Heimilisblaðið - 01.01.1954, Blaðsíða 30

MANNDÓMSÁR
FRAMHALDSSAGA EFTIR A. J. CRONIN
Rósemi hennar espaði Duncan.
— Eruð þér vön að taka þannig
á móti flökkurum, sem fara hér
framhjá? spurði hann.
— Já, við gerum það. Ég hélt,
að þér væruð einn af þeim, þangað
til þér komuð hingað inn. En flakk-
arar eru aldrei ósvífnir, fyrr en þeir
hafa fengið eitthvað að borða.
— Ég veit ekki til, að ég hafi
ymprað á, að ég væri soltinn.
— Jú, víst eruð þér svangur,
reynið ekki að þræta fyrir það.
Hann var svo undarlega ruglað-
ur, að hann gat ekki hugsað skýrt.
Það var notalegt í eldhúsinu. Mið-
degisverðurinn var á eldavélinni og
lyktaði dásamlega.
— Hvernig stendur eiginlega á
ferðum yðar hingað? spurði hún.
Hún horfði á hann mildum augum.
Mig langar til þess, að þér segið
mér nafn yðar og hvert þér eruð
að fara.
Hann fann allt í einu til vinsemd-
ar gagnvart henni, eins og hún væri
systir hans.
— Ég ætla til St. Andrews-há-
skólans.
— Og læra? Augu hennar ljóm-
uðu. Hvað ætlið þér að læra?
— Læknisfræði . . .
Hún klappaði saman höndunum.
— Það var gaman! Pabba þykir
gaman að heyra það. Hann kem-
ur bráðum heim úr sjúkravitjunum
sínum.
— Er hann læknir hér í hérað-
inu? spurði Duncan.
Hún kinkaði kolli.
— Já, sá eini á milusvæði.
AU heyrðu mölina marra undir
bílhjólum, og svo var hurð skellt
aftur. Augnabliki seinna kom Mur-
doch læknir inn. Hann var lítill og
klunnalegur í vexti, með rautt, veð-
urbarið andlit. Hann hefði vel getað
verið í kringum sextugt. Starfið og
árin höfðu merkt hann rúnum. Yfir-
skegg hans var grátt, og stingandi
augun báru sama lit. Gömul veiði-
húfa hallaðist niður fyrir vinstra
eyra. Hann var í siðum skozkum
frakka, sem náði honum hérumbil
niður á hæla. A fótum bar hann
sterklega skó.
— Jean! Jean! Er maturinn til-
búinn ? kallaði hann. Ég er svo
soltinn, að ég gæti etið heilt naut!
Allt í einu kom hann auga á
Duncan. Hann nam skyndilega stað-
ar og virti ókunna manninn fyrir
sér frá hvirfli til ilja. Hann hélt
áfram að horfa á gestinn á meðan
hann fór úr frakkanum.
— Jæja, við höfum þá fengið
einn enn! Hann er hálfdauður eins
og hinir, Jean! Þú hræðir úr mér
liftóruna, ef þú hættir ekki að bjóða
öllum þeim inn, sem hér eiga leið
framhjá. Og hamingjan sanna, ef
þetta er ekki unglingur . . . Jæja,
ungi maður, hvað hafið þér að segja
yður til málsbóta?
— Ekkert! Duncan stóð á fætur.
Svipur hans harðnaði. En læknirinn
lét móðan mása.
— Ég er ekki vanur slíku svari
í mínum húsum, og sízt frá nýgræð-
ingi, sem hefur borizt með vindin-
um inn í eldhúsið, þrumaði gamli
læknirinn.
— Ég get farið eins fljótt og ég
kom.
Duncan gekk í áttina til dyranna.
— Stanzið! hrópaði Murdoch. Þér
eruð uppstökkur gapi! Haldið þér, að
ég kæri mig um að reka dýr eða
menn út í slíkt veður? Þetta var
bara spaug! Hamingjan góða, hvað
þér getið verið skapbráður!
Gráu augun horfðu brosandi á
Duncan.
— Og svei mér þá, ef mér
ast ekki vel að yður einmitt P
fr»
vegna. Duncan kom hægt aftur
dyrunum. Hann fann allt í einn
svima og máttleysis. Hann ri
fram og aftur og skalf af kulda, s^,
að tennurnar glömruðu í 11111
hans.
■Murdoch flýtti sér til Aans
hjálpaði honum að setjast á
stól-
Rödd hans var nú mjög vingjar ®
— Nei, nei. Þetta þýðir ekki-
fáið lungnabólgu, ef þér skiptið e ^
um föt. Jean! Náðu í eitthva
fötum af mér!
Duncan var sem nýr maður,
ar hann var kominn í þurr og
föt og hafði þvegið sér um nen
og andlit úr heitu vatni. En au
að var hann glorsoltinn. .
Gamli læknirinn horfði rannsa
andi á gest sinn.
— Kvöldverðurinn er bráðum
búinn. Þér virðist vera karl í
inu. Svei mér þá, ef ég býð >' ,
ekki að borða með okkur i1111
borðstofunni. «,
til bot55
. bans’
zkuf’
Þegar Duncan settist
með Murdoch lækni og dóttur 1
var hann álappalegur og þrjoZ
En þegar maturinn var borinn t ^
gleymdi hann öllu öðru og
aði, eins og hann hefði aldrei
i feng'
boPn
ið ærlega máltíð. Fyrst var ^
fram skozk súpa, siðan meyrt^r
safamikið sauðarlæri. Dalurinn
t. Auk ÞeS
frægur fyrir háfjallafé sitt. —-
fengu þau bakaðar kartöflur j
næpur úr garði læknisins. í ® ^
var stikilsberjaterta með rjóma. ^
var svo þykkur, að hann drauP e
úr skeiðinni. ^
Kynleg meðaumkun Sa8n,rtj
gamla lækninn, þegar hann
R»nn
dótb'
gest sinn fyrir sér í laumi,
horfði íbygginn og spyrjandi a 1
ur sína og sagði:
— Dálítið meiri rjóma, herra •
ég heyrði aldrei nafnið!
— Stirling, tautaði Duncan.
can Stirling ... . /M
endur
nafn’
, Séus
Guði sé lof, enda þótt þer ^,0
furðulega þrjózkur náungi
ungum manni að vera. Borðið'-
ert fjörgar menn eins og gó®
tíð . . .
Duncan Stirling,
hinn. Sko, það er gott skozkt - ^
HEIMILISBéAP
\9
[26]