Heimilisblaðið - 01.03.1956, Síða 8

negrana og horfðu á þá eins og einhver undra-
dýr.
Harchuf hafði tekið með sér túlk, og nú
hófust samræðurnar.
„Við erum komnir í friðsamlegum erinda-
gerðum,“ sagði Harchuf. „Við ætlum að færa
Irgu, höfðingja ykkar, margar fallegar gjafir,
axir, málminn, sem glansar, og fallega skart-
gripi fyrir konur hans og hina hraustu her-
menn hans. Vald okkar er mikið, guðir okkar
fylgja okkur og leiða okkur þangað sem við
viljum, en við erum komnir til að tengjast vin-
áttuböndum við Irgu, höfðingja ykkar.“
Einn negranna, foringi þeirra, lagði höndina
á brjóst sér og sneri sér að túlknum. „Fyrst þið
ætlið ekki að spilla friði búsmala okkar og
komið með gjafir, þá komið með mér. Hinn
mikli höfðingi Irgu veit um ferð ykkar. Hann
bíður ykkar.“
„Hvar?“
„I krókódílavíkinni.“
Þegar þeir höfðu farið enn eina dagleið, komu
þeir til aðsetursstaðar negranna.
Irgu, höfðingi Wawatkynflokksins, tók á
móti leiðangursmönnum á samkomutorginu,
sem lagt var troðnum leir, í litla þorpinu. Hann
var grindhoraður, gamall og ótrúlega hár vexti,
með þykkan, járngráan hárflóka á hrukkóttu
höfðinu.
Harchuf lyfti hendinni í kveðjuskyni.
„Herra minn, hinn goðborni Faraó, sonur sól-
arguðsins og drottnari heimsins, hefur sent mig
til þín, höfðingi, svo að ljós vináttu hans megi
einnig varpa birtu yfir land þitt.
„Kemur þú með gjafir til mín?“ spurði Irgu
þurrlega.
„Marga dýrgripi, sem þú hefur aldrei áður
séð,“ sagði Harchuf brosandi.
„Það er gott. Þá ert þú vinur minn.“
Þetta varð óvenjulegur og mjög þreytandi
dagur fyrir Egyptana. Irgu hafði um sig líf-
vörð tiginna Wawathermanna, unga og fagur-
lega byggða menn, sem sýndu gestunum hern-
aðarleiki sína. Egyptarnir horfðu hreyfingar-
lausir á þá, eins og Harchuf hafði brýnt fyrir
þeim. Á engu andliti sást votta fyrir undnm.
Eldtöframir.
Um kvöldið endurgalt höfðinginn heimsókn
Harchufs. Hann gekk inn í viðhafnartjald furst
ans í fylgd þriggja elztu manna flokksins.
„Gjafir þínar hafa glatt hjarta mitt,‘ sa®
Irgu. „Hvað á ég að gefa þér í staðinn?
Þetta upphaf samræðnanna var alveg
og Harchuf hafði helzt óskað. Það var nai^1
tímasparnaður fyrir hann. „Hinn mikli heira
okkar, hinn tigni Faraó, þarf trjávið, naik1^1
trjávið, til þess að byggja fleka, sem hann 86
ar að nota til að flytja stein niður gegnun
Nílarhliðið.“
„Ég hef trjávið, en enga menn,“ sagði Ir^
með gætni.
„Þú ert hinn mikli höfðingi Wawatmann®
Menn þínir eru eins margir og nautgripirn1^
í hjörðum þínum. Þig munar ekkert urn
láta flytja trjáviðinn niður að fljótinu.“
Irgu gekkst upp við smjaðrið og brosti-
glampaði á augu hans í daufu Ijósi lamPanS'
sem stóð á milli þeirra.
Lampinn var falleg smíð. Hann var gerf,U_
drifnum kopar, með flata, gljáfægða
ur
hlíf og sterkan ullarkveik, sem hægt var ^
hækka og lækka, eftir því sem þurfti að a
eða minnka ljósið.
„Þetta er lampi,“ sagði Harchuf, lejm^3f
dómsfullur á svip, „með miklum eldtöfrUJfl
Slíkt eiga ekki aðrir en höfðingjar EgJ'P^’
• r ' ggíl*
lands. Það er bundinn eldur í honum. t>a,
á hann, hefur vald yfir ljósinu. Sjáðu!“
Hann hækkaði kveikinn, og um leið
aði birta umhverfis þá. Gljáfægða málmhl1
endurvarpaði ljósinu og jók birtuna. Irgu
ofbirtu í augun og lokaði þeim.
„Þessa töfra vildi ég kunna,“ tautaði han
„Og mennirnir ?“ spurði Harchuf speuntu
„Þú færð þá.“
Sex vikum síðar sáu hermennirnir og,vel
fluð'
mennirnir við steinnámurnar fyrir ofan
að
irnar sjón, sem vakti undrun þeirra, ÞV1
annað eins höfðu þeir aldrei séð. Níl var 1 ve
Vifll
og á óhreinum, hægfara bylgjum sínum
,fnar
ið
vr
hún risastóra viðarfleka. Brúnir trjásto
náðu bakkanna á milli. Hver flekinn var
annan, og voru þeir bundnir saman með re^
köðlum. Aftur og fram um rennvota fleK
voru svartir menn á erli, stórvaxnir negr3^
sem stýrðu hinum dýrmæta farmi að landi1110
ótrúlegri leikni.
HEIMILISBLAÐIÐ
52