Heimilisblaðið - 01.03.1956, Side 17

r
n hefði trúað, að þetta væri hægt, því að í þessa bifreið vantar flesta mikilvægustu hlutina. í „Hollend-
S6i^Ultl fljúgandi" er hvorki gírkassi, drifskaft né mismunadrif. Tvær túrbínur (efst til hægri á myndinni),
'end'S11U^ 6r me® sérstökum vökva, knýja bifreiðina áfram. Framleiddar hafa verið tvær tegundir af „Hol-
in- Rngnum fljúgandi". Hér fara á eftir nokkrar tæknilegar upplýsingar um hana (gerð nr. 2 í svigum): Vél-
7g 1 strokkar, strokkvídd 96.04 (80) mm„ slaglengd 101 (90) mm„ strokkrými 4450 (1780) kúbikcm.,
^ . ' hestöfl með 2200 snún. á mín„ mesti snúningshraði 2800 snún. á mín„ minnsti snúningshraði 500 snún.
Jj;.. n'' Ýrnislegt annað: Vélin kæld með sama vökvanum og knýr túrbínurnar áfram. Vökvahemlar á öllum
al VenÍui- handhemill. Óbrjótanlegur vagnbolur úr gerviefni, hjólbarðar 5.25X16, rafgeymir 12 volt, með-
sneytisnotkun 12 (10) lítrar af hráolíu á 100 km. Lengd 4420 mm„ breidd 1680 mm„ hæð 1800 mm„ hæð
undir botn 190 mm„ þyngd 1024 (849) kg.
re'g ^or^um hefur fundið upp. Hráolíuvél bif-
. arirmar knýr tvær venjulegar dælur, sem
að S^a v°^vanum gegnum pípurnar í vagninum
fy .^Ve^m túrbínum, sem komið hefur verið þar
rir sem mismunadrifið er á venjulegum bif-
^ Urn> þ- e. a. s. við miðju afturöxulsins. öxull
af|6rrar i'ur'hínu er í beinu sambandi við annað
j^^^Íélið. Þegar vélin er ræst (handfangið
ekk' UPP^ ’ ^er 1 gang> en túrbínurnar taka
eUk' ^ starfa fyrr en olíugjöfin hefur verið
k 11 nægilega mikið. Túrbínurnar vinna ná-
^JUmlega eins og skúffuhjól í vatnsmyllu. Því
|ra Vatn sem rennur í skúffurnar og því
kj-gg1 ^ahkraftur sem er á bununni, þeim mun
^,.ar snýst hjólið og þeim mun meiri eru
Ul^°st bess. Þannig er einnig um bifreið Work-
jj^S' hví meira sem ekillinn eykur olíugjöf-
iu^'i ^61111 mun hraðar vinna dælurnar, sem vél-
tujj Uyr’ þrýsta vökvanum með miklum
ga gegnum pípur grindarinnar. Túrbínurn-
ar snúast með miklum hraða og knýja hjólin
áfram — og bifreiðin ekur áfram.
Þegar Workum hreyfir handfangið á stýr-
ishjólinu niður á við, þrýsta dælurnar vökvan-
um í öfuga átt. Túrbínurnar snúast þá aftur
á bak og hjólin um leið. Á þann hátt er einn-
ig hægt að hemla, þegar „Hollendingnum fljúg-
andi“ er ekið niður brattar brekkur. Þá er
handfangið á stýrishjólinu fært niður á við, og
þá dælir vélin vökvanum í öfuga átt gegnum
pípurnar. Túrbínurnar, sem snúast áfram, þeg-
ar ekið er niður brekku, snúast þá „móti
straumi“ og á þaxm hátt dregur úr hraða
þeirra.
Vegna túrbínudrifsins verður gírkassinn ó-
þarfur. Workum getur því ekið vagni sínum
jafn hratt aftur á bak og áfram. En það er
ekki aðalkosturinn. Með tannhjóladrifi fer all-
mikill hluti vélaraflsins í súginn, er það flytst
af einu hjóli í annað. Til afturhjólanna nær
61
HEIMILISBLAÐIÐ
L.