Heimilisblaðið - 01.01.1954, Blaðsíða 32

skömmu seinna sat hann í skrif-
stofu, búinni dýrifcdis húsgögnum
með þykku, rauðu teppi á gólfinu.
Þarna sat hann og sneri húfunni
á milli handa sér, unz hurðin opn-
aðist og Inglis rektor kom inn.
— Hvað er ykkur á höndum ?
spurði hann með næstum því hörku-
legum svip. Hann var tilgerðarleg-
ur, lágvaxinn maður með dálítið
hökuskegg og stálgrátt hár, sem
var vandlega skipt í miðju. Hann
bar það með sér, að hann sómdi
sér vel sem yfirlæknir við Victoria-
háskólann. En þrátt fyrir yfirlætið
var augnaráð hans hlýtt og dálítið
þreytulegt.
Duncan stökk á fætur og flýtti
sér að kynna sig og segja, hvert er-
indi hans væri.
— Sjáum til! Rektor settist við
mahogniskrifborð sitt og benti Dun-
can að setjast líka. Ég er annars
ekki vanur að taka á móti stúdent-
um á þessum tíma, en — hann tók
fram bréf úr bréfabunka á borðinu
— mér barst einmitt í gær bréf frá
Scott ofursta varðandi yður.
Duncan fékk hjartslátt, en áður
en hann hafði komið upp nokkru
orði, hélt rektor áfram:
— Ég hlýt að hafa samhug með
slíkum stórhug. en það er samt sem
áður skylda mín að aðvara yður . . .
— En Inglis rektor, skaut Dun-
can inn í.
Rektor lyfti vísifingri aðvarandi.
— Á hverju ári streymir að há-
skólanum hópur af metnaðargjörnu
æskufólki. Og á hverju ári verð
ég vitni að því, að fólk þetta strá-
falli, ungi maður! Það eru aðeins
menn með framúrskarandi hæfi-
leika, sem koma til greina með að
hljóta Lockhard-styrkinn. Hugsið
yður, aðeins þrír styrkþegar af sjö
hundruð umsækjendum!
— Mér er það ljóst, sagði Duncan.
Rektor baðaði út höndunum.
— Við skulum segja, að yður gæf-
ist tækifæri til þess að framfylgja
metnaðargirni yðar, og að þér hefð-
uð næga peninga til þess að verða
iæknir. Hafið þér íhugað það lík-
amlega og andlega erfiði, sem þér
verðið að leggja á yður ?
Hann horfði með samúð á hand-
legg Duncans.
— Munduð þér ekki neyðast til
þess að taka einhverja heiðarlega
stöðu, þýðingarlaust starf, t. d. hjá
heilbrigðisyfirvöldunum, þar sem
þér kynntust rykugum skrifstofum
og skrifborðum, fullum af skjölum
og skýrslum?
Rektor þagnaði, en svo hélt hann
áfram:
— Ég bið yður afsökunar, ungi
maður, að ég tala, eins og mér býr
í brjósti. En hugsið yður vel um!
Reynið ekki að slá höfðinu við stein-
inn! Ef yður reynist ekki kleift að
hverfa aftur til fæðingarbæjar yðar,
skal ég, af þvi að mér er vel við
Scott ofursta, útvega yður atvinnu.
Ef til vill hef ég not fyrir yður á
heimili mínu. Hvað segið þér um
það?
Hann hafði lokið máli sínu og
brosti vingjarnlega.
Duncan þaut upp af stólnum.
— Vilduð þér gera svo vel og
segja mér, hvar innritunin fer fram ?
Það verður að telja rektori til
hróss, að hann duldi gremju sína.
— f skrifstofunni í húsvarðar-
álmunni.
— Ég þakka yður fyrir, rektor!
Duncan sneri sér að dyrunum og
bjóst til að ganga út.
Þrátt fyrir dálítið kuldalega fram-
komu sló hlýtt hjarta undir hörðu
skyrtubrjósti rektors.
— Hér er listi yfir mötuneyti og
einstaklinga, sem leigja stúdentum
herbergi. Það brá fyrir bliki í aug-
um hans. Drottinn haldi hendi sinni
yfir yður!
Duncan tók við listanum og þakk-
aði fyrir sig. Síðan gekk hann á burt.
Hann hafði orðið fyrir ósegjanleg-
um vonbrigðum. En þó fór hann
á skrifstofuna og innritaði sig. Því
næst fór hann að leita sér að sama-
stað.
En hann var ekki heppinn í fyrstu.
Herbergin voru annað hvort frá-
munalega léleg eða leigan var
honum fjárhagslega um megn. Að
lokum kom hann í gamalt hverfi
við höfnina, og þar fann hann lítið
hús með spjaldi í einum gluggan-
um, er á stóð: — Herbergi til leigu!
Hann barði að dyrum, og veit-
ingakonan, frú Gale, opnaði fyrir
honum. Hún virti hann fyrir sér,
raunaleg á svip, meðan hún þurrk-
aði sér um hendurnar á pokanum,
[28]
er hún bar framan á sér í sta^
svuntu. Hún var grönn og U*’* ^
svo stúrin á svipinn, að manni
við að brosa.
— Já, ég hef herbergi til le'^
svaraði hún spurningu hans.
það er ekki stórt. Aftur á móti
það hreint og snoturt, og þar
útsýni út á hafið og einnig si'
þaðan turnar háskólans. Hann
strax að taka herbergið a
ás*
ákv»"
lei g»’
greiddi tuttugu shillinga fyrirfranU
og þegar frú Gale var farin og na
lokað hurðinni á eftir sér, tók ban
fram bækur sínar og fór að
hvað hann hefði langan tíma
lesturs, áður en hin mikla stun
rynni upp.
TÍMINN flaug áfram, Allt í e,n“
var hinn örlagaríki fimmtu
ur runninn upp. Þegar hann sat
púltið sitt í háskólanum °g j
fór um hann eftirvæntingarsk!a
og hann svitnaði i lófunum.
í stofunni var röð af gulum P
um, og við hvert púlt sat ums1
,últ'
isekj'
til að
Hva'

örí

andi. Hundruð ungra manna
í stofunni — allir reiðubúnir
berjast, berjast við hann.
líkur hafði hann á móti svo m'
um ? - ^
Hann horfði með erfiðismuP ^
upp á pallinn, þar sem prófdóme ^
urnir sátu, tveir alvarlegir roS
menn. Umhverfis þá — í lms
kápum — voru ungir prófesso ^
lektorar og kandídatar, þdrra
meðal doktor Euen Overton
Duncan hafði séð hann,
hann kom inn í salinn, og
Ovef'
ton
IlctXlii xvxjxxx xxni x oauuiji) '-'t?
hafði litið til hans þóttafullu aU^r
ráði, eins og hann vildi segja:
skuluð ekki halda, að t5unn,1þrjf!
skapur okkar hafi nokkur *
En hve það hefði þó verið aU
fyrir hann að brosa og
hv>s
— Hamingjan fylgi yður! Látið
sjá, að þér standið yður!
pu
,sn
Prófblöðunum var útbýtt. Éun
greip pennann s
kjálfandi h®ng.
Honum fannst svo dæmalaus j
blaó’5
ilegar
ur tími, unz hann fékk
hendur. Það voru stærðfr»ðil
spurningar. gaöjt
Já, þær voru erfiðar! En ^ j
ekki um of! Hann gleymdi 0 .
kringum sig, heyrði ekki Pa-
HEIMILlSBLApI