Heimilisblaðið - 01.03.1956, Side 7

Sefrii 0g voru fusir til að vinna, ef menn náðu
£eiRi á sitt vald. Þar að auki voru þeir góðir
eriuenn, þar sem barizt var með spjótum.
Una áleit það ekki ná nokkurri átt, að
®gt vgeri að fá negra til vinnu af frjálsum
vilja. Til slíks voru engin dæmi.
”Ég hef einu sinni átt viðskipti við Irgu,
°fðingja Wawatkynflokksins,“ sagði furstinn.
ann þekkir mig, og ef ég gef honum gjafir,
f"111 hann hjálpa okkur. Þeir tímar eru liðnir
fyr:
fyri
lr fullt og allt, er við urðum að verja okkur
b
lr árásum negranna."
^Ua sneri sér við. Það var þá þaðan, sem
þ var komið, þetta kynlega, bölvað skran,
j.jSsir íbenviðarstólar, þessir tígrisdýrsfeldir og
af>einsborð, sem alltaf vöktu hjá honum hálf-
8ert
ogeð.
"Hvernig ætlar þú að komast í samband við
Pessa karla?“
”®g verð að fara á fund þeirra.“
þ ”^erðalag niður í undirheima Nílarguðsins,
ar sem andar hinna útskúfuðu halda veizlur
ar> þar sem enginn maður . . .“
j er nn ekki alveg eins og sagt er frá
^ °fuðborginni,“ sagði Harchuf brosandi. —
^.aUdið hinumegin við flúðirnar er eins og
j 6íria, Hema hvað það er eyðilegra og óbyggi-
^an koma aftur flúðir, og fyrir handan
r kvað vera hreinasta paradís með frjó-
Uöi trjám og gullám, eftir þvi, sem negr-
ötnir segja.“
”^*g þangað ætlar þú að fara?“
'Un^kki aiia leið þangað. Wawatkynflokkur-
, hefur einskonar verzlunarstað, fimmtíu og
ia >>schoinos“#) héðan. Ég gæti gert höfð-
br
^Sjarium boð að finna mig þangað. Ég verð
ir ^a^a með mér gjafir. Klæðnað, axir, krús-
’ _s artgripi, auðvitað úr kopar. Þeir eru sólgn-
1 bað
þ lr tná daga lagði leiðangurinn af stað.
burft- ^^1 ^rlega löng leið. Þess vegna
L 1 eifki eins mikils undirbúnings og skipu-
ij^ ,lnSar við og áður hafði þurft, þegar furst-
1 Élephantine sendi leiðangra til héraðs hins
?87>: ^cil°ino er fornegypzk lengdareining, um það bil
Uietrar
„vesæla lýðs í Kusch“*) og menn hans komu
aftur hlaðnir varningi.
Harchuf tók með sér hundrað hermenn, og
fékk hver þeirra þrjátíu flatbrauð í nesti. Hver
hermaður bar léttan skjöld, spjót, boga og öxi
og brynju á brjósti.
I fyrstu var leiðin ekki sérstaklega örðug.
Þeir höfðu með sér níutíu asna, sem báru
verzlunarvaming þeirra og nesti. Fyrir ofan
flúðirnar biðu þeirra tvö skip, sem áttu að
fylgjast með þeim upp fljótið, þar sem þeir
ætluðu að fara árbakkann alla leið.
Að kvöldi hins fyrsta dags komu þeir að
granítnámunum, þar sem hinn risastóri steinn
var, er smíða átti úr líkkistuna og síðar átti að
flytja á trjáfleka niður ána eftir hinum nýja
farvegi.
Harchuf stöðvaði mennina, sem báru burðar-
stól hans, og gekk inn í námuna, til þess að
skoða steininn. Þetta var risastórt bjarg, og
verkfræðingarnir höfðu þegar dregið á það lá-
réttar og lóðréttar línur, sem mynduðu rétt-
hyrninga, og þegar því var lokið, teiknuðu þeir
á netið lögun og stærð líkkistunnar, auk skraut-
skurðarins, sem á henni átti að vera. Fjöldi
steinhöggvara var önnum kafinn við að meitla
til steininn eftir teikningunum. Þeir áttu að
ljúka verkinu þama á staðnum að svo miklu
leyti, sem mögulegt var, svo að hann yrði sem
léttastur í flutningi. Lokaskreytinguna átti hinn
konunglegi hirðmyndhöggvari í höfuðborginni
að sjá um.
Að kvöldi fjórða dags ferðarinnar, er sólin
var farin að nálgast sjóndeildarhringinn og
reykblá kvöldmóðan var farin að hjúpa víð-
áttumikla grassléttuna, hittu leiðangursmenn
fyrstu negrana. Þeir stóðu allt í einu frammi
fyrir þeim, eins og þeir hefðu sprottið upp úr
þurri jörðinni. Fjórir háfættir, vöðvastæltir
karlmenn. Þeir höfðu málað sig með ösku og
báru festar úr krókódilatönnum. Þeir réttu fram
hægri höndina með opinn lófa í kveðjuskyni
og til merkis um, að þeir færu með friði.
Harchuf lét strax setja sig niður á árbakk-
ann. Hermenn hans stóðu hringinn í kringum
*) Hinn „vesæli lýður í Kusch“ var heiti Fornegypta
á Núbiunegrum. Núbía tekur við suður af Egyptalandi
og hét Kusch á máli Fornegypta.
51
HEIMILISBLAÐIÐ