Heimilisblaðið - 01.03.1956, Qupperneq 9

Skömmu síðar, er vatnið í ánni var orðið
^gilega mikið, var steinkistu Faraós velt með
^Segjanlegum erfiðismunum niður á bakkann,
°i*uð upp á geysistóran fleka og fleytt niður
ia flúðunum.
f^Vrsti leiðangur Harchufs inn í land Wawat-
111311113 hafði borið glæsilegan árangur. Faraó
a honum dýrmætar gjafir og veitti honum
^fnbótina „konunglegur leiðangursforingi" og
lQttnari hinna ókunnu landa“.
★
^ Arið eftir gat Harchuf fært sönnur á, að
9311 væri vel að nafnbótinni kominn. Hann
, ekki eftir skipunum hins unga Faraós,
Ur hélt með tvö þúsund manna her og
hundruð asna inn í land Wawatmanna
5 fhnna voldugu Mazoimanna*). En í það
^ Pti fór hann ekki í verzlunarerindum, held-
af 1U n3 t*ar yfirráðum. Höfðingjarnir inntu
endi skatta þá, sem á þá voru lagðir, án
Ust a° Veifa mikfa rnótspyrnu. — Þeir óttuð-
®Udl hins mikla Faraós og hin fáséðu vopn
ynjahluti, sem hinir ókunnu drottnarar að
rðan fluttu með sér. Harchuf lét Irgu, hinn
a vhi sinn, óáreittan. En hann þurfti á
r arttiönnum að halda, til þess að flytja skatt-
Ut^ln£inn, sem inntur var af hendi í dýrmæt-
skinnum, íbenviði, gullsandi og myrru. Her-
r- 11 hans höfðu því engar sveiflur á, heldur
s sf a þorp Mazoimanna, fjötruðu mennina
hlóðu á þá byrðum og tóku þá með
Piður að Níl, þar sem skipin biðu þeirra.
a, ^iðöngrum sínum heyrði Harchuf aftur og
ja r Sagðar kynjasögur af hinu fjarlæga landi
tbar sem ómetanleg auðæfi áttu að vera
Siii í jörðu.
p aildið Jam! Land nægtanna, hin svarta
^dis sögusagnanna . . .
Haf n®Sanir hans snúast án afláts um þetta
^ann hefur enga ró. Hann spyr negrana
^ðfðingjana, galdralæknana, „regnvald-
..^___■ . . Þeir ranghvolfa í sér augunum,
aZ0Ímenn var mJ°g herskár negrakynflokkur, og
|||^ Ust heir fúsir til að ganga í þjónustu Egypta sem
k^»..enn °S lögreglumenn. Egyptar voru svo hrifnir af
(jj eUium þeirra til hermennsku, að orðið ,,matoi“
, >ð af flokksheitinu Mazoi) komst síðar inn í mál
^iíra í
merkingunni ,,hermaður“.
byrgja andlitið í höndum sér og hvísla: „Það
er hættulegt, mikli maður frá Níl. Hver, sem
stígur fæti sínum inn í landið Jam, hlýtur að
deyja. Andamir vaka yfir því. Litlir andar,
ekki stærri en hundar. En augnaráð þeirra er
banvænt. Augnaráð þeirra er sterkara en allir
töfrar, því að það . .
★
Harchuf tók sjálfur að sér að fórna naut-
inu. Hann tók af sér alla skartgripi áður en
hnífnum var brugðið á kverkar þess. Prest-
ar Ra-musterisins þuldu særingar sínar. Dökk-
ir reykmekkir brennifórnarinnar liðuðust fram
hjá litla hópnum, út yfir hinn stóra musteris-
garð . . .
Harchuf þvoði sér, eins og fyrir var mælt í
helgisiðunum. Síðan sneri hann sér að mönn-
um sínum.
Hann hafði með sér fjögur hundruð manns
úr héraðslögreglunni, og vom það borgarbúar
frá Elephantine, er gengið höfðu í hana sem
sjálfboðaliðar. Þaulreyndir menn, sem hann gat
treyst og mundu vaða fyrir hann eld, ef hann
krefðist þess af þeim.
Fremstir stóðu foringjar liðsins, og meðal
þeirra Antaf læknir og Hor-War, einkaritari
furstans.
„Fyrirboðarnir virðast vera hagstæðir,“
hvíslaði læknirinn. „Sjáið, hann brosir.“
„Ef ég þekki Harchuf rétt, mundi hann einn-
ig brosa, þótt þeir væru óhagstæðir," svaraði
einkaritarinn í hálfum hljóðum. „Héðan af
gæti ekkert komið í veg fyrir för hans.“
★
„Ra vegarins“*) var þeim náðugur. Eftir sex
vikna erfitt ferðalag um grassléttur og sand-
auðnir Núbíu komu þeir að stóru bugðunni á
Níl, neðanvert við þriðju flúðirnar. Þeir höfðu
aðeins misst þrjá menn. Tveir þeirra, hermenn,
sem fylgt höfðu asnalestinni, höfðu orðið ein-
hversstaðar eftir og fundust hvergi. Annað
hvort höfðu negrar tekið þá til fanga og drepið
þá eða þeir höfðu orðið hræddir og reynt að
komast aftur heim til sín upp á eigin spýtur.
*) Sérstakt heiti á sólarguðinum, sem byggist á því,
að í sólskini er auðvelt að þekkja áttirnar.
53
HEIMILISBLAÐIÐ