann hafði fyllt með
hvítum rósum. Hann átti kex, kök-
ur og jarðarberjamauk handa gesti
sínum. En hann hafði orðið að fara
með úrið og keðjuna frá föður sín-
um til veðlánarans, til þess að geta
keypt rósirnar.
Hann leit yfir borðið. Jú, það var
harla gott. Hann heyrði létt fóta-
tak Margrétar í stiganum. Andartaki
seinna gekk hún inn í herbergið,
glæsileg i stuttri minkkápu með
snotra litla húfu og handskjól úr
sams konar skinni. Kinnar hennar
voru rjóðar eftir bitran austanvind-
inn. Augu hennar ljómuðu.
— En hve þetta er skemmtilega
lítið herbergi, kallaði hún upp og
rétti honum höndina og virti fyrir
sér herbergið kímin á svip. Býrðu
virkilega hérna? Köttur getur tæp-
lega snúið sér hérna við, Duncan!
— Ég þarf heldur ekki að sjá um
neinn kött!
Hann brosti hamingjusamur.
Augu hans ljómuðu af ósegjan-
legri gleði yfir því, að hún skyldi
vera komin í herbergið hans. Og
meðan hann hellti teinu og rétti
henni bollann, sagði hann alvarleg-
ur í bragði:
— Það er mikill viðburður, að
þú skulir koma hingað, Margrét!
Ég get ekki sagt þér, hversu þýð-
ingarmikið það er . . .
Hann hætti í miðri setningu.
— Ég skal ekki þreyta þig með
þess háttar útskýringum. Má ekki
bjóða þér köku?
— Þú þreytir mig alls ekki, Dun-
can.
— Jæja, þá, mælti hann hikandi
röddu. Mig langaði bara til að segja
þér, hve mikils virði þú hefur verið
fyrir mig í öll þau ár, sem ég hef
barizt áfram.
— Þú ert engill, mælti hún hreyk-
in. Gefðu mér aftur í bollann og
talaðu meira við mig um þetta.
Hann varð hrærður. Fundir þeirra
voru ánægjulegri en hann hafði þor-
að að vona. En á meðan hann var að
hella tei í bollann hennar, var barið
harkalega að dyrum og kallað var
drynjandi röddu:
— Ertu heima, Duncan minn!
Það var kveljandi þögn, unz hann
spurði:
— Hver er það? En hann vissi
mætavel, hver kominn var.
— Það er faðir þinn! Ég er kom-
inn í heimsókn!
r
V,.
FAÐIR hans! Hann hafði sízt átt
von á honum. Hann stóð á f®t-
ur, en í sama bili var hurðinni
hrundið upp og Langi-Tom kom inn
með Rusty á hælum sér. Langi-T°nl
var drukkinn og slagaði. En andht
hans ljómaði af gleði yfir því að sja
son sinn.
— Hvernig liður þér, drengur
minn? hikstaði hann út úr sér.
Hann breiddi faðminn á móti
Duncan og faðmaði hann að sér, og
hundurinn flaðraði upp um gam'®
húsbónda sinn, ölvaður af gleði.
Það var eins og illum öndum hefð'
verið sleppt inn í þetta litla herberg1-
Langi Tom var valtur á fótum, °&
vasinn, með rósunum í, datt á gótí'
ið og brotnaði.
— Hvert þó í logandi! Það rann
talsvert af Langa-Tom, þegar vasinn
brotnaði, og hann reyndi að vera
stöðugur á fótunum.
— Ég vissi ekki, að gestur værl
hjá þér! Og svei mér þá, ef það er
ekki ungfrú Margrét. Mér þyk‘r
vænt um að hitta yður! Hann ret*;1
fram höndina.
Hún lét eins og hún sæi hann
ekki.
— Setztu nlður, pabbi.
Duncan tók örvæntingarfullur
undir handlegg föður síns og leiddi
hann að stól. — Þú hefur gott 8
tebolla.
Framh-
Dagurinn
byrjar
vel með
siniffi
ií>
[32]
HEIMILISBLAP